Thin Lizzy
From Wikipedia, the free encyclopedia
From Wikipedia, the free encyclopedia
Thin Lizzy er eit irsk hardrockband som vart danna i Dublin i 1969. Musikken deira speglar eit breitt spekter av påverknader, inkludert blues, soul, psykedelisk rock og tradisjonell irsk folkemusikk, men blir vanlegvis klassifisert som hardrock eller nokre gonger heavy metal.
| Thin Lizzy | |||
 Thin Lizzy i 1983 (venstre til høgre): John Sykes, Phil Lynott, Scott Gorham, Darren Wharton (Brian Downey ikkje synleg) | |||
| Opphav | Dublin i Irland | ||
|---|---|---|---|
| Aktiv |
| ||
| Sjanger | |||
| Tilknytte artistar |
| ||
| Plateselskap | |||
| Medlemmer |
| ||
| Tidlegare medlemmer | |||
To av grunnleggjarane, trommeslagaren Brian Downey og bassist, solovokalist og hovudlåtskrivar Phil Lynott, møttest medan dei framleis gjekk på skulen. Lynott leidde gruppa gjennom heile innspelingskarrieren deira på tolv studioalbum, og skreiv det meste av materialet. Singlane «Whiskey in the Jar» (ein tradisjonell irsk ballade), «The Boys Are Back in Town» og «Waiting for an Alibi» vart internasjonale hittar. Etter Lynott døydde i 1986 dukka det opp ulike inkarnasjonar av bandet gjennom åra, først basert på gitaristane Scott Gorham og John Sykes, men Sykes forlét bandet i 2009. Gorham heldt seinare fram med ei ny besetning inkludert Downey. I 2012 bestemde Gorham og Downey seg mot å spela inn nytt materiale som Thin Lizzy, så eit nytt band, Black Star Riders, vart danna for å turnera og produsera nye utgivingar, som debutalbumet All Hell Breaks Loose. Thin Lizzy har sidan gjenforeina seg for sporadiske konsertar.[2]
Lynott, som i røynda var leiar i Thin Lizzy, var komponist eller medkomponist på nesten alle songane til bandet, og den første svarte iren som oppnådde kommersiell suksess innan rockemusikk. Thin Lizzy hadde fleire gitaristar gjennom heile historia si, med Downey og Lynott som rytmeseksjon, på trommer og bassgitar. I tillegg til å vera multirasiale, henta banda dei tidlege medlemmene sine ikkje berre frå begge sider av den irske grensa, men òg frå både det katolske og protestantiske samfunnet under The Troubles.
Rolling Stone-magasinet skildra bandet som utprega hardrock, «langt frå den brølande metal-pakken frå midten av 70-talet».[3] AllMusic-kritikaren John Dougan har skrive at «som den kreative krafta til bandet var Lynott ein meir innsiktsfull og intelligent låtskrivar enn mange av hans like, og føretrekte arbeidarklassedrama om kjærleik og hat påverka av Bob Dylan, Bruce Springsteen og praktisk talt heile den irske litterære tradisjonen».[4]
To av grunnleggjarane av Thin Lizzy, bassist og vokalist Phil Lynott og trommeslagaren Brian Downey, møttest medan dei gjekk på skule i Dublin tidleg på 1960-talet. Lynott, fødd 20. august 1949 i West Bromwich i England, av ei irsk mor Philomena (1930-2019) og ein guyansk far Cecil Parris (1925-2010), voks opp i Dublin frå han var tre år gammal.[5] Downey vart fødd 27. januar 1951 i Dublin. Lynott vart med i eit lokalt band, The Black Eagles, som vokalist i 1963, og Downey vart rekruttert som trommeslagaren i 1965.[6] I 1967 vart Lynott bede om å bli med i Skid Row av bassgitaristen Brush Shiels,[7] som tok med seg tenåringsgitaristen Gary Moore frå Belfast inn i bandet tidleg i 1968.[8] Etter ei skuffande TV-framferd i juni 1969 sparka Shiels Lynott, sjølv om dei heldt fram på god fot og Shiels seinare lærte Lynott å spela bassgitar.[9] Lynott danna deretter Orphanage med Downey på trommer etter at det førre band til Downey, Sugar Shack, hadde splitta.[10]
Gitaristen Eric Bell, fødd i Belfast 3. september 1947, byrja karrieren sin med å spela i lokale band som The Deltones, Shades of Blue og The Bluebeats, og den siste inkarnasjonen av Them med Van Morrison mellom september og oktober 1966.[11] Bell flytta seinare til Dublin og vart med i eit irsk showband kalla The Dreams,[12] men forlét det i 1969 med tanke på å danna eit rockeband. Ein kjend av Bell, Belfast-organisten Eric Wrixon, òg tidlegare medlem av Them, hadde òg flytta til Dublin og slutta seg til showbandet, men hadde liknande planar om å utvikla seg mot rockemusikk.[13]
I desember 1969 møttest Bell og Wrixon tilfeldig på ein pub i Dublin og fann ut at dei delte liknande idear om å danna eit band, og bestemde seg for å vitje Countdown Club der dei såg Lynott og Downey opptre med Orphanage.[14] Lynott spelte ikkje bassgitar på denne tida, men Bell var spesielt imponert over Downey, og presenterte seg for Lynott og Downey i ein pause.[15] Då Bell spurde om dei kunne tenkja seg å danna eit band saman, var Downey først skeptisk, men begge mennene var klar over det musikalske ryktet til Bell.[16] Dei vart samde den kvelden på vilkår om at Lynott skulle spela bassgitar i tillegg til å syngja, og at bandet skulle framføra nokre av komposisjonane til Lynott.[17] Bell sa seinare: «Frå då av var me eit band.»[18] Wrixon vart òg inkludert som organist i det enno ikkje namngitte bandet, noko som gjorde den opphavlege besetninga til ein kvartett.[19] Veka etter vitja Lynott Bell i leilegheita hans og spelte nokre av sine eigne songar for han. Bell var imponert: «Dei var så gode. Eg visste med ein gong at eg kunne bruka gitarstilen min på dei.»[15]
Bandet byrja å tiltrekkja seg merksemd i den irske musikkpressa nesten omgåande, då bandet byrja å øva i januar 1970. Den 1. januar annonserte magasinet New Spotlight at Bell og Wrixon skulle vera ein del av eit nytt band.[15] I byrjinga av februar hadde pressa byrja å setja spørsmålsteikn ved forseinkinga i alle offentlege kunngjeringar av «Bell-Lynott-supergruppa».[20] Namnet Thin Lizzy vart kunngjord for pressa 18. februar. Namnet kom frå ein robotkarakter i The Dandy kalla Tin Lizzie,[21] som dei justerte til Thin Lizzy som ein leiken referanse til den lokale Dublin-aksenten, der «thin» blir uttalte som «t'in».[22][23] For somme av dei tidlege konsertane sine vart bandet feilaktig promoterte som «Tin Lizzy» eller «Tin Lizzie».[24] Den første konserten deira var i ein skulehall i Cloghran, nær Dublin lufthamn,[25][26] i 1970, sjølv om kjeldene varierer på datoen frå 16. februar,[25] 19. februar,[26] og 20. februar.[27]
I juli 1970 gav bandet ut ein singel, «The Farmer»/«I Need You», på EMI med B-sida skriven av John D'ardis, som eigde Trend Studios der singelen vart spelt inn. Singelen selde berre 283 eksemplar og er no eit samlarobjekt.[28] Wrixon forlét bandet før singelen vart gitt ut, noko som betydde at dei tre medlemmene som var att fekk ein større del av inntektene.[29] Han flytta til det europeiske fastlandet før han vende tilbake til Belfast og vart med i det gamle bandet sitt, Them.[30] Wrixon døydde 13. juli 2015.[31]
Mot slutten av året vart Thin Lizzy signert til Decca Records av den dåverande manageren deira, Brian Tuite, og dei reiste til London i januar 1971 for å spela inn debutalbumet sitt, Thin Lizzy. Albumet selde moderat bra, men nådde ikkje hitlistene i Storbritannia, trass i radiospeling og støtte frå innverknadsrike DJ-ar som John Peel og Kid Jensen.[14]
Rundt mars 1971 flytta bandet permanent til London, før utgivinga av den mislykka EP-en «New Day» i august.[32] Trass i dårleg sal gjekk Decca med på å finansiera det andre albumet deira, Shades of a Blue Orphanage, gitt ut i mars 1972. Til liks med den førre LP-en var songane fylte med dei personlege anekdotane og referansar til Lynott og livet hans i Dublin og menneska han kjende der. Musikalsk var stilen keltisk, med lite forvarsel om den hardrock-retninga bandet skulle ta i framtida.[33] Igjen nådde ikkje albumet hitlistene i Storbritannia.
I midten av 1972 vart Thin Lizzy bede om å spela inn eit album med Deep Purple-songar, som vart gitt ut under tittelen Funky Junction Play a Tribute to Deep Purple. Thin Lizzy vart ikkje nemnt på plata. Vokal og klaverinstrument vart handtert av medlemmer av eit anna band, Elmer Fudd, og nokre få instrumentale spor komponert av bandet vart òg tekne med, mellom anna Bell som spelte den tradisjonelle «Danny Boy» i stil med Jimi Hendrix. Albumet vart gitt ut i januar 1973.[34]
I slutten av 1972 la bandet ut på ein høgt profilert turné i Storbritannia med Slade, som hadde ei rekkje hitsinglar på den tida, og Suzi Quatro. Omtrent samtidig gav Decca ut Thin Lizzy sin versjon av ein tradisjonell irsk ballade, «Whiskey in the Jar», som singel. Bandet var sinte på utgivinga, og følte at songen ikkje representerte stilen eller imaget deira,[35] men singelen toppa den irske hitlista, og nådde sjetteplassen i Storbritannia i februar 1973, noko som resulterte i ein opptreden på Top of the Pops. Han nådde òg hitlistene i mange land over heile Europa. Oppfølgjaren, «Randolph's Tango», var likevel ei tilbakevending til det meir obskure arbeidet til Lynott, og han nådde ikkje hitlistene utanfor Irland.[36]
Det neste albumet deira, Vagabonds of the Western World, vart gitt ut i september 1973, men trass i ein del radiospeling i Storbritannia mislykkast det igjen i å nå hitlistene.[37] Den medfølgjande singelen «The Rocker» fekk òg liten suksess utanfor Irland, og momentumet frå hitsingelen gjekk tapt.[38]
Mot slutten av 1973 byrja Eric Bell å kjenna seg innsnevra av den endra stilen til gruppa, som gav mindre rom for jamming i fri form og fekk folk til å ønskja at bandet skulle laga ein oppfølgjar til «Whiskey in the Jar». Det toppa seg under ein konsert på nyårsaftan 1973 på Queen's University Belfast, der han gjekk av scena halvvegs i konserten og måtte overtalast til å fullføra settet.[39] Dagen etter forlét han gruppa, og vart omgåande erstatta av eks-Skid Row-gitaristen Gary Moore for å fullføra turneen.[40] Moore vart verande til april 1974. Bandet spelte inn tre songar med han i løpet av den tida, inkludert versjonen av «Still in Love with You» som kom ut på det fjerde albumet Nightlife.[41] Han forlét gruppa etter å ha vore uroa for helsa si og slitt med å konkurrera med Lynott om kontrollen, og danna Colosseum II saman med Jon Hiseman.[42]
Då Moore slutta bestemde Lynott seg for å utvida besetninga med to gitaristar, og rekrutterte to nye medlemmer for å fullføra ein turné i Tyskland i mai 1974. Desse var eks-Atomic Rooster og Hard Stuff-gitaristen John Cann, og Berlin-fødde Andy Gee, som hadde spelt med Peter Bardens og Ellis. Denne besetninga viste seg å vera mellombels, då Lynott og Cann ikkje kom overeins personleg,[43] og Gee hadde kontrakt med eit anna plateselskap. Turneen vart avslutta tidleg då ein desillusjonert Downey forlét bandet, og måtte tryglast om å revurdera, på eit tidspunkt då Thin Lizzy-kontrakten med Decca nærma seg slutten.[44]
Det vart halde prøvespel for nye medlemmer, og Lynott og Downey bestemde seg til slutt for den 18 år gamle gitaristen Brian Robertson, og kaliforniske Scott Gorham. Den nye besetninga fann seg raskt til rette, droppa dei fleste av dei gamle låtane når dei spelte live,[45] og sikra seg ein ny platekontrakt med Phonogram, men det resulterande albumet Nightlife var skuffande for bandet på grunn av den mjuke produksjonen og underutvikla stilen.[46] Robertson skildra produksjonen til Ron Nevison som «ganske dårleg» og Gorham sa at plata var «latterleg tam».[47] Til liks med dei tre tidlegare albuma mislykkast det i å nå albumlista og selde berre rundt 10 000 eksemplar.[48]
.
Tidleg i 1975 turnerte Thin Lizzy for første gong i USA, som oppvarming for Bob Seger og Bachman-Turner Overdrive (BTO). Då BTO turnerte i Europa seinare på året for å støtta hitsinglen deira «You Ain't Seen Nothing Yet», var Thin Lizzy igjen med dei på det som var ein svært profilert turné.[49] Dei spelte deretter inn albumet Fighting, som vart det første Thin Lizzy-albumet som nådde albumlista i Storbritannia, og nådde 60. plassen, sjølv om singlane framleis ikkje nådde hitlistene. Albumet opna med Seger sin «Rosalie», og viste det første verkelege beviset på tvillinggitarlyden som skulle leia bandet mot deira største suksessar, spesielt med dei doble harmonia i «Wild One» og soloane til begge gitaristane på «Suicide».[50]
Etter ein vellykka turné med fleire band som oppvarming for Status Quo, spelte bandet inn albumet Jailbreak, som viste seg å bli gjennombrotsplata deira. Det kom ut 26. mars 1976 med verdshitten «The Boys Are Back in Town», som nådde åttandeplassen i Storbritannia og 12. plassen i USA,[51] som var første gongen dei nådde den amerikanske singellista. Tvillinggitar-lyden var fullt utvikla på dette tidspunktet og var tydeleg gjennom heile albumet, spesielt på hitsingelen, og andre spor som «Emerald» og «Warriors». Albumet gjorde det òg bra på begge sider av Atlanteren, og nådde tiandeplassen i Storbritannia og 18. plassen i USA, og oppfølgjarsingelen «Jailbreak» gjorde det òg bra. Thin Lizzy turnerte i USA som oppvarming for ulike band som Aerosmith, Rush og REO Speedwagon, og dei planla å turnera der igjen i juni 1976, denne gongen med Rainbow. Lynott vart derimot sjuk med hepatitt, og turneen vart avlyst, noko som sette dei nokre månader tilbake.[52]
Medan Lynott var sjuk, skreiv han mesteparten av det følgjande albumet, Johnny the Fox. Albumet vart spelt inn i august 1976, og innspelingane byrja å avsløra spenningar mellom Lynott og Robertson. Til dømes var det usemje om komposisjonen av hitsingelen «Don't Believe a Word».[53] Lynott trekte framleis på keltisk mytologi og sine eigne personlege erfaringar for tekstlege idear, noko som dominerte Johnny the Fox og dei andre albuma i den suksessfulle perioden til Thin Lizzy på midten av 1970-talet.[54] Turneen for å støtta albumet var svært vellykka, og det var fleire høgprofilerte TV-opptredenar, som Rod Stewart BBC TV Special.[55]
Ein viktig turné i USA i desember 1976 måtte avlysast då Brian Robertson vart skadd i handa av ei knust flaske under eit slagsmål på The Speakeasy Club i London, kvelden før bandet skulle flyga.[56] Robertson hevdar at han, i motsetning til det som vart rapportert på den tida, ikkje var full og berre hadde vore på staden for å eta.[57][58] Lynott var sint og erstatta Robertson med Gary Moore for ein ny turné i USA i januar-mars 1977, denne gongen som oppvarming for Queen.[59] Turneen vart ein suksess og Lynott bad Moore om å bli verande, men han gjekk tilbake til sitt tidlegare band, Colosseum II. Robertson hadde ikkje fått sparken, men var usikker på stillinga si og planla å starta eit nytt band med Jimmy Bain frå Rainbow.[60] Før den amerikanske turneen hadde Lynott òg invitert den irske gitaristen Jimi Slevin til å «prøva ut nokre ting» med Thin Lizzy, noko som førte til spekulasjonar om at eks-Skid Row-medlemmen kunne erstatta Robertson.[61]
Thin Lizzy flaug til Canada i mai 1977 som ein trio for å spela inn Bad Reputation, der Gorham tok seg av alle gitarpartia. Ein månad inn i innspelingane, etter oppmoding frå Gorham, vart Robertson med dei, med hans eigne ord, «som ein studiomusikar»[62] og i følgje Lynnot «som ein gjest».[63] Robertson la til sologitarspor på tre songar i tillegg til rytmegitar og klaverinstrument, og vart offisielt gjeninnsett i juli. Albumet vart gitt ut i september og selde godt og nådde fjerdeplassen i Storbritannia, etter ein vellykka singel, «Dancing in the Moonlight (It's Caught Me in Its Spotlight)».[64] Òg i 1977 var Thin Lizzy hovudnamn på Reading-festivalen, og spelte i Dalymount Park 21. august.[65]
I 1978 gav Thin Lizzy ut det første konsertalbumet sitt, Live and Dangerous. Det er noko usemje om kor mykje av albumet som faktisk er spelt inn live - produsenten Tony Visconti hevda at dei einaste delane som ikkje var overdubba var trommisen og publikum. Brian Robertson har likevel avvist dette, og sa at han hadde nekta førespurnaden til Lynott om å spela inn ein gitarsolo på nytt, og at dei einaste overdubbane var korvokal og nokre gitarparti av Gorham. Han la til: «Det er berre ikkje sant. Den einaste grunnen til at me sa at det vart spelt inn over alt var openbert av skattemessige årsaker ... så alt det Visconti hevdar er berre tull.»[66] Gorham er samd, og seier at han prøvde å spela inn ein solo på nytt, men kunne ikkje attskapa live-lyden, og legg til: «Eg gjorde om eitt rytmespor og nokre få korvokalar. Men det er det.»[67] Albumet vart ein stor suksess, og nådde andreplassen i Storbritannia, og vart kåra til det beste konsertalbumet i historia av magasinet Classic Rock i 2004[68]
Robertson gav seg permanent ei tid etter ein konsert på Ibiza 6. juli 1978, då usemja med Lynott hadde nådd eit brestepunkt.[69] Robertson slo seg deretter saman med Jimmy Bain for å fronta det nye bandet deira, Wild Horses).
.
Lynott erstatta Robertson med Gary Moore igjen, og rundt denne tida gjekk bandet løyst saman med Steve Jones og Paul Cook frå Sex Pistols, og i tillegg med Chris Spedding og Jimmy Bain, for å danna The Greedy Bastards, som spelte nokre få konsertar med eit variert utval av songar. På denne måten kunne Lynott tilpassa bandet sitt til pønk-rørsla og unngå å bli stempla som ein «dinosaur» slik mange andre rockeband frå 1970-talet hadde vorte.[70] Andre sporadiske medlemmer av The Greedy Bastards var Bob Geldof og Pete Briquette frå Boomtown Rats.[71]
I august starta bandet ein ny turné i USA, etterfølgd av ein tur til Australia og New Zealand. Brian Downey vart ikkje med, då han hadde fått lungebetennelse og føretrekte å vera litt tid i Irland. Han vart erstatta for turneen av den amerikanske trommeslagaren Mark Nauseef.[72] Då dei kom tilbake vart Downey med i bandet igjen, og i byrjinga av 1979 spelte dei inn Black Rose: A Rock Legend i Paris. Innspelingane var prega av det aukande narkotikamisbruket til Lynott og Gorham, og det generelle nærværet av narkotika rundt bandet.[73] Dette viste seg òg i tematikken på albumet, i songar som «Got to Give It Up». Keltisk innverknad heldt likevel fram med å vere, spesielt i albumavsluttaren «Róisín Dubh», ein sju minutt lang medley av tradisjonelle irske songar med ein dobbel gitarrock-finér. To singlar, «Waiting for an Alibi» og «Do Anything You Want To», vart ein suksess, og albumet nådde andreplassen i Storbritannia.[74] Ein tredje, moderat suksessfull singel, «Sarah» var Lynott sin ode til den nyfødde dotter si.[75]
Men den 4. juli 1979, etter å ha spelt Day on the Green i Oakland, forlét Gary Moore brått Thin Lizzy midt i ein annan turné. Fleire år seinare sa Moore at han ikkje angra på at han gjekk ut, «men kanskje det var feil slik eg gjorde det. Eg kunne ha gjort det annleis, tenkjer eg. Men eg måtte berre dra.»[76] Han heldt deretter fram solokarrieren sin og gav ut fleire vellykka album. Han hadde samarbeidd med Lynott og Downey i 1978 på albumet hans Back on the Streets og hitsingelen «Parisienne Walkways» før han forlét Thin Lizzy, og i 1985 samarbeidde han og Lynott igjen på den britiske nr. 5-singelen «Out in the Fields». Gary Moore døydde av hjarteinfarkt i Estepona i Spania 6. februar 2011, 58 år gammal.[77][78]
Etter Moore slutta heldt Thin fram Lizzy turneen nokre konsertar som ein trio før Lynott henta inn Midge Ure for å erstatta han på mellombels basis. Ure hadde tidlegare planar om å bli med i Ultravox, men hadde skrive ein song, «Get Out of Here», saman med Lynott på 'Black Rose: A Rock Legend, og gjekk med på å hjelpa Thin Lizzy med å fullføra turnépliktene deira.[79] Han bidrog òg med gitarspel på The Continuing Saga of the Ageing Orphans, eit samlealbum med remixa og overdubba versjonar av låtar frå Eric Bell-tida. Då dei kom tilbake til Storbritannia, skulle bandet spela på Reading-festivalen for andre gong den 25. august 1979, men måtte avlysa på grunn av brotet i besetninga.[80]
Før ein turné i Japan som byrja i september, bestemde Lynott seg for å henta inn ein annan gitarist, Dave Flett, som hadde spelt med Manfred Mann's Earth Band, for å gjera det mogleg for Ure å gå over til å spela klaver der det var nødvendig. Turneen vart fullført med suksess, men besetninga bestod no av to mellombelse medlemmer, og Lynott brukte mykje tid på prosjekt utanfor Thin Lizzy, inkludert å komponera og produsera materiale for andre band, og dessutan å setja saman det første soloalbumet sitt, Solo in Soho.[81] Lynott reaktiverte òg The Greedy Bastards, som gav ut ein eingongs julesingle, «A Merry Jingle», i desember 1979 som berre The Greedies. Med gruppa som no bestod av Lynott, Gorham og Downey med Sex Pistols-medlemmane Jones og Cook, nådde singelen 28. plassen i Storbritannia [82]
Medan Lynott søkte etter ein fast gitarist, jobba han og dei andre medlemmene i Thin Lizzy, tidlegare og noverande, med Solo in Soho som vart gitt ut i april 1980 og det neste Thin Lizzy-albumet, Chinatown. Lynott gifta seg 14. februar, og kona hans fødde si andre dotter i juli.[83] Dave Flett hadde håpa å bli fast medlem av Thin Lizzy, men Lynott valde Snowy White, som hadde spelt med Pink Floyd og Peter Green.[84] Midge Ure fungerte framleis som mellombels klaverspelar på konsertar tidleg i 1980, men vart erstatta av Darren Wharton i april, kort tid etter at White vart med i bandet. Wharton var berre 18 år på den tida og vart først tilsett på mellombels basis.[85] Denne nye besetninga fullførte albumet Chinatown mellom korte turnear, og to singlar vart gitt ut frå det. Den første, «Chinatown», nådde 21. plassen i Storbritannia, men den andre, «Killer on the Loose», nådde topp 10 trass i mykje negativ omtale på grunn av dei pågåande aktivitetane til seriemordaren Peter Sutcliffe, kjent som «The Yorkshire Ripper».[86]
.
Chinatown vart endeleg gitt ut i oktober 1980 og nådde sjuandeplassen i Storbritannia, men på dette tidspunktet nådde Thin Lizzy-albuma ikkje eingong topp 100 i USA. Etter ein vellykka turné i Japan og Australia gjennomførte bandet det som skulle bli deira siste turné i USA i slutten av 1980.[87] I byrjinga av 1981 byrja Lynott arbeidet med det andre soloalbumet sitt, med Thin Lizzy-medlemmer blant ei stor gruppe musikarar som akkompagnerte han. Omtrent på same tid spelte bandet inn materiale til det neste Thin Lizzy-albumet, og som tidlegare syntest sesjonane å smelta saman i den grad at musikarane ikkje alltid var sikre på kva album dei jobba med. Produsenten for Thin Lizzy-innspelingane, Chris Tsangarides, uttalte: «Kjensla av forvirring låg i lufta ved at nokre gonger visste ingen om dei jobba med ei Phil-soloplate eller eit Lizzy-album.» [88] Snowy White hadde tidlegare følt at han, som medlem av Thin Lizzy, burde ha vorte betalt som ein studiomusikar for å dukka opp på soloinnspelingane til Lynott.[89]
I april 1981 vart den første samleplata til bandet gitt ut, og The Adventures of Thin Lizzy nådde sjetteplassen i Storbritannia, sjølv om ein frittståande singel, «Trouble Boys», berre nådde 53. plassen, den dårlegaste hitlisteplasseringa deira sidan 1975.[90] Ifølgje White[91] og Wharton,[92] var Lynott den einaste personen som ønskte å gi han ut, og ingen andre likte songen. «Trouble Boys» hadde til og med vorte skrive inn som tittel på det nye albumet, men fiaskoen til singelen på hitlistene resulterte i at songen vart droppa frå albumet og tittelen vart endra til Renegade.[93] Eit høgdepunkt for bandet på denne tida var som hovudattraksjon på den første Slane Castle-konsertem den 16. august, med støtte frå Kirsty MacColl, Hazel O'Connor og U2.[94]
Det andre soloalbumet til Lynott, The Philip Lynott Album, vart forseinka til 1982, medan Renegade vart ferdigstilt og gitt ut i november 1981. Renegade vart ingen suksess og nådde berre 38. plassen i Storbritannia og nr. 157 i USA.[95] Ein singel, «Hollywood (Down on Your Luck)», floppa òg,[96] sjølv om han nådde 24. plassen på den amerikanske Mainstream Rock-lista.[97] Berre to songar frå albumet vart skrive eine og åleine av Lynott, medan dei andre medlemmene i bandet bidrog meir til komposisjonane. Både Gorham og Wharton har i ettertid uttalt misnøya si med enkelte av låtane, som «Angel of Death», «Fats» og «Mexican Blood».[98] Wharton vart utelate frå bandbileta på baksida av plateomslaget, sjølv om han på dette tidspunktet var fast medlem av bandet. «Det såra meg mykje», sa han seinare.[99]
.jpg)
.
Byrjinga av 1982 vart skjemd av at både Downey og Gorham måtte ta pausar frå Europa-turneen for å komma seg etter personlege problem. Downey var involvert i eit slagsmål på ein nattklubb i Danmark i februar,[100] og Gorham leid av stoffindusert utmatting.[101] Downey gjekk glipp av fem konsertar, og vart erstatta av Mark Nauseef igjen for tre av dei, og av Mike Mesbur frå oppvarmingsbandet The Lookalikes for dei to andre.[102] I mars kollapsa Gorham og vende heim; åtte konsertar vart spelte som kvartett og seks andre vart utsette.[102].
Seinare på året drog Lynott på soloturné og gav ut det andre soloalbumet sitt, som ikkje selde spesielt godt. Snowy White forlét bandet i august 1982 etter å ha gått lei av dei uorganiserte timeplanane og narkotikaproblema til Lynott, sjølv om han etter eiga utsegn var for beherska og stille til å passa godt saman med dei meir bråkete bandkollegaene sine.[103] White oppnådde topp ti-suksess i Storbritannia med singelen «Bird of Paradise» i 1983. Den mangeårige med-manageren Chris O'Donnell forlét òg bandet på denne tida, og uttalte seinare: «Eit ein gong briljant band vart til drit framfor auga mine.»[104]
Lynott ønskte å finna ei erstatning for White før han byrja å spela inn neste album, som skulle visa seg å bli det siste dei gav ut. I september 1982 etter nokre mislykka prøver med den nederlandske gitaristen Adrian Vandenberg,[105] hadde han bestemt seg for John Sykes som hadde vore medlem av Tygers of Pan Tang, og han var med på å skriva den første singelen frå albumet, «Cold Sweat», sjølv om resten av albumet allereie var skriven. Thunder and Lightning vart gitt ut i mars 1983 og var mykje meir vellykka enn forgjengaren, og nådde fjerdeplassen i Storbritannia.[106] Sykes foryngte bandet musikalsk, og låtskrivarjobben var jamt fordelt, og stilen hadde vorte mykje tyngre, i retning av heavy metal.[107]
Turneen for å støtta albumet skulle vera ein avskjedsturné, sjølv om Lynott ikkje var overtydd om at dette ville vera slutten på bandet. Sykes ønskte å halda fram, sjølv om Gorham hadde fått nok.[108] Turneen var vellykka, og nokre konsertar vart tekne opp for å laga eit konsertalbum. Eit stykke ut i turneen vart mange av Thin Lizzy sine tidlegare gitaristar inviterte på scena for å bidra på nokre av låtane dei opphavleg hadde spelt inn. Det einaste unntaket var Snowy White. Albumet vart gitt ut i oktober 1983 som Life, og inkluderte ei eldre framføring av «Renegade» med White, og nådde 29. plassen i Storbritannia.[109] Turneen heldt fram medan to singlar til vart gitt ut, den siste av dei, «The Sun Goes Down», nådde berre 52. plassen i august. Lynott gjennomførte òg ein ny soloturné, saman med Downey og Sykes, under namnet The Three Musketeers.[110]
Etter ein vanskeleg del av turneen i Japan, der nokre av bandmedlemmene hadde problem med å få tak i heroin,[111] spelte Thin Lizzy sin siste konsert i Storbritannia før oppløysinga på Readingfestivalen 28. august 1983, som til slutt vart gitt ut i 1992 som albumet BBC Radio One Live in Concert. Den siste konserten kom i Nürnberg den 4. september, på Monsters of Rock-festivalen, og deretter gjekk bandmedlemmene kvar til sitt.[112]
Før utgangen av 1983 danna Lynott eit nytt band kalla Grand Slam, men dei klarte aldri å få kontrakt med eit plateselskap og vart oppløyst i byrjinga av 1985.[113] Sykes og Downey vart først samde om å vera ein del av bandet, men Sykes vart med i Whitesnake og Downey ombestemde seg òg. Lynott byrja å fokusera meir på solokarrieren sin og hadde ein hitsingel «Out in the Fields» med Gary Moore, som nådde femteplassen i mai 1985.[114] Songen, komponert av Moore, vart henta frå soloalbumet hans Run for Cover med ulike bidrag frå Lynott. Solokarrieren til Lynnott gjekk ikkje så bra, og hans siste singel, «Nineteen», nådde berre 76. plassen i Storbritannia.[115]
Før Lynott døydde planla han eit tredje soloalbum, og hadde snakka med Downey om ein mogleg reformasjon av Thin Lizzy rundt mars 1986, kanskje med Gorham og Sykes, og hadde tinga studiotid for januar same år.[116] «Phil spurde Brian Downey og meg om å danna Thin Lizzy på nytt, og me var begge samde,» hugsa gitarist Robin George, som hadde hatt med seg Lynott på albumet sitt Dangerous Music. «Me gjorde nokre innspelingar i studioet i hagen hans i huset i Kew i desember [1985]. Det gjekk heilt fantastisk... Dessverre dukka ikkje kassetten med materialet vårt opp igjen etter han døydde. Det var den einaste kopien. Det var så synd, for Phil var så begeistra for det nye Lizzy.»[117]
Lynott døydde på sjukehus i Salisbury i Wiltshire, 4. januar 1986, 36 år gammal, etter å ha lidd av indre byllar, lungebetennelse og blodforgifting, forårsaka av narkotikaavhengnaden hans, som førte til multippel organsvikt.[118][119][120]
Den 17. mai vart Thin Lizzy reformert for Self Aid-konserten, med ei besetning beståande av Gary Moore, Downey, Gorham, Wharton og Bob Daisley på bass. Bob Geldof og Moore handterte det meste av solovokalen, sjølv om ulike songarar kom på scena for «Whiskey in the Jar». Eit samlealbum, Soldier of Fortune, vart gitt ut i 1987, og same året vart hyllestkonserten «Vibe for Philo» til minne om Lynott organisert av DJ-en og arrangøren Smiley Bolger i Dublin, som held fram på årleg basis på årsdagen for dødsfallet til Lynott.[121]
Dei medlemmene som er att av Thin Lizzy jobba ikkje saman før innspelinga av singelen «Dedication» i oktober 1990 då ein uferdig demo av Lynott kalla «Guiding Light» vart omarbeidd til ein ferdig song for å feira femårsdagen for hans død. Songen var frå Grand Slam-dagane og hadde opphavleg vorte skrive saman med gitaristen Laurence Archer.[122][123] Moderne innspelingsteknikkar vart brukte for å erstatta gitar- og trommespora med nytt arbeid av Downey og Gorham. Gary Moore hadde òg sagt ja til å delta, men gjorde det til slutt ikkje [123] Songen nådde 35. plassen på hitlistene i Storbritannia i byrjinga av 1991, og andreplassen i Irland,[124] og var med på eit anna samlealbum, Dedication: The Very Best of Thin Lizzy, gitt ut i februar same år, som nådde åttandeplassen på den britiske albumlista.[125] Ei følgjande opp nyutgiving av «The Boys Are Back in Town» nådde likevel berre 63. plassen i Storbritannia,[74] sjølv om han nådde 16. plassen i Irland.[124].
Etter dette byrja mange små gjenforeiningsprosjekt å dukka opp. I 1991 opptredde ei besetning med Robertson og Downey med Bobby Tench på solovokal, tidlegare Grand Slam-medlem Doish Nagle på gitar og Doug Brockie på bass. Dei turnerte kort i Irland med ein serie «An Evening of Thin Lizzy»-konsertar.[126] I august 1994 heldt Downey, Bell, Robertson og Wharton ein hyllestkonsert i Wolverhampton, saman med hyllestbanda Limehouse Lizzy, Ain't Lizzy og Bad Habitz.[125] Ein annan versjon av Thin Lizzy vart danna seinare same år av John Sykes (som no òg song solovokal) med Downey, Gorham og Wharton, og med bass av Marco Mendoza, som hadde spelt med Sykes i Blue Murder frå 1991 til 1993. Turneen vart annonsert som ei hyllest til Phil Lynott.[127] Denne besetninga spelte òg på Vibe for Philo-konserten 4. januar 1996, med ei rekkje andre kjende musikarar som Eric Bell, Midge Ure, Brush Shiels, Henry Rollins og Joe Elliott og Rick Savage frå Def Leppard. Boksaren Steve Collins opptredde òg og resiterte teksten til «Warriors». Brian Robertson var fråverande på grunn av skade.[128]
I 1994 vart ei samling av Thin Lizzy-låtar frå BBC Radio 1 Peel Sessions gitt ut, og endå eit samlealbum vart gitt ut i 1996, kalla Wild One: The Very Best Of Thin Lizzy. Dette vart ein suksess, sjølv om det ikkje inneheldt tittelsporet «Wild One».
Den 20. august 1996 heldt Rude Awakening-bassisten Robert Ryder «A Celebration of the Life of Philip Lynott» på The Palace i Hollywood i California, på førespurnad frå mor til Lynott, Philomena, for å feira både fødselsdagen til Phil Lynott og tiårsdagen for hans bortgang. Philomena Lynott, partnaren hennar Dennis Keeley og Smiley Bolger (Irland sin Vibe for Philo-arrangør) vart flogen til Los Angeles av Ryder for å gjera ein personleg opptreden på showet. Den inneheldt konsertar med Rude Awakening, Billy Sheehan, Rudy Sarzo, John Norum, Carmine Appice, Phantom Blue, Soma, produsenten Roy Z og bandet hans Tribe of Gypsies, Mark Ferrari, Oslo, Bang Tango, Stash, Iron Cross og den irske songaren og låtskrivaren Mark Dignam.
.
I 1996 bestemde John Sykes seg for å reaktivera Thin Lizzy og presentera bandet som ei hyllest til Phil Lynott sitt liv og virke.[129] Han bestemde seg for å ta på seg rolla som solovokal sjølv etter Lynott, og overtalte Scott Gorham, Brian Downey og Darren Wharton til å venda tilbake til folden. For å fullføra besetninga heldt Marco Mendoza fram i Lynott si rolle som bassist. Dei fekk kritikk for å bruka Thin Lizzy-namnet utan at Lynott var med,[127] men bandet spelte berre hittar frå Thin Lizzy-katalogen og komponerte ikkje noko nytt materiale.[129].
I 1997 hoppa Tommy Aldridge inn som trommeslagar då Brian Downey ikkje kunne, og vart fullverdig medlem då Downey forlét bandet kort tid etter. Denne besetninga heldt fram med å vere stabil fram til 2000, då gruppa spelte inn eit konsertalbum, One Night Only. Bandet drog på klubbturné i USA tidleg i 2001, men Wharton hadde allereie forlate bandet då turneen starta. Frå 2000 til 2003 turnerte Mendoza med Ted Nugent, og med Whitesnake i 2004. Sykes gav ut to soloalbum i løpet av 2002-03, medan Gorham arbeidde med bandet 21 Guns. Thin Lizzy opptredde sporadisk i denne perioden, og rekrutterte nokre musikarar til enkeltturnear, som bassisten Guy Pratt til Global Chaos-turneen i 2003.[130]
Wharton uttalte seinare at Thin Lizzy ville vore betre eigna til å spela færre konsertar, på større arenaer. Han kjende òg at etter erfaringa med å fronta sitt eige band Dare, var det ikkje tilfredsstillande nok å spela klaverinstrument bak Gorham og Sykes.[131] Sykes sa at alle dei tidlegare Thin Lizzy-medlemmene var velkomne til å spela med Thin Lizzy når som helst.[132]
I 2004 jobba Thin Lizzy saman igjen, og Sykes og Gorham henta inn eks-Angel-bassist Randy Gregg, og trommeslagaren Michael Lee, som mellom anna hadde spelt med Robert Plant og The Cult. Dei turnerte i Nord-Amerika både vinteren og sommaren som spesialgjester for Deep Purple. Denne besetninga viste seg likevel å vera mellombels, med Mendoza tilbake i 2005, og Aldridge tilbake i 2007. Det var ingen planar om eit nytt album sjølv om Thin Lizzy heldt fram med å turnera. På konserten i Hammersmith Apollo i London 13. desember 2007 var besetninga Sykes, Gorham, Aldridge og Francesco DiCosmo på bass.[133]
Sykes uttalte at Thin Lizzy no var «meir ei hyllestgreie»[129] og at det ville vera feil å spela inn nytt materiale under det namnet. Han la til at sjølv om dei eksisterande bandmedlemmene kunne spela inn saman, ville det ikkje bli som Thin Lizzy.[129] I 2007 sa Gorham at Lynott framleis fekk den største jubelen på konsertar denne kvelden, og at det noverande Thin Lizzy ikkje var aktive berre på grunn av pengane.[134] «Me ville slutta viss me trudde at me berre gjorde det for syns skuld... Eg trur det har mykje med låtane å gjera - viss dei var dårlegare, ville me kanskje ha gått lei av det heile. Men det er dei ikkje, og det har me ikkje,» sa han.[134] I 2011. januar Gorham hevda at Lynott ville ha godkjent fortsetjinga av bandet: «Han jobba lange timar og reiste tusenvis av miler for å få det til eit visst nivå. Det er ingen måte han ville ha sagt 'Ingen skal spela dei songane igjen.'»[135]
Thin Lizzy skulle saman med oppvarmingsbandet The Answer varme opp for AC/DC på stadionkonsertar i England, Irland og Skottland i slutten av 2009. juni, men desse opptredenane vart avlyste etter at trommeslagaren Aldridge brekte kragebeinet i ei ulykke. Den 30. juni stadfesta nettsida til bandet at Sykes hadde forlate Thin Lizzy og alle konsertane for resten av 2009 vart avlyste eller utsett. Gorham uttalte at han ville kunngjera framtidsplanane til Thin Lizzy innan kort tid. I ei fråsegn sa han: «Det har vore ei veldig tøff tid i det siste for meg sjølv og bandet, først med skaden til trommeslagaren Tommy Aldridge og no den følgjande avgjerda for John og resten av gruppa om å gå kvar sin veg. Eg kan berre be om unnskyldning til alle som har støtta oss opp gjennom åra, men me vil snart vera tilbake i full fart.»[133].
.
I september 2009 byrja Gorham å setja saman ein ny versjon av Thin Lizzy, og i mai 2010 vart ei ny besetning annonsert. I lag med Gorham var den opphavlege trommeslagaren Brian Downey, den mangeårige klaverspelaren Darren Wharton, Def Leppard-gitaristen Vivian Campbell og songar Ricky Warwick frå The Almighty, medan Marco Mendoza kom tilbake for å fylla bassgitarrolla. Eks-Lizzy-gitarist Brian Robertson vart spurd om han ønskte å delta, men hadde tidlegare forpliktingar til sin eigen solokarriere.[136] I tillegg til ein full turné i Storbritannia og Europa frå januar 2011, annonserte bandet opphavleg ein konsert for 4. januar på O2 Arena i Dublin, som var i konflikt med «Vibe for Philo» i 2011. Sjølve turneen starta 6. januar på Music Hall Aberdeen i Storbritannia, og bandet avslutta turneen i The Olympia, Dublin 17. februar 2011, etter å ha avlyst O2-konserten.[137]
I april 2011 annonserte bandet at Vivian Campbell ville forlata Thin Lizzy i all venskaplegheit for å slutta seg til Def Leppard etter ein siste konsert 28. mai. Han vart erstatta av Guns N' Roses-gitaristen Richard Fortus[138] 28. august vart det annonsert at Damon Johnson frå bandet til Alice Cooper skulle erstatta Fortus på turnéen til Thin Lizzy i USA med Judas Priest. Fortus vende tilbake for å turnera med Guns N' Roses resten av året, og Johnson har sidan erstatta Fortus permanent.[139]
I mars 2011 fortalde Gorham Billboard.com at Thin Lizzy kunne spela inn eit nytt album i framtida, og sa: «Det er spørsmål nr. 1 me får frå folk - skal me spela inn noko nytt materiale? Fansen ser ut til å stola på denne besetninga, og eg klandrar dei ikkje. Me har på ein måte hoppa over dette emosjonelle hinderet saman. Ricky skriv nokre knallgode tekstar, og med det talentet som er i Thin Lizzy no trur eg me kan få til eit skikkeleg kult sett med låtar. I det minste er det noko me kan tenkja på no, medan det før ikkje var aktuelt.»[140] Den var Thin Lizzy i studio for å spela inn nytt materiale, sjølv om det ikkje var klart kor mange songar som ville bli spelt inn eller gitt ut.[141]
Den 10. oktober 2012 kunngjorde Thin Lizzy at det nye materialet ikkje ville bli gitt ut under Thin Lizzy-namnet, men ville bli gitt ut under eit anna namn etter kvart. Ifølgje Gorham var dette «av respekt for Phil Lynott og arven han skapte», sjølv om han stadfesta at det nye materialet ville innehalda den klassiske Thin Lizzy-sounden.[142] Ricky Warwick kunngjorde at gruppa ville slutta å turnera regelmessig som Thin Lizzy i slutten av 2012, men at dette ikkje nødvendigvis betydde at dei aldri ville spela som Thin Lizzy igjen.[142].
Den 20. desember 2012 avslørte Gorham at det nye materialet skulle spelast inn under namnet Black Star Riders, og at Downey og Wharton hadde valt å ikkje delta i det nye bandprosjektet. Downey hadde bestemt seg for å ta ein pause frå å turnera, og Wharton ville jobba med sitt eige band Dare, og eit filmprosjekt. I mars 2013 turnerte bandet i Australia under namnet Thin Lizzy, med Downey og Wharton som oppvarmingsband på ein trippelkonsert med Mötley Crüe og Kiss. Gorham understreka at Thin Lizzy framleis ville opptre saman av og til: «Me vil framleis gå ut som Thin Lizzy. Det er framleis visse store festivalar som me vil gjera. Thin Lizzy er framleis i horisonten, me vil framleis dra ut og gjera det, men i mellomtida har me Black Star Riders som me òg kjem til å konsentrera oss om.»[2].
Den 19. januar 2016 avslørte bandet eit «halvt dusin eller så» konsertar i midten av 2016 og byrjinga av 2017 for å feira 40-årsjubileet for utgivinga av Jailbreak og 30-årsjubileet for bortfallet til Lynott. To festivaldatoar vart opphavleg stadfesta: Ramblin' Man Fair i Maidstone i Kent 23. juli 2016 - der Midge Ure igjen vart med dei på scena - og Rock Legends Cruise i Fort Lauderdale i Florida 19.-17. april 2023. Besetninga for desse konsertane skulle vera Gorham, Warwick, Johnson og Wharton med Motörhead-trommeslagaren Mikkey Dee opphavleg stadfesta som erstattar for Downey.[143] Fleire konsertar vart annonserte like etterpå, på Monsters of Rock-konsertane i Tyskland 17. og 18. juni 2016, i Barcelona 17. juli og Skogsröjet-festivalen i Sverige 6. august. Den 19. april vart det annonsert at Dee ikkje ville delta likevel, og at Judas Priest-trommeslagaren Scott Travis ville ta plassen til Downey for alle konsertane bortsett frå Sverige den 6. august, då Europe-trommeslagaren Ian Haugland spelte. Òg Aerosmith-bassisten Tom Hamilton vart stadfesta som Thin Lizzy-bassist for desse konsertane.[144]
Etter at konsertane var fullførte, stadfesta Gorham at lengre Thin Lizzy-turnear truleg var eit tilbakelagt stadium, men at bandet ville halda fram med å opptre i eingongsarrangement. Han uttalte: «Å leggja ned bandet trur eg ville vera feil.»[145] Fire nye konsertar vart annonserte for 2019 i Storbritannia, Spania og Belgia. Troy Sanders frå Mastodon vart rekruttert til å erstatta Hamilton på bassgitar til desse konsertane.[146]
I september 2021 forlét Gorham Black Star Riders då bandet planla ein «veldig tung» turnéplan for å marknadsføra sitt kommande femte album. Warwick uttalte: «Han vil sjå etter å få Thin Lizzy ut på vegen igjen frå 2022 og utover med ein travel timeplan.»[147] Gorham kom med ei fråsegn der han komplimenterte bandet og takka fansen, og stadfesta posisjonen til Warwick i Thin Lizzy, og la til: «Når det gjeld Thin Lizzy-konsertar i 2022 - dette er for tida i planleggingsfasen, og eg vil sørgja for å gi deg beskjed om framdrifta vår når det gjeld oppstillingar og datoar.»[148] I slutten av 2022 slutta Gorham seg mellombels til Black Star Riders si turnébesetning og deltok på ein tiårsjubileumturné i Storbritannia i februar 2023.[149] Kort tid før turneen byrja, snakka Warwick om intensjonane til Gorham for Thin Lizzy: «Eg veit at han jobbar med nokon ting til seinare i år, så eg er sikker på at eg får ein telefon når alt er på plass.»[150]
Ein boks med fire CD-ar med Thin Lizzy-materiale vart gitt ut i desember 2001 som Vagabonds, Kings, Warriors, Angels. Den inneheldt alle dei største hittane til bandet, og inkluderte nokre sjeldne songar, som den første singelen «The Farmer», og B-sidene.[151] I 2004 og 2006 vart ytterlegare to samleplater gitt ut, med med den doble Greatest Hits i 2004 som nådde tredjeplassen på den britiske albumlista.[152]
Den 19. august 2005 heldt Gary Moore ein konsert på Point Theatre i Dublin, promotert som «The Boy Is Back in Town». Konserten vart arrangert for å markera avdukinga av ein bronsestatue av Lynott på Harry Street i Dublin sentrum. Brian Downey, Eric Bell, Brian Robertson og Scott Gorham deltok òg på konserten, som inkluderte mange klassiske Lizzy-låtar, som «Whiskey in the Jar», «Still in Love With You», «Cowboy Song», «Emerald» og «The Boys Are Back in Town». Ein DVD av konserten vart gitt ut som One Night in Dublin: A Tribute to Phil Lynott.[153]
Den 8. september 2008 vart eit 15-spors album UK Tour '75 gitt ut med bandet som opptredde på Derby College den 21. november 1975. Albumet kom med eit 20-siders hefte med tidlegare usette bilete, platenotat skrive av Brian Downey og ekstra materiale av bandet jammande under lydsjekken.[154]
I mars 2009 gav VH1 Classic Records ut den band-autoriserte Still Dangerous: Live At The Tower Theatre Philadelphia, 1977, ein konsert-CD spelt inn på Bad Reputation-turneen. Den vart produsert av Gorham og Glyn Johns, og Johns miksa òg plata. Albumet nådde 98. plassen på den britiske hitlista.[152] Gorham har indikert at det vil komma fleire arkivutgivingar i framtida.[155]
Den 24. januar 2011 gav Universal Music ut nymastra og utvida utgåver av Jailbreak, Johnny the Fox og Live and Dangerous. Jailbreak og Johnny the Fox er dobbelt-CD-utgåver der den andre plata inneheld unytta opptak, BBC-opptak og nymiksa versjonar av utvalde albumspor. Live and Dangerous var eit tre-disk-sett, beståande av to CD-ar og ein DVD. Førstnemnde inneheld det originale albumet pluss to bonusspor, spelt inn på same turné og opphavleg gitt ut på EP-en Killers Live i 1981, medan DVD-en inneheld ein liveopptreden frå 1978 frå Rainbow Theatre, spelt inn for TV, men aldri sendt. Tidlegare CD-utgåver av Live and Dangerous var enkeltplater.[156]
Universal følgde opp med nymastringar av Bad Reputation, Black Rose og Chinatown, og i byrjinga av 2012 Nightlife og Fighting. Til slutt vart Renegade og Thunder and Lightning ommastra og gitt ut på nytt i 2013.[157]
Metallica har spelt «Whiskey in the Jar» fleire gonger til ære for den tidlegare bassisten sin Cliff Burton, som døydde i ei bussulykke i 1986. Thin Lizzy var eit av favorittbanda til Burton, og Lynott hadde stor innverknad på han som bassist.[158]
Frå 1974 gjekk Thin Lizzy over frå å bruka éin sologitarist til to. Denne stilen vart seinare raffinert og popularisert på midten av 1970-talet av band som Judas Priest, og seinare av den framveksande new wave of British heavy metal som Iron Maiden og Def Leppard. Iron Maiden spelte inn songen «Massacre» frå Thin Lizzy-albumet Johnny the Fox, og gav han ut på singelen «Can I Play with Madness» i 1988. Eit cover av «Cowboy Song» dukkar opp på Sound of White Noise (1993) av Anthrax som bonusspor på dei japanske og australske utgivingane til albumet, og som B-side på nokre singlar av «Only» og «Black Lodge».
Thin Lizzy er òg ein viktig inspirasjon for moderne heavy metal-band som Metallica.[159] Alice in Chains,[160] Mastodon[161] og Testamente[162][163] I 2004 kommenterte Robert Smith, vokalist i The Cure, at han hadde sett Thin Lizzy «sannsynlegvis 10 gonger i løpet av to år», og at «den faktiske lyden av dei på scenen var så styrkjande at det var betre enn å drikka.»[164] Alternativ rock-gruppa The Hold Steady har òg nemnt Thin Lizzy som ein innverknad.[165] Thin Lizzy blir omtalt i Belle and Sebastian-songen frå 2003, «I'm a Cuckoo».
Noverande medlemmar
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
