Aleksander Alfonce
1779 - 1857 kartograf; generał rosyjski Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Aleksander Alfonce (de Saint Omer h. Sentomerski) (ur. 28 grudnia 1779 w Pontoise, zm. 27 kwietnia 1857 w Mistrzewicach) – oficer pochodzenia francuskiego wojsk Księstwa Warszawskiego, pułkownik Królestwa Polskiego, generał-major armii imperium Rosyjskiego, architekt.
| generał major | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1794–1797, 1799–1833 |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki |
Korpus Inżynierów, Legie Północne, Sztab Główny Wojsk Księstwa Warszawskiego, Biuro Topograficzne, Korpus Topografów |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
architekt |
| Odznaczenia | |
   | |
.png){kind=small}
Urodził się w Pontoise 28 grudnia 1779 jako syn Antoniego i jego żony Reginy Lalier. W 1794 zgłosił się na ochotnika do wojska i został przydzielony do 14 psk, w bitwie pod Moguncją w 1795 został ranny. Po zwolnieniu ponownie wstąpił w 1799, walczył w bitwach II koalicji: pod Stocken, Birbach i Hohenlinden. W 1802 służył w Korpusie Inżynierów i w 1806 dostał przydział do Legii Północnej. Brał udział w oblężeniu Gdańska a następnie w Sztabie Głównym Księstwa Warszawskiego i był adiutant Wodza Naczelnego ks. J. Poniatowskiego.
W wojnie z Austrią brał udział w bitwie pod Raszynem i Zamościem. W tym samym roku został kierownikiem Biura Topograficznego. Był autorem map m.in. Wołynia, Prus południowych, Galicji i Księstwa Warszawskiego.
Uczestnik kampanii 1812, walczył pod Smoleńskiem, Wiaźmą i nad Berezyną i w kampanii saskiej walczył w bitwie narodów pod Lipskiem i Hanau. Otrzymał w 1830 Znak Honorowy za dwadzieścia lat nienagannej służby, odznaczony był w 1808 Złotym Krzyżem Virtuti Militari, orderem Obojga Sycylii w 1813 i Legią Honorową w 1814.
Nie brał udziału w powstaniu listopadowym. Przebywał w Warszawie i pracował nad mapą Królestwa. W 1832 wstąpił do Armii Imperium Rosyjskiego do Korpusu Topografów. W następnym roku otrzymał dymisję w stopniu generała-majora.
W uznaniu zasług otrzymał tytuł szlachecki i herb Sentomerski. Obok służby wojskowej zajmował się architekturą. Był autorem projektu parku w Radziejowicach, ogrodu wokół warszawskiego Belwederu, Świątyni Milczenia w Słubicach oraz przebudowy pałacu w Objezierzu.
Był trzykrotnie żonaty:
- w 1790 z Katheriną Dider z którą miał syna Edwarda,
- ok 1808 z Urszulą Prusimską h. Nałęcz z którą miał ośmiu synów – Aleksander (1810), Tadeusz (1812), Józef (1817), Felicjan (1818), Jan (1820), Teodor (1822), Antoni (1823) i Felix (1827),
- w 1856 z Adelą Rusiecką
Zmarł 27 kwietnia 1857 w Mistrzewicach.
- Sentomerski Aleksander [online], Zapomniani, 28 października 2019 [dostęp 2021-03-31] (pol.).
- Marcin Ochman: POLSKI KORPUS INŻYNIERÓW WOJSKOWYCH W LATACH 1807-1831. prof. dr hab. Jarosław Czubaty (opiekun rozprawy doktorskiej). Warszawa: Uniwersytet Warszawski - Wydz. historyczny, 2017, s. 439-440. [dostęp 2021-03-31]. (pol.).
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
