Loading AI tools
okręt brytyjskiej marynarki wojennej Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Atlântico (A140) – współczesny śmigłowcowiec Marynarki Brazylii, poprzednio brytyjski śmigłowcowiec desantowy (LPH) HMS „Ocean” (L12). Zbudowany w Wielkiej Brytanii jako jedyny okręt swojego typu, służył w brytyjskiej Royal Navy od 1998 do 2018 roku, od 2015 roku będąc jej okrętem flagowym. Brał udział w II wojnie w Zatoce Perskiej oraz konfliktach w Sierra Leone, Afganistanie i Libii, a także w misjach humanitarnych i antynarkotykowych. W 2018 roku sprzedany Brazylii, klasyfikowany obecnie jako lotniskowiec wielozadaniowy (NAM). Może przenosić 18 śmigłowców i cztery kutry desantowe oraz 480, a maksymalnie 803 żołnierzy z lekkimi pojazdami i działami. Napędzany jest silnikami wysokoprężnymi, które zapewniają prędkość co najmniej 18 węzłów.
![Thumb](#/media/Plik:Navio-Aeródromo_Multipropósito_Atlântico_(NAM_"Atlântico")_(44210493302).jpg) NAM Atlântico | |
| Klasa | |
|---|---|
| Historia | |
| Stocznia |
Kvaerner Govan, Glasgow |
| Początek budowy |
20 maja 1994 |
| Położenie stępki |
30 marca 1995 |
| Wodowanie |
11 października 1995 |
 Royal Navy
| |
| Nazwa |
Ocean (L12) |
| Wejście do służby |
30 września 1998 |
| Wycofanie ze służby |
27 marca 2018 |
 Marinha do Brasil
| |
| Nazwa |
Atlântico (A140) |
| Wejście do służby |
29 czerwca 2018 |
| Los okrętu |
w służbie |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
pełna: 21 687 t |
| Długość |
203,43 m |
| Szerokość |
34,1 m |
| Zanurzenie |
6,6 m |
| Napęd | |
| 2 silniki wysokoprężne o mocy 18 355 KM, 2 śruby | |
| Prędkość |
18 węzłów |
| Zasięg |
8000 Mm przy prędkości 15 w. |
| Uzbrojenie | |
| 3 x Phalanx CIWS (w służbie brytyjskiej) 4 działka 30 mm plot. | |
| Wyposażenie lotnicze | |
| 18 śmigłowców | |
| Załoga |
284 (bez grupy lotniczej i desantu) |
Brytyjska marynarka posiadała od połowy lat 50. XX wieku śmigłowcowce desantowe, zaadaptowane ze starszych lotniskowców[uwaga 1]. Przydatność takich okrętów wykazały lokalne konflikty powojenne, w których brały udział siły brytyjskie. Po wycofaniu na początku lat 80. wszystkich okrętów tej klasy, rozważano budowę nowych, lecz na przeszkodzie przez dłuższy czas stały kolejne cięcia budżetu marynarki. W 1988 roku rozpisano przetarg na budowę dwóch okrętów, ale wyasygnowane na to środki okazały się zbyt niskie i oferty zostały wycofane[1]. W lutym 1992 roku rozpisano kolejny przetarg na budowę jednej jednostki klasy Landing Platform Helicopter (LPH) w cenie do 170 milionów funtów, lecz finansowanie programu stało pod znakiem zapytania[1]. Dopiero niezadowalające doświadczenia z wykorzystania w charakterze śmigłowcowca desantowego w 1993 roku u wybrzeży Jugosławii pomocniczego okrętu lotniczego „Argus” (A135), zaadaptowanego ze statku handlowego, uwidoczniły Ministerstwu Obrony potrzebę zbudowania wyspecjalizowanego okrętu tej klasy[1][uwaga 2].
W przetargu zwyciężył projekt stoczni koncernu Vickers Shipbuilding and Engineering (VSEL) w Barrow-in-Furness, pokonując ceną bardziej doświadczoną w zakresie okrętów lotniczych stocznię Swan Hunter[1]. Kształty kadłuba oparto na lekkich lotniskowcach typu Invincible, o zbliżonych rozmiarach, do których nowy okręt jest podobny[2]. Umowę podpisano 11 maja 1993 roku, a cena wynosiła około 150 milionów funtów[uwaga 3]. W celu obniżenia kosztów, koncern VSEL podzlecił budowę kadłuba z nadbudówką, napędem i większością wyposażenia stoczni Kvaerner Govan (KGL) w Govan (część Glasgow), specjalizującej się w budowie statków handlowych, w oparciu o cywilne przepisy budowy statków rejestru Lloyda[1]. Cięcie blach na budowę rozpoczęto 20 maja 1994 roku, lecz oficjalne położenie stępki miało miejsce dopiero 30 marca 1995 roku, kiedy przystąpiono do składania bloków kadłuba[2]. Do maja 1995 roku kadłub złożono na pochylni z ośmiu budowanych oddzielnie bloków[2]. Podczas wodowania 11 października 1995 roku, bez oficjalnej uroczystości, doszło do uszkodzenia kadłuba, który później został naprawiony w doku w Scotstoun (część Glasgow)[2]. 28 listopada 1996 roku częściowo wyposażony okręt przeszedł z Govan do Barrow-in-Furness, odbywając po drodze próby morskie[2]. 20 lutego 1998 roku okręt otrzymał podczas uroczystości z udziałem królowej nazwę „Ocean”, noszoną wcześniej m.in. przez lotniskowiec[2]. Okręt został przekazany marynarce brytyjskiej w Devonport 26 czerwca 1998 roku, a wcielony do służby 30 września 1998 roku[2].
Ogółem, okręt uważany jest za bardzo udany, czerpiący z doświadczeń użytkowania okrętów tej klasy. Umożliwia szybki przerzut oddziałów z lekkim sprzętem na brzeg i ewakuację rannych, może być także wykorzystywany do akcji humanitarnych w rejonach klęsk żywiołowych. Swoją użyteczność udowodnił w praktyce podczas konfliktów lokalnych i operacji humanitarnych. Zaletą był stosunkowo niewielki koszt budowy (niewiele większy od nowoczesnej fregaty), lecz przełożył się on na powstanie jednostki pod pewnymi względami kompromisowej[3]. Część specjalistów za wadę okrętu uważa jedynie za niską o 3-4 węzły prędkość[4]. Ograniczeniem wynikającym z samej koncepcji śmigłowcowca desantowego jest jednak to, że nie może on przewozić i desantować cięższych pojazdów, w szczególności czołgów, i w celu wysadzenia silniejszego desantu konieczne jest współdziałanie z okrętami dokującymi typu Albion lub okrętami sojuszniczymi[3]. Pod tym względem ustępuje on równolegle budowanym śmigłowcowcom dokującym, jak francuski typ Mistral i hiszpański „Juan Carlos I”[3].
![Thumb](#/media/Plik:GLAM_MB_Chegada_do_PHM_"Atlântico"_(29323279557).jpg)
Okręt ma typową architekturę dla śmigłowcowców desantowych, z płaskim pokładem lotniczym, stanowiącym zarazem pokład górny, oraz z wąską i długą wyspową nadbudówką po prawej stronie pokładu lotniczego. W przedniej części nadbudówki na górze został umieszczony przeszklony pomost nawigacyjny i bojowy, połączony ze stanowiskiem kontroli lotów. Dla lepszej obserwacji, pomost i stanowisko kontroli lotów charakterystycznie wystaje w lewo poza obrys nadbudówki, ponad pokładem lotniczym[5]. Wyloty spalin z silników obudowane są jednym kominem o prostokątnym przekroju, na nadbudówce[3]. Za nadbudówką na prawej burcie zainstalowany jest duży żuraw[5]. Kadłub zbudowany jest w podłużnym układzie wiązań, przechodzącym w układ poprzeczny w rejonie dolnych pokładów i części dziobowej oraz rufowej, i dzieli się na 17 głównych przedziałów wodoszczelnych[2]. Pokład górny ma numer 1, a niższe pokłady noszą rosnące numery[6]. Obszerny hangar ciągnie się przez pokłady o numerach od 3 do 5. Grodzie poniżej pokładu 5 (podłogi hangaru) nie mają drzwi dla zwiększenia niezatapialności i dostęp do znajdujących się między nimi przedziałów możliwy jest tylko od góry[6]. W kadłubie przewidziano miejsce na urządzenie dalszych pomieszczeń w razie potrzeby[3]. Kadłub wykonany jest ze stali o dużej wytrzymałości oraz ma podwójne dno[6]. Wyporność pełna okrętu wynosiła 21 687 ts[6], a w 2010 roku: 21 758 ts[3]. Długość całkowita wynosi 203,43 m, a na linii wodnej 198,8 m. Szerokość maksymalna wynosi 34,1 m, a zanurzenie 6,6 m[6].
Pokład lotniczy znajduje się na wysokości 15,3 m nad linią wodną i ma szerokość w zasadniczej części 31,7 m[7]. Po jego lewej stronie wytyczono pas długości 170 m z sześcioma stanowiskami startowymi dla dużych śmigłowców (Sea King lub Merlin), umożliwiającymi ich równoczesny start[7]. Na pokładzie mogą parkować cztery duże śmigłowce ze złożonymi łopatami wirnika wzdłuż nadbudówki i dwa dalsze na rufie oraz cztery średnie śmigłowce przed nadbudówką i dwa na rufie[8]. Cechą charakterystyczną projektu jest klasyczny, spiczasto zakończony pokład na dziobie, zamiast częściej stosowanego we współczesnych okrętach lotniczych szerokiego pokładu, który mógłby nieco zwiększyć obszar na parkowanie maszyn (tzw. Fly 1)[3]. Wewnątrz kadłuba na śródokręciu znajduje się hangar o wymiarach 111,3 × 21 × 6,2 m, mieszczący 12 dużych śmigłowców – był to największy pojedynczy hangar stosowany na okrętach brytyjskich[9]. W szczególności był on większy i bardziej regularny, niż na lotniskowcach typu Invincible[3]. Między pokładem lotniczym a hangarem znajduje się jeden pokład mieszkalny (nr 2), mieszczący także między innymi centrum operacyjne okrętu[2]. W przedniej części hangaru jest przestrzeń remontowa, gdzie można zainstalować kontenery warsztatowe do naprawy śmigłowców odpowiedniego typu[9]. Hangar jest dzielony na trzy części opuszczanymi harmonijkowymi przegrodami ogniowymi[9]. Dwa podnośniki lotnicze o takich samych wymiarach (16,75 × 9,75 m) znajdują się z przodu obok nadbudówki oraz za nadbudówką[8]. Przesunięte są one w prawo od osi wzdłużnej pokładu. Windy mają udźwig 19 ton i umożliwiają wysłanie w powietrze sześciu śmigłowców z hangaru w ciągu 40 minut[8]. Zapas paliwa lotniczego wynosi 1500 ton standardowych[7].
Załoga okrętu liczy 284 osoby, a personel grupy lotniczej 180[10]. Ogółem, razem z transportowanymi żołnierzami normalnie mogą być zaokrętowane 972 osoby, a maksymalnie 1275[10]. Marynarze mieszkają w kubrykach mieszczących 12–36 osób, podoficerowie starsi i oficerowie w kabinach[10]. Autonomiczność obliczano na 42 dni[7].
Pierwotnie przewidziana grupa lotnicza obejmuje 12 dużych śmigłowców transportowych Westland Sea King HC.4 oraz 6 średnich wielozadaniowych uzbrojonych Westland Lynx AH.7[8]. Stosowano ponadto początkowo lekkie śmigłowce uzbrojone Westland Gazelle AH.1[8]. W trakcie służby wprowadzono nowsze śmigłowce transportowe AW101 Merlin i (od 2015 roku) wielozadaniowe AW159 Wildcat, uzbrojone w pociski Martlet[8][11]. Z okrętu mogą operować także śmigłowce armijne: ciężkie transportowe CH-47 Chinook (bez możliwości hangarowania) i szturmowe WAH-64D Apache, a także inne śmigłowce państw sojuszniczych i pionowzloty V-22 Osprey[8][3]. Śmigłowce i załogi nie wchodzą do stałej grupy lotniczej okrętu, lecz są formowane w zależności od potrzeb ze składu dywizjonów lotnictwa morskiego (Naval Air Squadron, NAS), brytyjskich sił powietrznych (Royal Air Force) lub lotnictwa Armii[8]. Początkowo formowano je ze składu 845. i 846. NAS (Sea King) i 847. NAS (Lynx i Gazelle)[8].
Okręt mógł transportować do 15 samolotów pionowego startu i lądowania BAe Harrier, które mogły na nim lądować i startować, lecz nie było możliwości ich operowania z okrętu z braku odpowiedniej infrastruktury do ich obsługi i składowania uzbrojenia[8][3].
_21_@chesi.JPG)
_Atlântico_(41660452720).jpg)
Na rufie okrętu, na pokładzie nr 4, o kondygnację wyższym, niż podłoga hangaru, znajduje się garaż o wymiarach 47,5 × 23,25 × 4 m, dla pojazdów mechanicznych lub ładunków[8]. Prowadzi do niego furta rufowa w pawęży, zamykana opuszczaną składaną rampą załadunkową, oraz wrota w prawej burcie, również z rampą[8]. Z prawej strony wewnątrz garażu znajduje się pochyła rampa do wyjazdu na pokład lotniczy, na który można się dostać z garażu także za pomocą rufowej windy lotniczej[8]. Przy użyciu rufowej rampy opieranej na specjalnym pontonie może być prowadzony załadunek lekkiego sprzętu i ludzi z garażu na kutry desantowe na morzu[10]. Sprzęt może być także ładowany z pokładu górnego przy pomocy żurawia[3]. Na pokładzie garażowym można pomieścić typowo 40 samochodów terenowych wielkości Land Rovera, 34 przyczepy i 6 lekkich dział 105 mm[10]. Blok desantu mieści 480 osób, a maksymalnie można zaokrętować 803 żołnierzy, zajmując dodatkowe pomieszczenia[4]. Pomieszczenia i przejścia w bloku pomieszczeń desantu zapewniają wygodne i szybkie przemieszczanie się żołnierzy w pełnym oporządzeniu[4].
Okręt ma na wyposażeniu cztery kutry desantowe LCVP Mk 5, przewożone we wnękach w burtach (po dwie na burtę) i spuszczane na wodę za pomocą żurawików. Ich wyporność pełna wynosi 23 ts, długość 15,25 m, prędkość z ładunkiem 16 w., ładunek – dwa lekkie pojazdy lub 35 żołnierzy[10]. Zamiast nich można przenosić holenderskie kutry Mk 2 (wyporność pełna 13,6 ts, długość 16 m)[10]. Wśród środków ratunkowych znajduje się m.in. szybka łódź półsztywna we wnęce na prawej burcie[4].
Uzbrojenie okrętu jest wyłącznie obronne i w brytyjskiej służbie składało się z trzech zestawów artyleryjskich obrony bezpośredniej kalibru 20 mm Vulcan Phalanx CIWS Mk 15 z własnymi radarami kierowania ogniem (jeden na pokładzie na samym dziobie i dwa na sponsonach na pawęży rufowej, poniżej pokładu)[10]. Przed sprzedażą Brazylii zostały one jednak zdemontowane[12]. Ponadto na okręcie montowane są w zależności od potrzeb 2-4 lekkie automatyczne armaty przeciwlotnicze, początkowo zdwojone 30 mm Oerlikon GCM A-03, następnie pojedyncze 20 mm Oerlikon GAM-B01[10]. Służą jako uzupełniająca broń przeciwlotnicza oraz do zwalczania zagrożeń asymetrycznych i umieszczone są na sponsonach kadłubowych, pokrywając poszczególne ćwiartki przestrzeni. W służbie brazylijskiej zamontowane są cztery zdalnie kierowane armaty 30 mm DS30M Mk 2[12]. Uzbrojenie w służbie brytyjskiej uzupełniała broń maszynowa: 4 karabiny maszynowe 7,62 mm Minigun i 4 uniwersalne karabiny maszynowe 7,62 mm GPMG[3]. W składzie środków walki radioelektronicznej znajdowało się osiem sześciolufowych wyrzutni celów pozornych SeaGnat[10].
Z uwagi na rolę okrętu, wyposażenie elektroniczne jest mało rozbudowane jak na jego wielkość. Obejmuje radar dozoru ogólnego typ 996(6) pracujący w paśmie E/F oraz dwa radary typu 1007, pracujące w paśmie I, pełniące funkcje nawigacyjne i naprowadzania śmigłowców[4]. „Ocean” został wyposażony w skomputeryzowany system kierowania walką ADAWS (Action Data Automated Weapons System) Mod 1[4]. W toku modernizacji system ten był ulepszany[3]. Okręt ma systemy automatycznego przesyłu danych, radiostacje, system rozpoznawczy swój-obcy i system łączności satelitarnej Marconi Matra SCOT 1D[4].
Napęd stanowią dwa nawrotne 12-cylindrowe silniki wysokoprężne Crossley-Pielstick 12PC.6V o mocy po 9177,5 KM (6750 kW), łącznie 18 355 KM[6]. Silniki rozmieszczone są w osobnych, oddalonych od siebie przedziałach, w celu zwiększenia przeżywalności okrętu[6]. Napędzają za pośrednictwem jednostopniowych przekładni redukcyjnych dwie pięciołopatowe śruby firmy KaMeWa o stałym skoku[6]. Napęd zapewnia osiąganie prędkości kontraktowej 18 węzłów, aczkolwiek na próbach okręt rozwinął prędkość 20,6 węzła[7]. Zapas paliwa wynosi 1500 ton standardowych, co pozwala na uzyskanie zasięgu 8000 Mm przy prędkości 15 węzłów[7].
Okręt ma dwa stery umieszczone za śrubami i dziobowy ster strumieniowy do manewrów[6]. Wyposażony jest też w dwa chowane do kadłuba płetwowe stabilizatory przechyłu[6]. Energię elektryczną dostarczają cztery zespoły prądotwórcze z silnikami wysokoprężnymi Ruston 12RKCZ i generatorami prądu przemiennego Hyundai o mocy po 2000 kW[7]. Generatory umieszczone są po dwa w każdej maszynowni[6].
W październiku 1998 roku okręt udał się w pierwszy rejs szkoleniowy, w rejon Morza Karaibskiego[2]. W jego trakcie śmigłowce udzielały pomocy humanitarnej i medycznej mieszkańcom Hondurasu i Wybrzeża Moskitów po zniszczeniach wywołanych przez huragan Mitch[3]. W styczniu kolejnego roku śmigłowcowiec udał się na rejs szkolny na północ, na wody Norwegii[3]. Pełną gotowość operacyjną uzyskał 31 maja 1999 roku[2]. Jego bazą macierzystą przez cały okres służby był Devonport[2].
W sierpniu 1999 roku okręt wypłynął na pierwszy rejs operacyjny na wschodnie Morze Śródziemne, w składzie zespołu brytyjskiego, w celu uczestnictwa w ćwiczeniach NATO. Na pokład zaokrętowano 845 NAS (Dywizjon Lotnictwa Morskiego) ze śmigłowcami Sea King Commando i 847 NAS ze śmigłowcami Lynx i Gazelle[3]. Od 17 listopada okręt został jednak skierowany do pomocy humanitarnej po trzęsieniu ziemi w Turcji w rejonie Düzce, po czym powrócił pod koniec roku do bazy[3]. Na początku 2000 roku okręt ponownie udał się na Morze Śródziemne, z dywizjonami 846 (Sea King Commando) i 847 (Lynx), biorąc udział w ćwiczeniach[3]. 7 maja okręty zostały skierowane ku wybrzeżu Sierra Leone w związku z kolejną odsłoną wojny domowej, w celu ochrony sił pokojowych i obywateli brytyjskich (operacja Palliser). W drugiej połowie maja zostało tam wysadzone 42 Commando Royal Marines w celu ustabilizowania sytuacji[3]. Ponownie „Ocean” został skierowany do Sierra Leone w listopadzie, a ponowny desant 42. Commando koło Freetown pomógł zawrzeć skuteczne zawieszenie broni[3].
W sierpniu 2001 roku „Ocean” w składzie zespołu Argonaut 2001 odwiedził w Portugalii Lizbonę oraz hiszpańskie porty – Kartagenę i Malagę, po czym udał się na Ocean Indyjski, biorąc udział w październiku w ćwiczeniach Swift Sword II z siłami zbrojnymi Omanu[3]. W związku z amerykańską inwazją na Afganistan, marines pozostali na Bliskim Wschodzie, a okręt powrócił do bazy[3]. „Ocean” ponownie wypłynął z Wielkiej Brytanii 11 lutego 2002 roku i w maju dostarczył 45 Commando Royal Marines do Afganistanu[3]. Ponieważ operacje odbywały się tam w oparciu o bazy lądowe, śmigłowcowiec w czerwcu powrócił do bazy, a następnie przeszedł remont i modernizację. Zamontowano ulepszone systemy łączności i dowodzenia oraz „bąble” poszerzające kadłub dla polepszenia stateczności[3].
16 stycznia 2003 roku okręt wyruszył z bazy z 40. Commando Royal Marines i 15 lutego dotarł do Zatoki Perskiej, gdzie 21 marca wziął udział w desancie na półwyspie Al Fau otwierającym inwazję na Irak[3]. Śmigłowce Gazelle z 847. Dywizjonu wspierały wojska lądowe, niszcząc pojazdy pancerne pociskami rakietowymi[3]. 28 maja 2003 roku okręt powrócił do bazy. 23 lipca 2003 roku królowa Elżbieta II wręczyła uroczyście na pokładzie jednostki nowy królewski sztandar dla floty[3].
Między 13 maja a lipcem 2004 roku „Ocean” udał się wraz z lotniskowcem „Invincible” i okrętem desantowym „Albion” do USA, w celu odbycia wspólnie z marynarką USA ćwiczeń amfibijnych Rapid Alliance[3]. Brał następnie udział w dalszych ćwiczeniach, w tym jesienią 2006 roku u brzegów Sierra Leone[3]. W marcu 2007 roku został wysłany na Karaiby dla operacji antynarkotykowych, z dywizjonami 854 (Sea King ASaC) i 700M (Merlin) oraz szybkimi łodziami na pokładzie[3]. Podczas jednej akcji przejęto z morza kokainę o wartości 28 milionów funtów[3]. Okręt odbywał też w tym regionie i w USA wizyty kurtuazyjne. Po powrocie do Devonport w lipcu, „Ocean” został od października skierowany do remontu połączonego z modernizacją, a jego rolę przejął przystosowany lotniskowiec „Ark Royal”. Między innymi poprawiono warunki dla desantu i przystosowano okręt do obsługi śmigłowców szturmowych Apache[3].
24 września 2008 roku rozpoczęto próby po remoncie, a 18 lutego 2009 roku okręt wypłynął na Morze Śródziemne i dalej na Daleki Wschód. W skład grupy lotniczej wchodziły dywizjony 857 (Sea King ASaC) i 820 (Merlin)[3]. Uczestniczył po drodze w ćwiczeniach w Turcji, Brunei i u wybrzeży Malezji, oraz w Międzynarodowej Morskiej Wystawie Obronnej w Singapurze[3]. Zespół powrócił do Wielkiej Brytanii w sierpniu. W lutym 2010 roku „Ocean” brał udział w kolejnych ćwiczeniach na północy Norwegii, a w lipcu w ćwiczeniach Kearsage u wybrzeży USA. W ich trakcie operowały z niego amerykańskie pionowzloty V-22 Osprey i ciężkie śmigłowce CH-53E Super Stallion[3]. Następnie pełnił służbę patrolową na Karaibach, a 9 września odwiedził Rio de Janeiro i ćwiczył z marynarką Brazylii, po czym brał udział w wystawie przemysłu i handlu brytyjskiego w Brazylii[3]. Przed powrotem do bazy, co nastąpiło jesienią, wziął udział w rewii morskiej w Lagos w Nigerii z okazji 50-lecia niepodległości tego kraju[3].
_off_Ustka,_Poland_in_June_2015.JPG)
W maju 2011 roku „Ocean” wypłynął na Morze Śródziemne w ramach zespołu Cougar 11 z 857. Dywizjonem FAA (Sea King ASaC) i 656. Dywizjonem lotnictwa Armii (Apache) na pokładzie, a później także 56. Dywizjonem Ratunkowym USAF (śmigłowce ratownictwa bojowego HH-60G Pave Hawk)[3]. Został następnie skierowany do wsparcia interwencji ONZ w wojnie domowej w Libii. „Ocean” był w tym okresie jedynym dostępnym brytyjskim okrętem lotniczym, z uwagi na remont lotniskowca „Illustrious”, przy tym w poprzednim roku wycofano już z marynarki brytyjskiej samoloty pokładowe Harrier, obniżając jej zdolności uderzeniowe[13]. 4 czerwca 2011 roku do akcji nad Libią weszły śmigłowce Apache z HMS „Ocean”, wystrzeliwując 9 pocisków Hellfire i 550 pocisków z działek przeciw celom morskim[3]. Łącznie było zaokrętowanych pięć Apache. Okręt operował u brzegów Libii do września, a następnie udał się na Cypr i dalej Morze Czerwone, gdzie patrolował dla zapewniania bezpieczeństwa żeglugi. Powrócił do Devonport w grudniu, po 229 dniach, w tym 176 w morzu (był to najdłuższy rejs operacyjny w historii brytyjskich okrętów lotniczych do tamtej pory)[3].
W maju 2012 roku „Ocean” złożył wizytę w Hamburgu, podczas festiwalu portowego w tym mieście, a następnie odwiedził Sunderland[3]. 13 lipca zakotwiczył na Tamizie w Greenwich w celu zabezpieczania Igrzysk Olimpijskich i Igrzysk Paraolimpijskich w Londynie[3]. Operowały z niego też śmigłowce pogotowia ratunkowego i policji. Okręt powrócił do Devonport 21 września, po czym został z końcem roku skierowany do dużego remontu połączonego z modernizacją (w roli śmigłowcowca zastąpił go „Illustrious”)[3]. Remont zakończono w połowie 2014 roku, między innymi montując bardziej wydajne elementy układu napędowego, urządzenia obserwacji i łączności oraz zintegrowany system dowodzenia i kierowania, kosztem ok. 65 milionów funtów[11]. Po wycofaniu w tym roku ze służby „Illustriousa”, „Ocean” pozostał jedynym brytyjskim okrętem lotniczym, do czasu wcielenia lotniskowca HMS „Queen Elizabeth”[3].
W dniach 11-24 kwietnia 2015 roku okręt brał udział w wielonarodowych ćwiczeniach Joint Warrior na Morzu Północnym[11]. Zadebiutowały na jego pokładzie wówczas nowe śmigłowce morskie AW159 Wildcat[11]. 1 czerwca 2015 roku „Ocean” przejął rolę okrętu flagowego Royal Navy od okrętu desantowego HMS „Bulwark”[11]. Od 8 do 19 czerwca tego roku okręt uczestniczył w międzynarodowych manewrach Baltops 2015 na Bałtyku, w tym 17 czerwca brał udział w wysadzeniu desantu na poligonie w Ustce, lecz nie odwiedził polskich portów[14][15].
We wrześniu 2016 roku HMS „Ocean” wyruszył na Morze Śródziemne i Bliski Wschód w półroczną misję na czele zespołu zadaniowego (między innymi z okrętem desantowym „Bulwark”), w celu powstrzymywania nielegalnej imigracji z Afryki do Europy i zwalczania bojówkarzy organizacji islamistycznych w Iraku i Syrii[16].
Pod koniec sierpnia 2017 roku okręt wyszedł z Devonport i miał objąć zadania okrętu flagowego 2. Grupy Stałego Zespołu Okrętów NATO (SNMG2) na Morzu Śródziemnym, lecz zamiast tego został skierowany na Karaiby z pomocą humanitarną dla ofiar huraganów, w tym środkami higienicznymi i materiałami budowlanymi. 22 września dotarł do Brytyjskich Wysp Dziewiczych[17].
Już w Strategicznym Przeglądzie Obronnym z 2015 roku rząd brytyjski w ramach szukania oszczędności przewidział wycofanie HMS „Ocean” ze służby, co nastąpiło w sposób uroczysty 27 marca 2018 roku[15]. Do zastąpienia go w roli okrętu flagowego został przewidziany nowy lotniskowiec HMS „Queen Elizabeth”[18]. Jednocześnie prowadzono negocjacje, które doprowadziły do sprzedaży dwudziestoletniego śmigłowcowca Brazylii, za 84,6 miliona funtów[15].
.jpg)
Po remoncie i modernizacji, 29 czerwca 2018 roku okręt został w bazie Devonport wcielony do służby w marynarce wojennej Brazylii pod nazwą „Atlântico” (A140)[19]. Nazwa oznacza Atlantyk i nawiązuje do nazwy brytyjskiej, jak i znaczenia Oceanu Atlantyckiego dla Brazylii. Zdemontowano z niego zestawy artyleryjskie Phalanx CIWS i uzbrojenie stanowią jedynie cztery działka 30 mm DS30M Mk 2[12]. Razem z okrętem sprzedano cztery kutry desantowe Mk 5B[12].
1 sierpnia 2018 roku okręt wyszedł do Brazylii i 25 sierpnia dotarł do nowej bazy w Rio de Janeiro[19]. 22 sierpnia lądował na nim pierwszy śmigłowiec brazylijski IH-6B (Bell 206B3)[19]. Okręt miał osiągnąć gotowość bojową do 2020 roku, zastępując w służbie lotniskowiec „São Paulo”[15]. Został także okrętem flagowym marynarki Brazylii[12]. W brazylijskiej służbie okręt przenosi śmigłowce transportowe EC725 Caracal, SH-70B Seahawk i lekkie AS350 Écureuil[12].
12 listopada 2020 roku okręt został przeklasyfikowany ze śmigłowcowca wielozadaniowego (PHM, Porta-Helicópteros Multipropósito) na lotniskowiec wielozadaniowy (NAM, Navio-Aeródromo Multipropósito), z uzasadnieniem, że mogą z niego operować także samoloty bezzałogowe i pionowzloty o napędzie turbośmigłowym (V-22 Osprey)[20].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
