Loading AI tools
oficer dyplomowany Wojska Polskiego Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Antoni Paulin Lubicz Miszewski, ps. „Lubicz”, „Pług”, „Orski” (ur. 22 czerwca 1891 w Warszawie, zm. 5 października 1957 w Londynie) – polski architekt i artysta rzeźbiarz, chorąży Legionów Polskich, oficer wywiadu, major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.
 | |
 major dyplomowany piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia |
22 czerwca 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
5 października 1957 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1930, |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
1 Pułk Ułanów Legionów Polskich |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
               | |
Antoni Paulin Lubicz Miszewski urodził się 22 czerwca 1891 w Warszawie. Uczęszczał do szkół w Warszawie i Częstochowie. Wstąpił do PPS i w 1906 wziął udział w jednej z ich akcji. Ostrzeżony przed aresztowaniem wyjechał do Paryża gdzie ukończył szkołę. Później wstąpił do Academie des Beaux-Arts i równocześnie studiował antropologię.
W sierpniu 1914 opuścił Francję i przez Wiedeń wrócił do Polski. W Krakowie wstąpił do 1 pułku ułanów Legionów Polskich. Następnie walczył w szeregach 4 kompanii III baonu i I baonie 1 pułku piechoty. Wziął udział w walkach pod Miechówkiem, Konarami, Kielcami, Chęcinami i pod Łowczówkiem, gdzie został ranny. W 1917 pełnił służbę w Krajowym Inspektoracie Zaciągu, pozostając na ewidencji 5 pułku piechoty. 1 stycznia 1917 awansował na chorążego[1]. W lipcu tego roku, po kryzysie przysięgowym, został internowany w obozach Szczypiorno, Rastatt i Werl. W 1918 po opuszczeniu obozu wrócił do kraju i wstąpił do Wojska Polskiego.
W 1919 brał udział w ofensywie kijowskiej. W czasie odwrotu dowodził tylną strażą 1 pułku piechoty Legionów. W sierpniu 1920, po reorganizacji wojska został kapitanem w 27 pułku piechoty, a potem 9 pułku piechoty Legionów i wziął udział w ofensywie znad Wieprza. Pod Brzostowicą k. Grodna, poprowadził atak na bagnety i przełamał pozycje wroga za co został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.
.jpg)
W 1921 został oficerem do zleceń przy Belwederze, następnie adiutantem generała Kajetana Olszewskiego. W latach 1921–1923 był słuchaczem Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 305. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Z dniem 1 października 1923, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do 68 pułku piechoty we Wrześni[2]. W 1924 pełnił służbę w Oddziale Ogólnym Sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie, pozostając oficerem nadetatowym 69 pułku piechoty w Gnieźnie[3]. W kwietniu 1925 został przeniesiony do Oddziału IV Sztabu Generalnego na stanowisko referenta[4]. Następnie pełnił służbę w Wojskowym Biurze Historycznym w Warszawie oraz w Oddziale II Sztabu Generalnego. 3 maja 1926 został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 i 26. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. Zajmował się również tłumaczeniami z języka francuskiego, pisaniem dla Bellony i rzeźbiarstwem. W 1927 jego pierwsze rzeźby zdobyły nagrodę w Zachęcie. W 1928 nadal pełnił służbę w Oddziale IV SG. Z dniem 31 maja tego roku został przeniesiony w stan nieczynny na dwanaście miesięcy[6]. Z dniem 31 maja 1929 stan nieczynny, bez prawa do poborów, został mu przedłużony o kolejnych sześć miesięcy[7]. Z dniem 1 kwietnia 1930 został powołany ze stanu nieczynnego i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I[8]. Z dniem 30 listopada 1930 został przeniesiony w stan spoczynku[9].
Po zakończeniu służby wojskowej poświęcił się pracy rzeźbiarskiej. Wykonał między innymi płaskorzeźbę na gmach poczty w Gdyni, zaprojektował wnętrze sali Ministerstwa Spraw Wojskowych, płaskorzeźby na Powszechną Wystawę Krajową w Poznaniu, lwy z piaskowca dla Komendy Miasta w Warszawie, pomnik Legionów w Stanisławowie, Chrystusa na Krzyżu oraz Mauzoleum Warneńczyka w Warnie, oraz liczne posągi, popiersia i głowy marszałka Józefa Piłsudskiego oraz innych prominentnych postaci. Wraz z Julianem Putermanem-Sadłowskim założył spółkę architektoniczną.
W 1934 pozostawał na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I[10]. W sierpniu 1939 został wyznaczony na attaché wojskowego przy Ambasadzie RP w Sofii.
W marcu 1940 wyjechał do Francji i w Paryżu przekazał polskiemu rządowi archiwa z Muzeum Belwederskiego, które przywiózł z Warszawy. Z polecenia generała Sosnkowskiego pozostał na południu Francji. Tam pracował w wywiadzie dla Polskiego Rządu w Londynie i w dalszym ciągu zajmował się rzeźbą. Wykonał między innymi głowy Marszałka Pétain i Ignacego Paderewskiego. W 1944 został aresztowany przez Gestapo.
W czerwcu 1945 przyjechał do Londynu i zdecydował się pozostać w Wielkiej Brytanii. Zorganizował tam swoją pracownię i zajął się rzeźbą. Zmarł 5 października 1957. Pochowany na cmentarzu Gunnersbury (sekcja D3, grób 316).
Żonaty z Heleną Wegner, miał synów Krzysztofa i Tomasza.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
.png){kind=small}
