Loading AI tools
Walki 14 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w ramach bitwy nad Berezyną w dn. 3-4 czerwca 1920 r. Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bitwa pod Stołpiszczami – walki 14 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty gen. Daniela Konarzewskiego z oddziałami Armii Czerwonej toczone w ramach bitwy nad Berezyną w okresie wojny polsko-bolszewickiej.
Wojna polsko-bolszewicka | |||
Czas |
3–4 czerwca 1920 | ||
---|---|---|---|
Miejsce |
Staupiszcza | ||
Terytorium | |||
Przyczyna | |||
Wynik |
zwycięstwo Polaków | ||
Strony konfliktu | |||
| |||
Dowódcy | |||
| |||
Siły | |||
| |||
Straty | |||
|
14 maja 1920 ruszyła sowiecka ofensywa wojsk Frontu Zachodniego Michaiła Tuchaczewskiego[1]. 15 Armia Augusta Korka i Grupa Północna Jewgienija Siergiejewa uderzyły na pozycje oddziałów polskich 8 Dywizji Piechoty i 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej w ogólnym kierunku na Głębokie. Wykonująca uderzenie pomocnicze 16 Armia Nikołaja Sołłohuba[2] zaatakowała oddziały 4 Armii gen. Stanisława Szeptyckiego i podjęła próbę sforsowania Berezyny pod Murawą[uwaga 1] i Żukowcem[uwaga 2] oraz pod Żarnówkami[uwaga 3] i Niehoniczami[uwaga 4]. Sowiecka 8 Dywizja Strzelców odrzuciła pod Martynówką I batalion 16 pułku piechoty, a 21 maja zdobyła Bohuszewicze[3][4]. Wobec skomplikowanej sytuacji operacyjnej, 23 maja rozpoczął się ogólny odwrót wojsk polskich w kierunku zachodnim[5].
Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego postanowiło rozstrzygnąć sytuację nad Berezyną w sposób zaczepny. Dowodzenie przejął naczelny wódz marsz. Józef Piłsudski. Wojska gen. Szeptyckiego szykowały się do natarcia.
Na początku czerwca dowódca 14 Dywizji Piechoty gen. Konarzewski nakazał dokonanie wypadu na Kosulicze i Stołpiszcze (wioska położona 14,5 km na północny wschód od Bobrujska)[6]. Zorganizowane zostały dwie kolumny marszowe. Kolumna północna dowodzona przez ppłk. Gustawa Paszkiewicza składała się z pododdziałów 55 pułku piechoty, a w skład południowej pod dowództwem kpt. Łęgowskiego wchodziły III batalion 56 pułku piechoty, 7 i 8//56 pp, 2 i 4 kompana ckm 56 pp i 8 bateria 14 pułku artylerii polowej[7]. 3 czerwca zwiadowcy zlikwidowali placówki nieprzyjaciela i obie grupy przekroczyły linię frontu[8]. Z danych rozpoznawczych wynikało, że w Stołpiszczach stacjonuje batalion strzelców z czterema samochodami pancernymi[9].
Kolumna południowa utworzyła dwie grupy uderzeniowe. III/56 pp z baterią artylerii miał uderzyć na Stołpiszcze od południowego wschodu, a kompanie 7 i 8 obchodziły miejscowość od wschodu. 55 pułk piechoty otoczył miejscowość od północy. Nad ranem rozpoczął atak III/56 pp, a 7 i 8 kompanie zamknęły szosę na wschód od Stołpiszcza. Wycofujący się w nieładzie czerwonoarmiści, porzucali sprzęt i broń ciężką. 8/14 pap ostrzelała uciekających, jeden z samochodów pancernych zniszczono bezpośrednim trafieniem, a drugi wpadł do rowu. Kolejny został zniszczony przez blokujące szosę pododdziały II/56 pp, a ostatniemu udało się ujść[10].
Około 6.00 nieprzyjaciel wyprowadził kontratak. Działania piechoty wspierały dwa czołgi[11]. Jeden z nich uszkodziły działa 8 baterii, a kontratak załamał się. Przed południem grupę kpt. Łęgowskiego zluzowały pododdziały 55 pułku piechoty[8].
Wzięto do niewoli pięćdziesięciu jeńców, zdobyto trzy samochody pancerne, dwa ciężarowe, dwa osobowe, czołg, trzy działa i szesnaście ciężkich karabinów maszynowych[12]. Straty polskie: dziesięciu poległych, szesnastu rannych[8].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.