Loading AI tools
chiński pianista Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Fu Cong (chiń. upr. 傅聪; chiń. trad. 傅聰; pinyin Fù Cōng; pisany także często w starej transkrypcji jako Fou Ts’ong; ur. 10 marca 1934 w Szanghaju, zm. 28 grudnia 2020 w Londynie[1]) – chiński pianista, laureat III nagrody podczas V Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina w Warszawie w 1955 roku. Podczas konkursu w prasie polskiej wymieniany był jako Fu Tsung[2].
 | |
| Data i miejsce urodzenia |
10 marca 1934 |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci |
28 grudnia 2020 |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Wydawnictwo |
m.in. Decca Records, Meridian Records i CBS |
Pochodził z inteligenckiej rodziny. Jego ojciec Fu Lei (1908–1966) był tłumaczem literatury francuskiej oraz krytykiem sztuki. Fu Cong rozpoczął naukę gry na fortepianie w wieku siedmiu lat, a jego pierwszym nauczycielem został włoski pianista i dyrygent Mario Paci[3]. W 1951 zadebiutował V koncertem fortepianowym Ludwiga van Beethovena[4].
W 1953 zdobył III nagrodę na Międzynarodowym Festiwalu Młodzieży i Studentów w Bukareszcie[4]. W 1955 reprezentował Chiny na V Konkursie Chopinowskim. Zajął tam 3. miejsce i zdobył nagrodę Polskiego Radia za najlepsze wykonanie mazurków[5].
W latach 1954–1956 studiował w Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie w klasie Zbigniewa Drzewieckiego[4].
Działalność koncertową rozpoczął w Chinach. Do Polski po raz pierwszy przyjechał w 1953 jako solista Chińskiego Zespołu Pieśni i Tańca[2]. Od lipca 1954 (gdy rozpoczął studia pod kierunkiem Drzewieckiego) dawał w Polsce liczne recitale i występy z orkiestrą symfoniczną. W latach 50. występował także w wielu państwach Europy Wschodniej. W 1958 z powodu sytuacji politycznej w Chinach przeprowadził się do Anglii[6]. W latach 60. i 70. XX wieku dał około 2400 koncertów solowych, stając się jednym z najpopularniejszych pianistów na świecie[7]. Koncertował w większości krajów Europy, w Azji, obu Amerykach i Australii[8]. W Chinach występował m.in. w 1976[9], 1989 i 1998[10]. Wiele razy powracał też do Polski, m.in. na Międzynarodowy Festiwal Chopinowski w Dusznikach-Zdroju[8].
Zasiadał w jury wielu konkursów muzycznych, m.in. Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina[11] i Międzynarodowego Konkursu Muzycznego im. Królowej Elżbiety Belgijskiej[9].
Współpracował m.in. z Yehudim Menuhinem i Danielem Barenboimem[7]. Tygodnik „Time” uznał go za najlepszego z żyjących chińskich muzyków, a niemiecki pisarz Hermann Hesse nazwał go „jedynym prawdziwym wykonawcą Chopina”[12].
W jego repertuarze znajdują się utwory m.in. Fryderyka Chopina, Wolfganga Amadeusa Mozarta, Franza Schuberta, Claude’a Debussy’ego, Georga Friedricha Händla, Domenica Scarlattiego, Johanna Sebastiana Bacha i Ludwiga van Beethovena[10].
Nagrał kilkadziesiąt płyt dla różnych wytwórni muzycznych, m.in. Decca Records, Meridian Records i CBS[13][14]. W 1994 ukazała się płyta Sztuka pianistyczna Fou Ts’onga, która została wydana prywatnie przez Marthę Argerich, Leona Fleishera i Radu Lupu[8].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
