Feliks Kopeć

Feliks Kopeć (ur. 9 września 1895 w Brańsku^{[uwaga 1]}, zm. wiosną 1940) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Feliks Kopeć

podpułkownik kawalerii
Data i miejsce urodzenia	9 września 1895 Brańsk, gubernia grodzieńska, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 prawdop. Moskwa, RFSRR, ZSRR
Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	1 Pułk Ułanów Krechowieckich 27 Pułk Ułanów 1 Pułk Kawalerii KOP Grupa Kawalerii „Chełm”
Stanowiska	kwatermistrz pułku Inspektor Północnej Grupy Szwadronów KOP dowódca pułku kawalerii
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka wyprawa kijowska (1920) II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Życiorys

Syn Stanisława i Kamili. Ukończył Szkołę Zgromadzenia Kupców w Wilnie, maturę uzyskał w 1915 roku w Korpusie Kadetów w Piotrogrodzie. Wstąpił do Dywizjonu Ułanów Polskich. 24 lipca 1917 brał udział w bitwie pod Krechowcami. Po rozformowaniu I Korpusu Polskiego w maju 1918 działał w Polskiej Organizacji Wojskowej (POW) w Kijowie. Brał udział w rozbrajaniu Niemców w Warszawie.

Po odzyskaniu niepodległości wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego. Zweryfikowany do stopnia porucznika kawalerii. Przydzielony do macierzystego 1 pułku Ułanów Krechowieckich, wraz z którym brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, w tym podczas wyprawy kijowskiej 1920. Za udział w wojnie otrzymał Order Virtuti Militari. Po wojnie awansowany do stopnia majora kawalerii. W marcu otrzymał przeniesienie z 1 puł do 27 pułku ułanów w Nieświeżu na stanowisko kwatermistrza^[2]. W czerwcu 1933 roku został przeniesiony do 25 pułku Ułanów Wielkopolskich w Prużanie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[3]. W 1936 roku został awansowany na podpułkownika w korpusie oficerów kawalerii.

Od 1938 był Inspektorem Północnej Grupy Szwadronów KOP w Wilnie^{[4][uwaga 2]}. W marcu 1939 roku został dowódcą ćwiczebnego pułku kawalerii KOP, który następnie został przeformowany w 1 pułk kawalerii KOP. Na czele tego oddziału walczył w kampanii wrześniowej. Stanął na czele tzw. pułku kawalerii płk. Kopcia, który wszedł w skład improwizowanej Grupy Kawalerii „Chełm”. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez funkcjonariuszy NKWD. Był osadzony w obozie w Starobielsku^[5]. W 1940 został zamordowany przez NKWD w ramach zbrodni katyńskiej. Jego nazwisko nie zostało opublikowane w Księdze Cmentarnej wykazujących jeńców starobielskich, następnie rozstrzelanych i pochowanych na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie^[6]. Feliks Kopeć miał zostać zamordowany w Moskwie^[7].

Miał syna Józefa i córkę Wandę.^{[potrzebny przypis]}

Upamiętnienie

W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, 20 października 2010 został zasadzony Dąb Pamięci honorujący Feliksa Kopcia przy Zespół Szkół Publicznych w Bolesławcu^[8]. Posadzenia Dębu dokonał syn podpułkownika, Józef.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari^[9] nr 4451
• Krzyż Niepodległości (16 marca 1937)^[10][11]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie^[12]: po raz 1 i 2 w 1922)^[13]
• Srebrny Krzyż Zasługi (29 maja 1925)^[14][15]
• Odznaka za Rany i Kontuzje^[16]
• Odznaka pamiątkowa 25 Pułku Ułanów Wielkopolskich^[16]
• Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)^[15]

Uwagi

1. W styczniu 1931 roku minister spraw wojskowych „na podstawie protokolarnego stwierdzenia przez komisję oficerską 1 puł. sprostował datę i miejsce urodzenia mjr. Kopcia Feliksa 1 puł. z «ur. 16 sierpnia 1894 roku w Wilnie» na «ur. 9 września 1895 roku w Brańsku (Rosja)»”^[1].
2. Pułkownik Feliks Kopeć w czasie służby w KOP pozostawał w ewidencji macierzystego 27 pułku ułanów^[4].

Przypisy

1. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 44.
2. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 104.
3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 134.
4. Oficerowie 27. Pułku Ułanów im. króla Stefana Batorego rozstrzelani przez NKWD w 1940 roku. kawaleriaochotnicza.pl. [dostęp 2015-04-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (8 kwietnia 2015)].
5. Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 316. ISBN 83-7001-294-9.
6. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2003. s. 241. [dostęp 2015-04-03].
7. Feliks Kopeć. katyn-pamietam.pl. [dostęp 2015-04-03].
8. Dęby Pamięci w Bolesławcu. swpfg.pl. [dostęp 2015-04-03].
9. Rocznik oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923, s. 601, 682. [dostęp 2015-06-03].
10. M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości” - zamiast uprzednio nadanego Medalu Niepodległości (M.P. z 1932 r. nr 217, poz. 249).
11. Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. Nadanie Krzyża i Medalu Niepodległości. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 29, 11 listopada 1937.
12. Rocznik oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924, s. 543, 604. [dostęp 2015-06-03].
13. Rozporządzenie Kierownika MSWojsk. L. 6285/22 G.M.I. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 11, s. 347).
14. M.P. z 1926 r. nr 5, poz. 13 „za zasługi położone na polu organizacji armji”.
15. Rocznik oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928, s. 290, 347. [dostęp 2015-06-03].
16. Na podstawie fotografii [1].

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Przedstawiciele rodu w XIX I XX wieku. Feliks Kopeć. kopciowie.herbarz.net. [dostęp 2015-04-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (8 kwietnia 2015)].
• Feliks Kopeć. katyn-pamietam.pl. [dostęp 2015-04-03].