From Wikipedia, the free encyclopedia
Kilang wang ialah kemudahan perindustrian yang mengeluarkan syiling yang boleh digunakan sebagai mata wang.
Sejarah kilang wang berkait rapat dengan sejarah syiling. Pada mulanya, syiling yang ditukul atau syiling acuan adalah kaedah utama penempaan syiling, dengan jumlah pengeluaran yang terhasil hanya ratusan atau ribuan. Dalam kilang wang moden, pensyilingan dihasilkan dalam jumlah yang besar dan planchet dijadikan syiling giling sebanyak berbilion-bilion.
Dengan pengeluaran besar-besaran mata wang, kos pengeluaran ditimbang semasa mencetak syiling. Contohnya, kos Kilang Syiling Amerika Syarikat kurang daripada 25 sen untuk membuat satu perempat (syiling 25 sen), dan perbezaan dalam kos pengeluaran dan nilai muka (dipanggil seigniorage) membantu membiayai badan pencetak. Sebaliknya, sesen A.S. ($0.01) berharga $0.015 untuk dibuat pada 2016.[1]
Wang logam terawal tidak terdiri daripada syiling, tetapi daripada logam yang belum ditempa dalam bentuk cincin dan perhiasan lain atau senjata, yang digunakan selama beribu-ribu tahun oleh empayar Mesir, Chaldea dan Assyria.[perlu rujukan] Logam sangat sesuai untuk mewakili kekayaan, kerana nilai komoditinya yang besar bagi setiap unit berat atau isipadu, dan ketahanan, kebolehbahagiaan dan jarang ditemui. Logam terbaik untuk syiling ialah emas, perak, platinum, tembaga, timah, nikel, aluminium, zink, besi, dan aloinya; aloi emas, perak, tembaga dan nikel tertentu mempunyai gabungan terbaik kualiti yang diperlukan.[perlu rujukan]
Kilang wang pertama mungkin ditubuhkan di Lydia pada abad ke-7 SM, untuk mencipta emas, perak dan elektrum. Inovasi pembuatan syiling Lydia di bawah kuasa negara merebak ke negara jiran Greece, di mana beberapa negara kota mengendalikan kilang wang mereka sendiri. Beberapa kilang wang Yunani terawal berada di dalam negara kota di pulau Yunani seperti Crete; kilang wang wujud di bandar purba Cydonia di Crete sekurang-kurangnya seawal abad kelima SM.[2]
Pada masa yang sama, syiling dan kilang wang muncul secara bebas di China dan merebak ke Korea dan Jepun. Pembuatan syiling di Empayar Rom, sejak kira-kira abad ke-4 SM, telah mempengaruhi perkembangan penempaan syiling di Eropah kemudiannya.
Asal usul perkataan "mint" (kilang wang) dikaitkan dengan pembuatan syiling perak di Rom pada 269 SM di kuil Juno Moneta. Dewi ini menjadi personifikasi wang, dan namanya digunakan untuk wang dan tempat pembuatannya. Kilang wang Rom tersebar luas di seluruh Empayar, dan kadangkala digunakan untuk tujuan propaganda. Orang ramai sering mengetahui tentang Maharaja Rom baharu apabila syiling muncul dengan potret Maharaja baharu. Beberapa maharaja yang memerintah hanya untuk masa yang singkat memastikan bahawa syiling mempunyai imej mereka; Quietus, sebagai contoh, hanya memerintah sebahagian daripada Empayar Rom dari 260 hingga 261 AD, namun dia mengeluarkan dua syiling yang mengandungi imejnya.
Syiling purba telah dibuat oleh pemutus dalam acuan pembentuk atau dengan mengetuk antara penerap terukir. Orang Rom melemparkan syiling tembaga mereka yang lebih besar dalam acuan tanah liat dengan tanda yang tersendiri, bukan kerana mereka tidak tahu apa-apa tentang pukulan, tetapi kerana ia tidak sesuai untuk jisim logam yang begitu besar. Pengacuan kini hanya digunakan oleh pemalsu.
Syiling yang paling kuno ditempakan dalam acuan berbentuk peluru atau kon dan ditanda pada satu sisi dengan menggunakan penerap yang dipukul dengan tukul. Sekeping logam "kosong" atau tidak bertanda diletakkan di atas andas kecil, dan penerap dipegang pada kedudukannya dengan penyepit. Bahagian belakang atau bahagian bawah syiling menerima "inkus kasar" oleh tukul. Kemudian tanda segi empat tepat, "square incuse", dibuat oleh tepi tajam andas kecil, atau penebuk. Ikonografi yang kaya pada bahagian hadapan syiling elektrum awal berbeza dengan rupa membosankan bahagian belakangnya yang biasanya hanya membawa kesan tebuk. Bentuk dan bilangan pukulan ini berbeza-beza mengikut denominasi dan standard beratnya.[3] Selepas itu, andas itu ditanda dengan pelbagai cara, dan dihiasi dengan huruf dan patung binatang, dan kemudian andas itu digantikan dengan acuan terbalik. Kosong sfera tidak lama kemudian memberi tempat kepada yang berbentuk lentikular. Kosong dibuat merah-panas dan dipukul di antara penerap sejuk. Satu pukulan biasanya tidak mencukupi, dan kaedahnya sama dengan yang masih digunakan dalam pukulan yang tinggi, kecuali yang kosong kini dibiarkan sejuk sebelum dipukul. Dengan penggantian besi kepada gangsa sebagai bahan untuk penerap, kira-kira 300 Masihi, amalan memukul kosong semasa ia panas secara beransur-ansur dibuang.
Pada Zaman Pertengahan, bar logam telah dilemparkan dan dipalu keluar pada andas. Bahagian helaian yang telah diratakan kemudiannya dipotong dengan gunting, dipukul di antara penerap dan dipangkas sekali lagi dengan gunting. Kaedah yang sama telah digunakan di Mesir Purba semasa Kerajaan Ptolemaic (sekitar 300 SM), tetapi telah dilupakan. Kepingan logam segi empat sama juga dipotong daripada bar tuang, ditukar menjadi cakera bulat dengan memalu dan kemudian dipukul di antara penerap. Dalam pukulan, penerap bawah diikat ke dalam bongkah kayu, dan kepingan logam kosong diletakkan di atasnya dengan tangan. Penerap atas kemudiannya diletakkan di atas tempat kosong, dan disimpan dalam kedudukannya dengan menggunakan pemegang di sekelilingnya diletakkan gulungan plumbum untuk melindungi tangan pengendali manakala pukulan berat dipukul dengan tukul. Penambahbaikan awal adalah pengenalan alat yang menyerupai sepasang penyepit, kedua-dua penerap diletakkan satu di hujung setiap kaki. Ini mengelakkan keperluan melaraskan semula penerap antara pukulan, dan memastikan ketepatan yang lebih tinggi dalam teraan.[4]
Menempa menggunakan alat berat jatuh (mesin tekan) campur tangan antara tukul tangan dan penekan skru di banyak tempat. Di Birmingham khususnya sistem ini menjadi sangat maju dan telah lama digunakan. Pada tahun 1553, jurutera Perancis Aubin Olivier memperkenalkan penekan skru untuk menukul syiling, bersama-sama dengan gulungan untuk mengurangkan bar tuang dan mesin untuk menebuk cakera bulat daripada kepingan logam yang diratakan.[5] 8 hingga 12 lelaki mengambil alih antara satu sama lain setiap suku jam untuk menggerakkan tangan memacu skru yang mencecah pingat. Kemudian, gulungan itu dipandu oleh kuda, bagal atau kuasa air.
Henry II menentang permusuhan di pihak pembuat syiling, jadi proses itu sebahagian besarnya dibuang pada tahun 1585 dan hanya digunakan untuk syiling yang bernilai kecil, pingat dan token. Sistem ini telah diperkenalkan semula ke Perancis oleh Jean Varin pada tahun 1640 dan amalan memalu telah dilarang pada tahun 1645.[6] Di England jentera baru telah dicuba di London pada tahun 1561, tetapi ditinggalkan tidak lama kemudian; ia akhirnya diterima pakai pada tahun 1662, walaupun kepingan lama terus beredar sehingga 1696.
.jpg)
Teknik industri dan kuasa wap diperkenalkan kepada pembuatan syiling oleh Matthew Boulton di Birmingham pada tahun 1788. Menjelang 1786, dua pertiga daripada syiling dalam edaran di Britain adalah palsu, dan Royal Mint bertindak balas terhadap krisis ini dengan menutup diri, memburukkan keadaan.[7][8] Pengusaha industri Mathew Boulton mengalihkan perhatiannya kepada pensyilingan pada pertengahan tahun 1780-an sebagai lanjutan kepada produk logam kecil yang telah dia keluarkan di kilangnya di Soho. Pada tahun 1788 beliau menubuhkan Mint sebagai sebahagian daripada kilang perindustriannya.[8] Dia mencipta mesin penekan skru yang dipacu wap pada tahun yang sama (jentera asalnya digunakan di Royal Mint sehingga 1881, hampir satu abad kemudian), yang berfungsi dengan tekanan atmosfera yang dikenakan pada omboh. Omboh berada dalam komunikasi dengan bekas vakum dari mana udara telah dipam oleh kuasa wap.
Dia memasang lapan daripada mesin penekan yang dipacu wap yang canggih ini di kilangnya, setiap satu dengan kapasiti untuk menghasilkan antara 70 dan 84 syiling seminit. Firma itu mempunyai sedikit kejayaan serta-merta mendapat lesen untuk menukul syiling British, tetapi tidak lama kemudian terlibat dalam menukul syiling untuk Syarikat Hindia Timur Inggeris, Sierra Leone dan Rusia, sambil menghasilkan planchet berkualiti tinggi, atau syiling kosong, untuk ditukul oleh kilang wang kebangsaan di tempat lain. Firma itu menghantar lebih 20 juta kekosongan ke Philadelphia, untuk dimasukkan ke dalam sen dan setengah sen oleh Kilang Syiling Amerika Syarikat[9]—Pengarah Kilang Wang Elias Boudinot mendapati ia "sempurna dan digilap dengan lawa".[7]
Ini adalah syiling pertama yang benar-benar moden; pengeluaran besar-besaran duit syiling dengan jentera dipacu wap yang dianjurkan di kilang membolehkan pencapaian dimensi piawai, berat seragam dan bulat, sesuatu yang tidak boleh diharapkan oleh pemalsu pada masa itu.[10] Boulton juga mempelopori kaedah khas untuk mengecewakan lagi pemalsu. Direka oleh Heinrich Küchler, syiling ini menampilkan rim yang dinaikkan dengan huruf dan nombor incuse atau tenggelam.[7] Teknologi tinggi Soho Mint mendapat perhatian yang semakin meningkat dan agak tidak diingini: saingan cuba mengintip industri, sambil melobi dengan kilang wang Kerajaan Boulton agar ditutup.[7]
Boulton akhirnya dianugerahkan kontrak oleh Royal Mint pada 3 Mac 1797, selepas krisis kewangan negara mencapai titik nadir apabila Bank England menggantung kebolehtukaran wang kertasnya untuk emas. Syiling twopenny berukuran tepat satu setengah inci diameter; 16 sen (penny) yang berbaris akan mencecah dua kaki.[7]
_01.jpg)
Antara tahun 1817 dan 1830 jurutera Jerman Dietrich "Diedrich" Uhlhorn mencipta Presse Monétaire, mesin penekan syiling berperingkat yang dikenali sebagai Uhlhorn Press. Penekan tuil sendi ciptaannya yang dipacu wap menjadikannya terkenal di peringkat antarabangsa, dan lebih 500 unit telah terjual menjelang tahun 1840.[11] Pembinaan lanjutan penekan Uhlhorn terbukti sangat memuaskan, dan penggunaan mesin skru untuk syiling am telah dihapuskan secara beransur-ansur.[12]
Teknologi baharu ini digunakan di Birmingham Mint, kilang wang persendirian terbesar di dunia untuk sebahagian besar abad ke-19, dan telah dipertingkatkan lagi di Taylor dan Challen yang mula membekalkan peralatan penekan yang lengkap kepada kilang wang kebangsaan di seluruh dunia, seperti Sydney Mint, Australia.[13]
Menjelang awal abad ke-20, kilang wang telah menggunakan kuasa elektrik untuk memacu gulung, kelebihannya ialah setiap sepasang gulungan boleh digerakkan secara bebas tanpa campur tangan aci rumit dan tidak cekap.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
