47 Dywizja Strzelców

47 Dywizja Strzelców – związek taktyczny piechoty Armii Czerwonej okresu wojny domowej w Rosji i wojny polsko-bolszewickiej.

Ten artykuł dotyczy 47 Dywizji Strzelców RFSRR. Zobacz też: 47 Dywizja Piechoty - inne dywizje piechoty z numerem 47.

47 Dywizja Strzelców

Historia
Państwo	Rosyjska FSRR
Sformowanie	1919
Działania zbrojne
wojna polsko-bolszewicka Bitwa pod Kazimierówką (24 II 1920) bitwa pod Jampolem (21 IX 1920) bitwa pod Zasławiem (23 IX 1920)
Organizacja
Rodzaj wojsk	piechota
Podległość	12 Armia

Formowanie i walki

Sformowana jesienią 1919. W składzie 12 Armii walczyła z oddziałami Denikina. W grudniu 1919 przerzucono ją na Front Południowo-Zachodni do rejonu Mozyrza. Tu poniosła duże straty w walkach z Grupą Poleską gen. Sikorskiego. Podczas polskiej ofensywy na Kijów, w rejonie Teterewa złożyła broń. Resztki oddziałów wcielono do 58 Dywizji Strzeleckiej^[1].

W czerwcu 1920 odtworzona w ramach 14 Armii. Walczyła pod Tarnopolem, Brodami, Zbarażem i Lwowem. 27 i 28 sierpnia nie potrafiła przełamać obrony polskiej 12 Dywizji Piechoty. Podczas odwrotu Armii Czerwonej poniosła wysokie straty w boju pod Jampolem z polską 1 Brygadą Kawalerii. Po zawarciu rozejmu walczyła z oddziałami URL na Ukrainie. W grudniu 1920 została rozformowana^[1].

---

7 marca 1920 roku jej cały sztab dostał się do polskiej niewoli. 1 maja 1920 dywizja z całkowicie nowym już sztabem broniła się na przedpolach Kijowa wzdłuż dolnego biegu rzeki Teterew wraz z 17 Dywizją Kawalerii ^{[potrzebny przypis]}.

Struktura organizacyjna

Skład na dzień 12 lipca 1920^[2]:

• dowództwo dywizji
• 139 Brygada Strzelców
  • 415 pułk strzelców
  • 416 pułk strzelców
  • 417 pułk strzelców
• 140 Brygada Strzelców
  • 418 pułk strzelców
  • 419 pułk strzelców
  • 420 pułk strzelców
• 141 Brygada Strzelców
  • 421 pułk strzelców
  • 422 pułk strzelców
  • 423 pułk strzelców

Dowódcy dywizji

• I.I. Smolin (XI 1919 – III 1920)^[1]
• N.G. Krapiwianski (III – V 1920)^[1][3]
• N.I. Sziło (VI – VIII 1920)^[1]
• T.P. Krugliakow (VIII – IX 1920)^[1]
• M.E. Miedwiediew (IX – XII 1920)^[1]

Przypisy

1. Odziemkowski 2004 ↓, s. 91.
2. Bitwa Lwowska – dokumenty ↓, s. 78.
3. Wyszczelski 2009 ↓, s. 44.

Bibliografia

• Grzegorz Łukomski, Bogusław Polak, Mieczysław Wrzosek: Wojna polsko-bolszewicka 1919-1920. Koszalin: Wyższa Szkoła Inżynierska w Koszalinie, 1990, seria: Monografie Instytutu Nauk Społecznych.
• Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko-rosyjskiej 1919 – 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
• Marek Tarczyński (red.): Bitwa Lwowska. Dokumenty operacyjne (25 VII–5 VIII). T. 1. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2002. ISBN 83-7399-012-7.
• Lech Wyszczelski: Kampania ukraińska 1920 roku. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2009. ISBN 978-83-7543-066-0.