Antoni Krzyczkowski

Antoni Krzyczkowski (ur. 20 kwietnia 1898 w Bugurusłanie, zm. 1981 w Santa Barbara) – polski inżynier elektryk^[1], profesor elektroniki, podpułkownik łączności Polskich Sił Zbrojnych.

Antoni Krzyczkowski

Antoni Krzyczkowski (przed 1939)
podpułkownik łączności
Data i miejsce urodzenia	20 kwietnia 1898 Bugurusłan
Data i miejsce śmierci	1981 Santa Barbara
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Formacja	I Korpus Polski
Jednostki	Centralne Warsztaty Łączności Pułk Radiotelegraficzny Sztab Naczelnego Wodza
Stanowiska	kierownik CWŁ dowódca batalionu łączności II zastępca naczelnego dowódcy wojsk łączności i delegat Ministra Poczt i Telegrafów
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Późniejsza praca	Ministerstwo Poczt i Telegrafów
Odznaczenia

Życiorys

Syn Lucjana, oficera zawodowego armii carskiej, i Marii Krzyczkowskich. Ukończył gimnazjum filologiczne w Żytomierzu, a następnie wstąpił na wydział matematyczno-przyrodniczy uniwersytetu w Kijowie. Na drugim roku studiów został powołany do armii carskiej. W październiku 1917 r. po ukończeniu szkoły chorążych piechoty w Peterhofie zgłosił się do I Korpusu Polskiego w Rosji gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego, gdzie został młodszym oficerem w 2 Pułku Strzelców Polskich. W kwietniu 1918 powrócił do Kijowa, aby kontynuować studia^[2]. W latach 1921–1922 pełnił służbę w 21 pułku piechoty „Dzieci Warszawy” w Warszawie^[3]. W latach 1921–1926 był „odkomenderowany na studia”, na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. W międzyczasie, 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 851. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[4]. W 1924 został przeniesiony z korpusu oficerów piechoty do korpusu oficerów łączności i przydzielony do 2 pułku łączności w Jarosławiu. 1 grudnia 1924 awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 12. lokatą w korpusie oficerów łączności^[5]. Po ukończeniu studiów i uzyskaniu tytułu naukowego inżyniera elektryka został przydzielony do Centralnych Zakładów Wojsk Łączności w Warszawie.

Z dniem 18 października 1926 został powołany na dwumiesięczny kurs doszkolenia oficerów korpusu łączności w Obozie Szkolnym Wojsk Łączności w Zegrzu^[6]. Kursu nie ukończył, ponieważ od 13 listopada 1926 przebywał na ośmiomiesięcznym kursie w École Supérieure ďElectricitié w Paryżu, a następnie dwumiesięcznym stażu we francuskich fabrykach^[7]. 31 października 1927 został przeniesiony do Centralnych Warsztatów Łączności na stanowisko kierownika^[8]. Pełniąc służbę na stanowisku kierownika warsztatów w dalszym ciągu pozostawał na ewidencji 2 pułku łączności^[9]. Na majora awansował ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 i 15. lokatą w korpusie oficerów łączności^[10]. Z dniem 1 czerwca 1932 został przeniesiony do pułku radiotelegraficznego w Warszawie na stanowisko dowódcy I batalionu^[11]. Z dniem 1 maja 1933 został przeniesiony do dyspozycji Ministra Poczt i Telegrafów^[12]. Z dniem 31 października 1933 został przeniesiony do rezerwy^[13].

Od 1 maja 1933 do września 1939 był dyrektorem Departamentu Technicznego Ministerstwa Poczt i Telegrafów. W międzyczasie, przez dziewięć lat wykładał na Politechnice Warszawskiej przedmiot „Urządzenia radiotechniczne”, przez sześć lat (1933–1939) był członkiem Rady Teletechnicznej przy Ministrze Poczt i Telegrafów, od 1934 prezesem, a później członkiem Rady Administracyjnej Państwowych Zakładów Tele i Radiotechnicznych oraz w latach 1937–1939 prezesem Rady Nadzorczej Spółki Akcyjnej „Polskie Radio” i wreszcie od czerwca do września 1939 prezesem Zarządu Głównego Stowarzyszenia Elektryków Polskich.

W czasie kampanii wrześniowej był II zastępcą naczelnego dowódcy wojsk łączności, płk. dypl. Heliodora Cepy i delegatem Ministra Poczt i Telegrafów, inż. Emila Kalińskiego w Naczelnym Dowództwie.

Następnie pełnił służbę w Polskich Siłach Zbrojnych. Awansował na podpułkownika. Kierował grupą polskich inżynierów pracującą dla Królewskiej Marynarki Wojennej. Po zakończeniu wojny pracował jako profesor i kierownik laboratorium radiotechnicznego na Wydziale Elektrycznym Polish University College w Londynie. Po jego likwidacji w 1953 pracował w brytyjskiej firmie produkującej sprzęt radiotechniczny. W 1960 wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, gdzie do emerytury pracował w amerykańskim przemyśle elektronicznym.

Z dniem 6 września 1946 na podstawie uchwały Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej, jako jeden z 76 polskich oficerów, służących w Wojsku Polskim na Zachodzie, został pozbawiony obywatelstwa polskiego. Decyzja ta została anulowana 28 listopada 1971 przez rząd premiera Piotra Jaroszewicza.

Zmarł w marcu 1981 w Santa Barbara, w Kalifornii.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1936)^[14]
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi
• Medal Niepodległości (9 listopada 1933)^[15]
• Srebrny Krzyż Zasługi (30 listopada 1929)^[16]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)^[17]
• Medal Zwycięstwa (Médaille Interalliée)

Zobacz też

• Historia radiofonii w Polsce – kalendarium
• Polscy absolwenci francuskich wyższych szkół wojskowych
• Pozbawienie obywatelstwa polskiego 76 oficerów