24 uur van Daytona 1967

6e 24 uur van Daytona
Datum	4-5 februari 1967
Locatie	Daytona International Speedway, Verenigde Staten
Winnaars
Edities

De 24 uur van Daytona 1967 was de 6e editie van deze endurancerace. De race werd verreden op 4 en 5 februari 1967 op de Daytona International Speedway nabij Daytona Beach, Florida.

Snelle feiten 6e 24 uur van Daytona, Datum ...

Sluiten

De race werd gewonnen door de Ferrari s.p.a. #23 van Lorenzo Bandini en Chris Amon, die allebei hun eerste Daytona-zege behaalden. De P2.0-klasse werd gewonnen door de Porsche of Stuttgart #52 van Hans Herrmann en Jo Siffert. De S+2.0-klasse werd gewonnen door de J. W. Automotive #11 van Dick Thompson en Jacky Ickx. De GT2.0-klasse werd gewonnen door de RBM Motors #54 van Jack Ryan en Bill Bencker. De T2.0-klasse werd gewonnen door de George Drolsom #61 van George Drolsom en Harold Williamson. De T+2.0-klasse werd gewonnen door de Ring Free Oil Racing Team #72 van Paul Richards, Ray Cuomo en John Norwood. De GT+2.0-klasse werd gewonnen door de Cannons Auto Service #43 van Dana Kelder en Ara Dube. In de S2.0-klasse kwamen geen auto's aan de finish.

Anno 1967 was Ford in een strijd met Ferrari verwikkeld, die ontstond nadat de Italiaanse fabrikant weigerde om door de Amerikanen te worden opgekocht. Zodoende besloot Ford om de enduranceracerij in te gaan, wat in 1966 zijn vruchten afwierp met zeges in Daytona, de 12 uur van Sebring en de 24 uur van Le Mans, alsmede de eindzege in het wereldkampioenschap. Voor de 24 uur van Daytona in 1967 schreef Ford zo veel mogelijk auto's in om de kans op een nieuwe zege zo groot mogelijk te maken. Er stonden zes fabrieksauto's aan de start, aangevuld met een groot aantal privé-inschrijvingen. Het fabrieksteam reed met een Ford GT40, terwijl de privéteams met diverse modellen deelnamen. In de winter van 1966 had Ferrari echter ook niet stilgezeten. Technisch directeur Mauro Forghieri kreeg van teambaas Enzo Ferrari de volledige vrijheid om nieuwe auto's en motoren te ontwerpen. Als resultaat werden er meerdere nieuwe modellen in de Ferrari P-serie ontwikkeld, die de namen 330 P3/4, 330 P4 en 412 P kregen. Ondanks de hoge kosten reisde Ferrari in december 1966 al af naar Daytona voor een testsessie

In de kwalificatie behaalde de Ford van Dan Gurney en A.J. Foyt de pole position, met slechts twee tienden voorsprong op de Chaparral 2F van Phil Hill en Mike Spence. De eerste fabrieksauto van Ferrari, die van Chris Amon en Lorenzo Bandini, startte als vierde, nog achter de privé-inschrijving van Pedro Rodríguez en Jean Guichet. Direct na de start pakte Hill de leiding, en na een half uur had hij twintig seconden voorsprong op Gurney. Ford en Ferrari richtten zich ondertussen op hun eigen rondetijden en besloten om geen aanval op de leiding te wagen, tenzij de voorsprong opliep tot meer dan vijf ronden.

Na drie uur raakte de Chaparral in een spin en moest deze opgeven, waardoor de Ferrari van Mike Parkes en Ludovico Scarfiotti de leiding overnam. Ook de andere Chaparral van Bob Johnson en Bruce Jennings moest de strijd staken. De auto's van Ford kampten met veel mechanische problemen, zoals defecte afdichtingen en transaxles, en moesten een voor een naar de pitstraat voor lange pitstops of opgaves. De monteurs van Ford voerden steeds meer reparaties uit, maar uiteindelijk moesten bijna alle auto's van de fabrikant opgeven. Gurney en Foyt moesten een overbrenging laten vervangen en lagen nog wel vijfde, maar zes uur voor de finish moesten zij ook definitief opgeven. De enige fabrieksauto van Ford die Ferrari nog kon bedreigen, die van Bruce McLaren en Lucien Bianchi, moest vanwege oververhitting hun snelheid sterk minderen. Deze inschrijving eindigde de race als zevende, op 73 ronden achterstand.

Met nog een half uur te gaan lagen er drie Ferrari's op de eerste drie posities. Zij verminderden hun snelheid, zodat zij naast elkaar over de finish konden rijden. Dit was een reactie op de fotofinish van Ford gedurende de 24 uur van Le Mans in 1966. In tegenstelling tot deze editie, waarbij twee auto's dezelfde afstand hadden afgelegd en in eerste instantie niet duidelijk was wie er had gewonnen, was het verschil tussen de nummers een en twee ditmaal drie ronden. De foto die van deze finish werd gemaakt hing nog lang in het kantoor van Enzo Ferrari. De eerste Ford, de privé-J. W. Automotive van Dick Thompson en Jacky Ickx, eindigde als zesde, nog achter twee Porsches. De race wordt door diverse media ook wel "de wraak van Enzo" genoemd. Ferrari heeft in de gehele race meer dan twintig uur aan de leiding gelegen.^[1]^[2]^[3]^[4]

Winnaars in hun klasse zijn vetgedrukt.

Meer informatie Pos., Klasse ...

Pos.	Klasse	No.	Team	Coureurs	Chassis	Ronden
1	P+2.0	23	Ferrari s.p.a.	Lorenzo Bandini Chris Amon	Ferrari 330 P4	666
2	P+2.0	24	Ferrari s.p.a.	Mike Parkes Ludovico Scarfiotti	Ferrari 330 P4	663
3	P+2.0	26	North American Racing Team	Pedro Rodríguez Jean Guichet	Ferrari 412P	637
4	P2.0	52	Porsche of Stuttgart	Hans Herrmann Jo Siffert	Porsche 910	618
5	P2.0	55	Squadra Tartaruga Switzerland	Dieter Spoerry Rico Steinemann	Porsche 906 LH	608
6	S+2.0	11	J. W. Automotive	Dick Thompson Jacky Ickx	Ford GT40	601
7	P+2.0	1	Shelby American	Bruce McLaren Lucien Bianchi	Ford Mk.II	593
8	S+2.0	20	William Wonder Inc.	William Wonder Raymond Caldwell	Ford GT40	573
9	GT2.0	54	RBM Motors	Jack Ryan Bill Bencker	Porsche 911 S	555
10	T2.0	61	George Drolsom	George Drolsom Harold Williamson	Porsche 911 S	542
11	T+2.0	72	Ring Free Oil Racing Team	Paul Richards Ray Cuomo John Norwood	Ford Mustang	526
12	T+2.0	19	Howmet Corp.	Ray Heppenstall Bill Seeley	Ford Falcon	518
13	GT2.0	73	Peter Marinelli	John Tremblay Larry B. Perkins	Volvo P1800	500
14	GT+2.0	43	Cannons Auto Service	Dana Kelder Ara Dube	Triumph TR4A	499
15	T+2.0	21	Brock Yates	Brock Yates Charles Krueger	Dodge Dart	498
16	T+2.0	66	Tom Yeager	Tom Yeager Walt Hane Peter Feistman	Ford Mustang	498
17	GT2.0	86	Kenneth G. Chambliss	Bill Eve Ernie Croucher Pete Glenn	MGB	493
18	GT+2.0	42	Cannons Auto Service	Steven Sommer Guido Levetto	Triumph TR4A	491
19	T2.0	75	Ike Maxwell	Ike Maxwell William Martin	Volvo 122S	485
20	T+2.0	71	Ring Free Oil Racing Team	Anita Taylor Smokey Drolet Janet Guthrie	Ford Mustang	484
21	S+2.0	32	Peter Clarke	Peter Clarke Edward Nelson	Ferrari 250 LM	484
22	T2.0	89	Ross Bremer	Ross Bremer Don Kearney Billy Turner	Ford Cortina Lotus	477
NC	T2.0	77	Precision Auto Inc.	John Bentley Brian Beddow	Alfa Romeo GTA	465
NC	P2.0	96	Jim Baker	Donna Mae Mims Suzy Dietrich	ASA 411	459
NC	P2.0	84	Jim Baker	Dick Ganger Al Weaver Ken Goodman	MGB GT	406
NC	T2.0	74	Arthur Mollin Racing Ent.	Arthur Mollin Art Riley	Volvo 122S	400
NC	T2.0	90	Del Russo Taylor	Del Russo Taylor Bob Pratt Charles Lyon	Alfa Romeo GTA	360
NC	GT+2.0	46	Richard Robson	Richard Robson Rajah Rodgers Bill Buchman	Jaguar XKE	320
NC	GT+2.0	48	Atlas Van Lines	Tim Burr Buell Owen Clint Cavin	Triumph TR4	264
DNF	P+2.0	3	Shelby American	A.J. Foyt Dan Gurney	Ford Mk.II	464
DNF	T+2.0	36	Roger Penske	George Wintersteen Joe Welch Bob Brown	Chevrolet Camaro	456
DNF	P+2.0	33	Ecurie Francorchamps	Willy Mairesse Jean Blaton	Ferrari 412P	401
DNF	GT+2.0	18	Roger West	Roger West Bobby Allison	Shelby GT350	343
DNF	P2.0	34	Harrah Modern Classic Motors	Charlie Kolb John Fulp	Ferrari Dino 206S	341
DNF	P+2.0	28	North American Racing Team	Jo Schlesser Masten Gregory Peter Gregg	Ferrari 365 P2	338
DNF	P+2.0	14	Chaparral Cars Inc.	Bob Johnson Bruce Jennings	Chaparral 2D	334
DNF	GT+2.0	67	Dos Caballos Racing Inc.	Fred van Beuren Paul Jett Don Pike	Shelby GT350	313
DNF	T+2.0	76	John McComb	John McComb Dave Dooley	Ford Mustang	312
DNF	P+2.0	31	David Piper	David Piper Richard Attwood	Ferrari 365 P2/3	311
DNF	P+2.0	6	Holman & Moody	Lloyd Ruby Denny Hulme	Ford Mk.II	299
DNF	P+2.0	5	Holman & Moody	Mario Andretti Richie Ginther	Ford Mk.II	298
DNF	P+2.0	2	Shelby American	Ronnie Bucknum Frank Gardner	Ford Mk.II	274
DNF	T+2.0	40	Craig Fisher	Craig Fisher George Eaton	Chevrolet Camaro	258
DNF	P+2.0	4	Holman & Moody	Mark Donohue Peter Revson	Ford Mk.II	236
DNF	P2.0	51	Porsche of Stuttgart	Gerhard Mitter Jochen Rindt	Porsche 906 E	194
DNF	T+2.0	16	Joie Chitwood	Joie Chitwood Jack McClure	Chevrolet Camaro	186
DNF	GT+2.0	45	Joe Hines	C. C. Canada Joe Hines T. J. Kelly	Triumph TR4	186
DNF	P2.0	53	Porsche of Stuttgart	Udo Schütz Rolf Stommelen Gijs van Lennep	Porsche 906	170
DNF	S2.0	56	Charles Vögele	Charles Vögele Walter Habegger	Porsche 906 LH	146
DNF	GT+2.0	29	Pedro Rodríguez	Carlos Salas Guterrez Héctor Rebaque sr.	Ferrari 275 GTB/C	136
DNF	P2.0	47	Fred Opert Racing	Peter Gethin Fred Opert Roy Pike	Chevron B4	106
DNF	S+2.0	9	Brescia Racing Corse	Umberto Maglioli Mario Casoni	Ford GT40	93
DNF	P+2.0	15	Chaparral Cars	Phil Hill Mike Spence	Chaparral 2F	93
DNF	P+2.0	8	Jim White Chevrolet Inc.	Tony Denman Bob Brown	Chevrolet Corvette Grand Sport	72
DNF	T2.0	82	Harry Theodoracopulos	Harry Theodoracopulos Sam Posey Jim Haynes	Alfa Romeo GTA	69
DNF	S+2.0	7	Herb Byrne	Herb Byrne Dick Thetford Russell Beazell	Shelby Cobra	56
DNF	GT+2.0	44	Ray Stoutenburg	Ray Stoutenburg James Taylor Roger McCluskey	Triumph TR4A	22
DNF	T2.0	87	Chet Freeman	Chet Freeman Al Weaver John Marshall	Ford Cortina Lotus	18
DNF	GT2.0	63	Dockery Ford Inc.	Bob Grossman Martin Krinner	Shelby GT350	1
DNS	T+2.0	22	JoKar Racing Associates	Frank Karmatz Raymond Caldwell	Plymouth Barracuda	0
DNS	S2.0	58	Rod Savyer	Tony Dean Trevor Taylor	Porsche 906	0
DNS	T2.0	85	Jim Baker	Ken Goodman Jim Baker	Alfa Romeo GTA	0