From Wikipedia, the free encyclopedia
Robert Allen Zimmerman atau lebih dikenali sebagai Bob Dylan (/ˈdɪlən/; dilahirkan pada 25 Mei 1941) ialah seorang penyanyi-penulis lagu, pemuzik dan penyair Amerika Syarikat. Beliau telah berpengaruh dalam muzik dan budaya popular selama lebih daripada lima dekad. Kebanyakan karya yang paling terkenal dari tahun 1960-an, apabila lagu-lagu beliau merencanakan pergolakan sosial. Lagu terawal seperti "Blowin 'in the Wind" dan "The Times They Are a-Changin'" menjadi lagu kebangsaan untuk hak-hak sivil Amerika dan gerakan anti-perang. Meninggalkan asas awal dalam kebangkitan muzik rakyat Amerika, single 6 minit beliau, "Like a Rolling Stone", yang dirakamkan pada tahun 1965, telah menambah pelbagai rencah muzik popular.
Bob Dylan | |
|---|---|
 Dylan di Festival Rock Azkena, Vitoria-Gasteiz, Sepanyol pada 26 Jun 2010 | |
| Kelahiran | Robert Allen Zimmerman 24 Mei 1941 Duluth, Minnesota, Amerika Syarikat |
| Nama lain |
|
| Tahun aktif | 1957–kini |
| Anugerah | Hadiah Nobel dalam Kesusasteraan |
| Kerjaya muzik | |
| Genre | Pop, blues, rock, country, gospel |
| Instrumen | Vokal, gitar, harmonika, keyboard, piano, bass |
Syarikat rakaman | Columbia, Asylum |
Pengkarya berkait | The Band, Traveling Wilburys, Grateful Dead, Tom Petty & the Heartbreakers |
Laman sesawang | www.bobdylan.com |
Lirik Dylan menggabungkan pelbagai pengaruh politik, sosial, falsafah, dan sastera. Mereka mencabar konvensyen muzik pop yang sedia ada dan merayu kepada saingan yang berkembang. Pada mulanya diilhamkan oleh persembahan Little Richard dan penulisan lagu Woody Guthrie, Robert Johnson, dan Hank Williams, Dylan telah menguatkan dan memperibadikan genre muzik. Kerjaya rakamannya, yang mencakupi lebih daripada 50 tahun, telah menerokai tradisi di dalam lagu-lagu Amerika — blues, dan negara kepada Injil, rock and roll, dan rockabilly ke Bahasa Inggeris, Scotland, dan muzik rakyat Ireland, bahkan memeluk jazz dan Great American Songbook. Dylan mempersembahkan dengan gitar, keyboard, dan harmonika. Disokong oleh barisan pemuzik bersilih ganti, beliau telah menjelajah secara mantap sejak akhir 1980-an kepada apa yang telah diberi gelaran Never Ending Tour. Pencapaian beliau sebagai artis rakaman dan penghibur telah penting kepada kerjayanya, tetapi penulisan lagu dianggap sumbangan terbaik beliau.
Sejak tahun 1994, Dylan telah menerbitkan enam buku lukisan dan cat, dan karyanya telah dipamerkan di galeri seni utama. Sebagai seorang ahli muzik, Dylan telah menjual lebih daripada 100 juta rekod, menjadikan beliau salah seorang artis yang paling laris sepanjang masa. Beliau juga telah menerima pelbagai anugerah termasuk sebelas Anugerah Grammy, Anugerah Golden Globe dan Anugerah Akademi. Dylan telah dimasukkan ke dalam Rock dan Roll Hall of Fame, Music Hall of Fame Minnesota, Nashville Songwriters Hall of Fame, dan penulis lagu Hall of Fame. Hadiah Juri Pulitzer pada tahun 2008 dianugerahkan kepadanya petikan khas untuk "kesan yang mendalam pada muzik popular dan budaya Amerika, ditandai dengan komposisi lirik kuasa syair yang luar biasa." Pada bulan Mei 2012, Dylan menerima Pingat Presiden Kebebasan dari Presiden Barack Obama. Pada 2016, beliau menerima Hadiah Nobel dalam Kesusasteraan, orang kedua selain George Bernard Shaw telah memenangi kedua-dua anugerah Oscar dan Hadiah Nobel.
Jelajah Never Ending bermula pada 7 Jun 1988,[1] dan Dylan telah memainkan kira-kira 100 tarikh setahun untuk keseluruhan tahun 1990-an dan 2000-an — jadual yang lebih berat daripada kebanyakan penghibur yang bermula pada tahun 1960-an.[2] Pada Mei 2013, Dylan dan kumpulannya telah memainkan lebih daripada 2500 persembahan,[3][4] diterajui oleh pemain bass Tony Garnier, pemain dram George Recile, instrumentalis Donnie Herron, dan pemain gitar Charlie Sexton.[5] Mengecewakan beberapa penonton,[6] persembahan Dylan kekal tidak menentu kerana beliau mengubah pengaturan dan perubahan pendekatan vokal beliau malam selepas malam.[7] Pendapat kritis mengenai rancangan Dylan kekal dibahagikan. Pengkritik seperti Richard Williams dan Andy Gill telah berhujah bahawa Dylan telah mendapati cara yang berjaya untuk membentangkan legasi kaya bahan beliau.[8][9] Lain-lain telah mengkritik persembahan secara langsungnya untuk pencacatan dan meludah keluar "lirik yang pernah ditulis supaya mereka berkesan tidak dapat dikenali", dan memberikan sedikit kepada penonton bahawa "ia adalah sukar untuk memahami apa yang dia lakukan di atas pentas sama sekali."[10]
Persembahan Dylan di China pada bulan April 2011 menjana kontroversi. Sesetengah mengkritik beliau untuk tidak membuat apa-apa komen yang jelas mengenai keadaan politik di China, dan untuk, kononnya, yang membolehkan pihak berkuasa China untuk menapis senarai susunan lagu beliau.[11][12] Yang lain mempertahankan persembahan Dylan, dengan alasan bahawa kritikan itu diwakili salah faham seni Dylan, dan bahawa tidak ada bukti untuk penapisan senarai susunan lagu Dylan wujud.[13][14] Sebagai tindak balas kepada dakwaan ini, Dylan mengeluarkan kenyataan di laman web beliau. "Setakat yang penapisan pergi, kerajaan China telah meminta nama-nama lagu-lagu yang saya akan bermain. Tiada jawapan logik itu, maka kami timpakan kepada mereka menetapkan senarai dari 3 bulan sebelumnya. Jika terdapat mana-mana lagu, ayat-ayat atau talian ditapis, tiada siapa yang pernah memberitahu saya mengenainya dan kami memainkan semua lagu-lagu yang kita bertujuan untuk bermain."[15]
Dylan memulakan lawatan Jepun di Tokyo pada 4 April, 2016, yang berakhir di Yokohama pada 28 April Dylan mengumumkan lawatan ke Amerika Syarikat bermula pada Woodinville WA pada 4 Jun 2016, dan tamat di Gilford NH pada 17 Julai.[16] Dylan juga mengambil bahagian dalam apa yang dipanggil "Mega-Fest" bertajuk Desert Trip, di California pada 7 Oktober, yang juga termasuk The Rolling Stones, Neil Young, Paul McCartney, yang dan Roger Waters.[17]
Kulit depan album Dylan, Self Portrait (1970) adalah penerbitan semula lukisan wajah oleh Dylan. Satu lagi lukisan beliau telah diterbitkan semula di kulit depan album 1974 Planet Waves. Pada tahun 1994 Random House menerbitkan Drawn Blank, sebuah buku lukisan Dylan. Pada tahun 2007, pameran pertama awam lukisan Dylan, Siri Drawn Blank, dibuka di Kunstsammlungen di Chemnitz, Jerman; ia mempamerkan lebih daripada 200 cat air dan guak dilakukan dengan lukisan asal. Pameran ini bertepatan dengan penerbitan Bob Dylan: The Drawn Blank Series, termasuk 170 semula dari siri ini. Dari September 2010 hingga April 2011, National Gallery of Denmark mempamerkan 40 lukisan akrilik besar-besaran oleh Dylan, The Brazil Series.
Pada bulan Julai 2011, sebuah galeri seni kontemporari terkemuka, Galeri Gagosian, mengumumkan perwakilan mereka lukisan Dylan. Satu pameran seni Dylan, The Asia Series, dibuka di Gagosian Madison Avenue Gallery pada 20 September, memaparkan lukisan Dylan pemandangan di China dan Timur Jauh. The New York Times melaporkan bahawa "beberapa peminat dan Dylanologists telah menimbulkan persoalan tentang sama ada beberapa lukisan ini adalah berdasarkan pengalaman penyanyi itu sendiri dan pemerhatian, atau pada gambar-gambar yang boleh didapati secara meluas dan tidak diambil oleh Encik Dylan." The Times berkata untuk menutup persamaan antara lukisan Dylan dan gambar-gambar bersejarah Jepun dan China, dan gambar yang diambil oleh Dmitri Kessel dan Henri Cartier-Bresson. Agensi foto The Magnum mengesahkan bahawa Dylan telah melesenkan hak pennerbitan semula imej yang dipaparkan.
Persembahan kedua Dylan di Galeri Gagosian, Revisionis Art, dibuka pada November 2012. Acara ini terdiri daripada tiga puluh lukisan, mengubah dan satirizing majalah popular, termasuk Playboy dan Babytalk. Pada bulan Februari 2013, Dylan mempamerkan siri lukisan New Orleans di Palazzo Reale di Milan. Pada bulan Ogos 2013, Galeri National Portrait Britain di London menjadi tuan rumah pameran utama UK Dylan pertama, Face Value, menampilkan dua belas potret pastel.
Pada bulan November 2013, Gallery Halcyon di London memasang Swings Mood, pameran di mana Dylan mempamerkan tujuh pintu besi tempa telah dibuatnya. Dalam satu kenyataan yang dikeluarkan oleh galeri, Dylan berkata, "Saya telah wujud besi sepanjang hidup saya sejak saya adalah seorang kanak-kanak. Saya dilahirkan dan dibesarkan di negara besi bijih, di mana anda boleh bernafas dan bau setiap hari. Gates merayu kepada saya kerana ruang negatif mereka membenarkan. mereka boleh ditutup tetapi pada masa yang sama mereka membenarkan musim dan bayu untuk masuk dan aliran. mereka boleh menutup anda keluar atau menutup anda. dan dalam beberapa cara tidak ada perbezaan."
Pada bulan November 2016, Gallery Halcyon mempamerkan koleksi lukisan, cat air dan kerja-kerja akrilik oleh Dylan. Pameran itu, The Beaten Path, menggambarkan landskap Amerika dan pemandangan bandar, yang diilhamkan oleh perjalanan Dylan di seluruh Amerika Syarikat. Rancangan ini juga dikaji oleh Vanity Fair, Telegraph, dan Asia Times Online, dan dijadualkan untuk perjalanan pada tahun 2017, termasuk ke China.
Sejak tahun 1994, Dylan telah menerbitkan enam buku lukisan dan cat.
Dylan telah memenangi banyak anugerah sepanjang kerjayanya termasuk Hadiah Nobel dalam Kesusasteraan, dua belas Anugerah Grammy, satu Anugerah Akademi dan satu anugerah Golden Globe. Beliau telah dimasukkan ke dalam Rock dan Roll Hall of Fame, Nashville Songwriters Hall of Fame, dan penulis lagu Hall of Fame. Pada bulan Mei 2000, Dylan menerima Hadiah Muzik Polar dari Sweden King Carl XVI Gustaf.
Pada bulan Jun 2007, Dylan menerima Anugerah Putera Asturia dalam Kesenian. Dylan menerima Pingat Presiden Kebebasan pada Mei 2012. Pada bulan Februari 2015, Dylan menerima Anugerah MusiCares Person dari Akademi Seni Rakaman dan Sains, bagi mengiktiraf sumbangan dermawan dan seni untuk masyarakat. Pada bulan November 2013, Dylan menerima anugerah of Legion d'Honneur dari Menteri Pelajaran Perancis Aurélie Filippetti.
Jawatankuasa Hadiah Nobel mengumumkan pada 13 Oktober 2016 yang ia akan menganugerahkan Dylan Hadiah Nobel dalam Kesusasteraan kerana "telah mencipta karya puitis baru dalam lagu tradisi Amerika yang hebat". The New York Times melaporkan: "Encik Dylan, 75, adalah ahli muzik pertama yang memenangi anugerah itu, dan pemilihan beliau pada hari Khamis adalah mungkin pilihan yang paling radikal dalam sejarah yang menjangkau kembali ke tahun 1901." Ia adalah kali pertama sejak 1993 yang jawatankuasa Nobel telah menawarkan anugerah dalam kategori sastera Amerika.
Pada 21 Oktober, ahli Akademi Sweden, penulis Per Wästberg, yang mengigelar Dylan "kurang ajar dan sombong" untuk mengabaikan percubaan Jawatankuasa Nobel menghubunginya. Akademi Setiausaha Tetap Sara Danius menjawab: "Swedish Academy tidak pernah memegang pandangan mengenai keputusan pemenang hadiah dalam konteks ini, tidak akan ia sekarang."
Dylan kemudiannya menghubungi Yayasan Nobel, memberitahu Danius melalui telefon, "Berita mengenai Hadiah Nobel membuatkan saya kelu. Saya menghargai penghormatan begitu banyak." Selepas dua minggu spekulasi mengenai reaksi Dylan, katanya dalam temu bual dengan Edna Gundersen bahawa mendapatkan anugerah itu: "menakjubkan, yang luar biasa. Sesiapa yang bermimpi tentang sesuatu seperti itu.?"
Pada 17 November, Akademi Sweden mengumumkan bahawa Dylan tidak akan pergi ke Stockholm untuk Majlis Hadiah Nobel pada 10 Disember kerana "komitmen yang sedia ada". Akademi berkata Hadiah masih menjadi milik Dylan tetapi dia mesti menyampaikan Ceramah Hadiah Nobel dalam masa enam bulan Majlis kerana ini adalah "cuma satu syarat" Hadiah.
Suze Rotolo: Hubungan serius pertama Dylan adalah dengan artis Suze Rotolo, seorang anak perempuan radikal Parti Komunis Amerika. Menurut Dylan, "Dia adalah perkara yang paling erotik pernah saya dilihat... udara tiba-tiba dipenuhi dengan daun pisang. Kami mula bercakap dan kepala saya mula berputar." Rotolo difoto lengan-lengan dengan Dylan di sampul albumnya The Freewheelin' Bob Dylan. Pengkritik telah mengaitkan Rotolo untuk beberapa lagu-lagu cinta awal Dylan, termasuk "Don't Think Twice It's All Right". Hubungan berakhir pada tahun 1964. Pada tahun 2008, Rotolo menerbitkan memoir tentang hidupnya di Greenwich Village pada tahun 1960, A Freewheelin' Time.
Joan Baez: Apabila Joan Baez pertama kali bertemu Dylan pada April 1961, beliau sudah mengeluarkan album pertama beliau dan telah diiktiraf sebagai "Ratu Rakyat". Apabila mendengar Dylan menyanyikan lagu "With God on Our Side," Baez kemudian berkata, "Saya tidak pernah terfikir apa-apa yang begitu kuat boleh datang daripada katak kecil". Pada bulan Julai 1963, Baez menjemput Dylan untuk menyertai beliau di atas pentas di Newport Folk Festival, menetapkan tempat untuk duet sama dalam tempoh dua tahun akan datang. Pada masa jelajah 1965 Dylan daripada U.K, hubungan romantis mereka telah mula semakin pudar, kerana ditangkap dalam dokumentari filem D. A. Pennebaker Dont Look Back. Baez kemudian melawat dengan Dylan sebagai pelaku dalam Rolling Thunder Revue pada 1975-1976, dan menyanyikan empat buah lagu dengan Dylan pada album secara langsung jelajah itu, Bob Dylan Live 1975, The Rolling Thunder Revue. Baez muncul dengan Dylan di TV selama sejam khas Hard Rain, difilemkan di Fort Collins, Colorado, pada bulan Mei 1976. Baez juga membintangi sebagai 'The Woman In White' dalam filem Renaldo dan Clara (1978), yang diarahkan oleh Dylan dan difilemkan semasa Rolling Thunder Revue. Dylan dan Baez melawat bersama-sama lagi pada tahun 1984 dengan Carlos Santana.
Baez teringat hubungannya dengan Dylan dalam filem dokumentari Martin Scorsese No Direction Home (2005). Baez menulis tentang Dylan dalam dua Autobiografi—kagum dalam Daybreak (1968), dan kurang kagum dalam And A Voice to Sing With (1987). Hubungan Baez dengan Dylan menjadi subjek lagu beliau "Diamonds & Rust", yang telah digambarkan sebagai "potret akut" Dylan.
Sara Dylan: Dylan berkahwin dengan Sara Lownds, yang pernah bekerja sebagai model dan seorang setiausaha kepada Drew Associates, pada 22 November, 1965. Anak pertama mereka, Jesse Byron Dylan, dilahirkan pada 6 Januari 1966, dan mereka mempunyai tiga orang anak: Anna Lea (lahir 11 Julai 1967), Samuel Isaac Abram (lahir 30 Julai 1968), dan Jakob Luke (lahir 9 Disember 1969). Dylan juga menerima anak perempuan Sara daripada perkahwinan terdahulu, Maria Lownds (kemudian Dylan, lahir 21 Oktober 1961). Bob dan Sara Dylan bercerai pada 29 Jun, 1977.
Maria berkahwin dengan pemuzik Peter Himmelman pada tahun 1988. Pada tahun 1990-an, Jakob menjadi terkenal sebagai penyanyi utama band ini yang Wallflowers. Jesse Dylan adalah pengarah filem dan ahli perniagaan yang berjaya.
Carolyn Dennis: Dylan berkahwin dengan penyanyi sandaran beliau Carolyn Dennis (sering profesional dikenali sebagai Carol Dennis) pada 4 Jun, 1986. Desiree Gabrielle Dennis-Dylan, anak perempuan mereka telah dilahirkan pada 31 Januari, 1986. Pasangan itu bercerai pada Oktober 1992. Perkahwinan dan anak mereka kekal rahsia mengawal dengan rapi sehingga penerbitan biografi Howard Sounes', Down Lebuhraya: The Life of Bob Dylan, pada tahun 2001.
Membesar di Hibbing, Minnesota, Dylan dan keluarganya adalah sebahagian daripada masyarakat yang kecil tetapi yang rapat di kawasan Yahudi, dan Mei 1954 Dylan mempunyai Bar Mitzvah beliau. Sekitar masa hari kelahirannya ke-30, pada tahun 1971, Dylan melawat Israel, dan juga bertemu Rabbi Meir Kahane, pengasas Jewish Defense League berpusat di New York. Majalah Time memetik beliau sebagai berkata mengenai Kahane, "Dia seorang lelaki yang benar-benar ikhlas. Dia benar-benar meletakkan semua bersama-sama." Selepas itu, Dylan memandang ringan sejauh mana hubungannya dengan Kahane.
Dalam tahun 1970-an, Dylan memeluk agama Kristian. Bermula pada tahun 1978 Dylan mula mempelajari Perjanjian Baru dengan Brooklyn kelahiran menukar Al Kasha; ketika itu, dari Januari hingga April 1979, beliau mengambil bahagian dalam kelas kajian Alkitab di Sekolah Pemuridan Vineyard di Reseda, California. Pastor Kenn Gulliksen telah memanggil semula:. "Larry Myers dan Paul Emond pergi ke rumah Bob dan melayani dia, Dia membalas dengan berkata, 'Ya dia sebenarnya mahu Kristus dalam hidupnya.' Dan dia berdoa pada hari itu dan menerima Tuhan."
Pada tahun 1984, Dylan telah menjauhkan dirinya dari label "dilahirkan semula". Katanya kepada Kurt Loder majalah Rolling Stone: "Saya tidak pernah berkata saya dilahirkan semula Itu hanya istilah media saya tidak fikir saya telah menjadi agnostik. Saya selalu fikir ada satu kuasa teragung, yang... ini bukan dunia sebenar dan bahawa ada dunia akan datang." Sebagai tindak balas kepada Loder yang bertanya sama ada dia milik kepada mana-mana gereja atau rumah ibadat, Dylan ketawa menjawab, "Tidak benar-benar. Uh, Gereja Poison Mind." Pada tahun 1997 beliau kepada David Gates dari Newsweek:
Berikut adalah perkara yang dengan saya dan perkara agama. Inilah kebenaran yang rata-keluar: Saya mencari keagamaan dan falsafah dalam muzik. Saya tidak mencari di tempat lain. Lagu seperti "Let Me Rest on a Peaceful Mountain" atau "I Saw The Light" — iaitu agama saya. Saya tidak mematuhi rabbi, pendakwah, penginjil, semua itu. Saya telah belajar lebih dari lagu-lagu daripada yang saya telah belajar dari mana-mana jenis ini entiti. Lagu-lagu kosa kata saya. Saya percaya lagu-lagu.
Dalam temu bual yang disiarkan dalam The New York Times pada 28 September 1997, wartawan Jon Pareles melaporkan bahawa "Dylan berkata dia kini melanggan tiada agama yang dianjurkan."
Dylan telah menyokong pergerakan Chabad Lubavitch, dan telah mengambil bahagian dalam acara-acara persendirian agama Yahudi, termasuk Bar Mitzvah laki-laki dan menghadiri Hadar Hatorah, yang Yeshiva Chabad Lubavitch. Pada bulan September 1989 dan September 1991, dia muncul di telethon Chabad itu. Pada Yom Kippur pada tahun 2007 beliau menghadiri Congregation Beth Tefillah, di Atlanta, Georgia, di mana beliau telah dipanggil ke Taurat untuk aliyah keenam.
Dylan terus menyanyikan lagu-lagu dari album Injilnya dalam konsert, kadangkala merangkumi lagu-lagu tradisional agama. Beliau juga telah membuat rujukan sekali lalu beliau agama iman seperti dalam temu bual 2004 dengan 60 Minutes apabila beliau memberitahu Ed Bradley bahawa "satu-satunya orang anda perlu berfikir dua kali untuk berbohong kepada sama ada diri sendiri atau kepada Tuhan." Beliau juga menjelaskan jadual jelajah berterusan sebagai sebahagian daripada satu tawaran yang dia membuat lama dahulu dengan "panglima di muka bumi ini dan dalam dunia yang kita tidak dapat melihat."
Dalam temu bual 2009 dengan Bill Flanagan mempromosikan LP Krismas Dylan, Christmas in the Heart, Flanagan mengulas mengenai "Prestasi wira" Dylan memberikan "O Little Town of Bethlehem" dan bahawa dia "menghantar lagu seperti mukmin sejati". Dylan menjawab: "Saya adalah seorang mukmin sejati.
Dylan telah digambarkan sebagai salah seorang tokoh yang paling berpengaruh di abad ke-20, muzik dan budaya. Beliau telah dimasukkan ke dalam Time 100: Rakyat Paling Penting Abad di mana beliau telah dikenali sebagai "penyair hebat, pengkritik sosial kaustik dan berani, membimbing semangat generasi saingan". Pada tahun 2008, Juri Pulitzer Prize menganugerahkan kepadanya petikan khas untuk "kesan yang mendalam pada muzik popular dan budaya Amerika, ditandai dengan komposisi lirik kuasa syair yang luar biasa." Presiden Barack Obama berkata daripada Dylan pada 2012, "Tidak ada gergasi yang lebih besar dalam sejarah muzik Amerika." Selama 20 tahun, ahli akademik melobi Swedish Academy memberi Dylan Hadiah Nobel dalam Kesusasteraan, yang dianugerahkan kepada beliau pada 2016. Dylan menjadi pemuzik yang pertama dianugerahkan Hadiah Sastera, meletakkannya dalam syarikat Dario Fo, Toni Morrison dan Samuel Beckett. Horace Engdahl, ahli Jawatankuasa Nobel, menyifatkan tempat Dylan dalam sejarah sastera:
Rolling Stone telah menempatkan kedudukan Dylan di nombor satu dalam senarai 2015 iaitu "The 100 Greatest Songwriters of All Time", dan menyenaraikan "Like A Rolling Stone" sebagai "Greatest Song of all Time" dalam senarai 2011 mereka. Pada tahun 2008, ia telah dianggarkan bahawa Dylan telah menjual kira-kira 120 juta album di seluruh dunia.
John Lennon, 1970[18]
Pada mulanya model gaya tulisan beliau pada lagu-lagu Woody Guthrie, blues Robert Johnson, dan apa yang dipanggil "bentuk seni bina" lagu Hank Williams, Dylan berkata teknik lirik yang semakin canggih untuk muzik rakyat di awal 1960-an, penyebatian ia "dengan intelektualisme sastera klasik dan puisi". Paul Simon mencadangkan bahawa komposisi awal Dylan hampir mengambil alih genre kaum: "Lagu terawal [Dylan] sangat kaya ... dengan melodi kuat. 'Blowin' in the Wind' mempunyai melodi benar-benar kuat. Beliau mahu memperbesarkan dirinya melalui kaum.. latar belakang bahawa dia menggabungkannya untuk seketika. Dylan mengtakrifkan genre untuk sementara waktu."
Apabila Dylan membuat pemindahannya dari kaum akustik dan muzik blues kepada sokongan rock, campuran menjadi lebih kompleks. Bagi kebanyakan pengkritik, pencapaian terbesar beliau adalah sintesis kebudayaan dicontohkan pada trilogi album pertengahan tahun 1960-an beliau Bringing It All Back Home, Highway 61 Revisited dan Blonde on Blonde. Dalam erti kata Mike Marqusee:
Antara akhir tahun 1964 dan pertengahan tahun 1966, Dylan mencipta badan kerja yang kekal unik. Lukisan pada rakyat, blues, negara, R&B, rock'n'roll, Injil, denyutan British, simbolis, moden dan puisi Rancak, surealisme dan Dada, jargon pengiklanan dan komen sosial, majalah Fellini dan Mad, beliau menjalin koheren dan asal seni suara dan penglihatan. Keindahan album ini mengekalkan kuasa untuk kejutan dan konsol."
Lirik Dylan mula menerima penelitian terperinci daripada ahli akademik dan penyair. Richard F. Thomas, profesor Classics di Universiti Harvard, mencipta satu seminar bayat bertajuk "Dylan" pada tahun 2004 "untuk meletakkan artis dalam konteks budaya bukan sahaja popular di setengah abad yang lalu, tetapi tradisi penyair klasik seperti Virgil dan Homer." William Arctander O'Brien, sarjana sastera dan profesor Kesusasteraan Jerman dan Perbandingan di Universiti California, San Diego, memperincikan kepentingan sumbangan Dylan untuk kesusasteraan dunia apabila dia mencipta kursus penuh akademik pada tahun 2009 ditumpukan kepada Dylan, yang menganalisa dan terkenal yang "sejarah, politik, ekonomi, estetik, dan kepentingan budaya kerja Dylan."
Pengkritik sastera Christopher Ricks menerbitkan Visions Sin, analisis 500-halaman kerja Dylan, dan telah berkata: "Saya tidak akan telah menulis sebuah buku mengenai Dylan, untuk berdiri di samping buku-buku saya di Milton dan Keats, Tennyson dan TS Eliot, jika saya tidak berfikir Dylan genius dan dengan bahasa. Bekas penyair Nobel British Andrew Motion mencadangkan lirik beliau perlu belajar di sekolah-sekolah. Persetujuan kritikal yang menulis lagu Dylan adalah pencapaian kreatif cemerlang telah disuarakan oleh Encyclopædia Britannica mana kemasukannya menyatakan: "Dianggap sebagai Shakespeare dalam generasinya, Dylan... menetapkan standard untuk menulis lirik."
Suara Dylan juga mendapat perhatian kritikal. Pengkritik New York Times Robert Shelton menyifatkan gaya awal vokal sebagai "suara berkarat mencadangkan persembahan lama Guthrie, terukir dalam batu seperti Dave Van Ronk." David Bowie, dalam penghormatan beliau, "Song for Bob Dylan", menyifatkan nyanyian Dylan sebagai "suara yang seperti pasir dan gam". Suaranya terus berkembang apabila belkiau mula bekerja dengan kumpulan-kumpulan sokongan rock'n'roll; pengkritik Michael Gray menyifatkan bunyi kerja vokal Dylan mengenai "Seperti Rolling Stone" sebagai suara "sekaligus muda dan sinis". Seperti Dylan berumur tahun 1980-an, bagi sesetengah pengkritik, ia menjadi lebih ekspresif. Christophe Lebold menulis dalam jurnal Oral Tradition, "Suara Dylan pecah lebih baru-baru ini membolehkan beliau untuk membentangkan pandangan dunia di permukaan sonik daripada lagu ini suara membawa kita seluruh landskap dunia. Anatomi dunia yang patah dalam "Everything is Broken" (pada album Oh Mercy) hanyalah satu contoh bagaimana keprihatinan tematik dengan semua perkara rosak adalah berasaskan realiti sonik konkrit. "
Dylan dianggap sebagai pengaruh mani pada pelbagai genre muzik. Edna Gundersen menyatakan dalam USA Today: "DNA muzik Dylan telah berputar hampir setiap mudah untuk pop sejak tahun 1962" Pemuzik Punk Joe Strummer memuji Dylan kerana telah "menetapkan templat untuk lirik, lagu, kesungguhan, kerohanian, kedalaman muzik rock." Pemuzik utama yang lain yang mengakui kepentingan Dylan termasuk Johnny Cash, Jerry Garcia, John Lennon, Paul McCartney, Pete Townshend, Neil Young, Bruce Springsteen, David Bowie, Bryan Ferry, Nick Cave, Patti Smith, Syd Barrett, Joni Mitchell, Tom Waits dan Leonard Cohen. Dylan secara ketara menyumbang kepada kejayaan awal kedua-dua Byrds dan band: yang Byrds mencapai kejayaan carta dengan versi mereka "Mr Tambourine Man" dan album yang berikutnya, manakala Band adalah band sokongan Dylan dalam jelajah 1966 beliau, merakamkan The Basement Tapes dengan beliau pada tahun 1967, dan menampilakn tiga lagu Dylan sebelum ini tidak pernah dikeluarkan dalam album pertama mereka.
Sesetengah pengkritik kurang senang dari pandangan Dylan sebagai tokoh yang berwawasan dalam muzik popular. Dalam bukunya Awopbopaloobop Alopbamboom, Nik Cohn membantah: "Saya tidak boleh mengambil visi Dylan sebagai pelihat, sebagai messiah remaja, kerana segala-galanya dia telah disembah. Cara saya melihat dia, dia seorang bakat kecil dengan hadiah utama untuk gembar-gembur." Pengkritik Australia Jack Marx mengkreditkan Dylan dengan mengubah persona bintang rock itu: "Apa yang tidak boleh dipertikaikan ialah Dylan mencipta sombong, pendirian yang palsu-palsy yang telah gaya yang dominan di dalam batu kerana, dengan semua orang dari Mick Jagger ke Eminem mendidik diri dari buku panduan Dylan."
Pemuzik lain turut menyampaikan pandangan yang berbeza. Joni Mitchell menggambarkan Dylan sebagai "penciplak" dan suaranya sebagai "palsu" dalam satu temu bual 2010 di Los Angeles Times, sebagai tindak balas kepada cadangan bahawa beliau dan Dylan adalah sama kerana mereka mempunyai kedua-dua persona yang diwujudkan. Komen Mitchell membawa kepada perbincangan penggunaan bahan Dylan orang lain, kedua-dua menyokong dan mengkritik beliau. Bercakap kepada Mikal Gilmore di Rolling Stone pada tahun 2012, Dylan membalas kepada tuduhan plagiarisme, termasuk beliau menggunakan ayat Henry Timrod dalam albumnya Modern Times, dengan mengatakan bahawa ia adalah "sebahagian daripada tradisi".[nb 1]
Jika karya Dylan dalam tahun 1960-an dilihat sebagai membawa cita-cita intelek muzik popular, pengkritik dalam abad ke-21 yang menyifatkan beliau sebagai seorang tokoh budaya kaum yang telah banyak berkembang itu dari mana ia mula muncul. Berikutan pengumuman biopik Dylan arahan Todd Haynes, I'm Not There, J. Hoberman menulis dalam kajian Village Voice beliau pada 2007:
Apabila Dylan telah dianugerahkan Hadiah Nobel dalam Kesusasteraan, The New York Times berkata: "Dalam memilih seorang ahli muzik popular untuk penghormatan tertinggi dunia sastera ini, Akademi Sweden, yang memberikan hadiah, secara mendadak menakrifkan semula sempadan sastera, mencetuskan perdebatan mengenai sama ada lirik lagu mempunyai nilai yang sama seni puisi atau novel." Maklumbalas diubah dari sindiran Irvine Welsh, yang menyifatkannya sebagai "anugerah nostalgia", kepada semangat Salman Rushdie yang menulis di Twitter: "Dari Orpheus untuk Faiz, lagu & puisi mempunyai telah berkait rapat. Dylan merupakan pewaris cemerlang tradisi. Pilihan hebat."
Dylan telah menerbitkan Tarantula, sebuah karya puisi prosa, Chronicles: Volume One, bahagian pertama memoirnya, beberapa buku lirik lagu-lagu beliau, dan tujuh buku seni beliau. Beliau telah menjadi subjek banyak biografi dan kajian kritikal.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
