либериски фудбалер и политичар From Wikipedia, the free encyclopedia
Џорџ Тавлон-Мане-Опонг-Оусман-Веа (роден на 1 октомври 1966 , во Монровија)[4] — либериски политичар и поранешен фудбалер, кој играл на позицијата напаѓач. Моментално, тој е на функцијата Претседател на Либерија од 22 јануари 2018.
Џорџ Веа | |
---|---|
Веа во in 2019 | |
25-ти Претседател на Либерија | |
На должноста | |
Стапил 22 јануари 2018 | |
Потпретседател | Џевел Тајлор |
Претходник | Елен Џонсон Серлиф |
Сенатор од Монтсерадо | |
На должноста 14 јануари 2015 – 22 јануари 2018 | |
Претходник | Џојсе Мусу Фриман-Сумо |
Наследник | Сах Жозеф [1] |
Лични податоци | |
Роден(а) | Џорџ Тавлон Мане Опонг Оусман Веа [2] 1 октомври 1966 Монровија, Либерија |
Партија | Конгрес на Демократки Промени |
Други припадности | Коалиција на Демократки Промени |
Сопружник | Клер Веа |
Деца | 4 |
Живеалиште | Извршен замок[3] |
Образование | Универзитет Деври |
Откако ја започнал својата кариера во родната Либерија, Веа поминал 14 години играјќи за клубови во Франција, Италија и Англија. Арсен Венгер првпат го донел во Европа, потпишувајќи го за Монако во 1988 година. Веа се преселил во Париз Сен Жермен во 1992 година, каде што ја освоил Лига 1 во 1994 година и станал најдобар стрелец во Лигата на шампионите на УЕФА 1994-95. Тој потпишал за Милан во 1995 година, каде што поминал четири успешни сезони, освојувајќи ја Серија А двапати.[5] Тој се преселил во Премиер лигата кон крајот на својата кариера и имал периоди во Челси и Манчестер Сити, освојувајќи го ФА Купот со првиот тим, пред да се врати во Франција за да игра за Марсеј во 2001 година. Кариерата ја завршил во Ал Џазира во 2003 година. FourFourTwo го прогласил Веа за еден од најдобрите играчи кои никогаш не ја освоиле Лигата на шампионите на УЕФА.[6]
Веа ја претставувал Либерија на меѓународно ниво, освојувајќи 75 натпревари и постигнувајќи 18 гола за својата земја и играјќи на Африканскиот куп на нации во два наврати. Тој исто така одиграл меѓународен пријателски натпревар во 2018 година, каде што бил повлечен неговиот дрес со број 14. Се смета за еден од најдобрите играчи кои никогаш не играле на Светското првенство,[7][8] Скот Мареј во Гардијан го нарекува Веа како „преземен од глобалниот мозок“.[9]
Како широко сметан за еден од најголемите африкански играчи на сите времиња, во 1995 година, Веа бил прогласен за најдобар светски играч на годината од ФИФА и ја освоил Златната топка, станувајќи првиот и единствениот играч кој ги освоил овие награди додека претставувал африканска земја на меѓународно ниво. Во 1989, 1994 и 1995 година, тој исто така бил прогласен за африкански фудбалер на годината, а во 1996 година бил прогласен за африкански играч на векот. Познат по своето забрзување, брзина и способност за дриблинг, покрај по постигнувањето голови и финиширањето, Веа бил опишан од ФИФА како „претходник на мултифункционалните напаѓачи на денешницата“.[10] Во 2004 година, тој бил вклучен од Пеле на списокот на ФИФА 100 на најголеми живи играчи во светот.[11]
Веа се вклучил во политиката во Либерија по неговото повлекување од фудбалот. Тој го формирал Конгресот за демократски промени и неуспешно се кандидирал за претседател на изборите во 2005 година, губејќи од Елен Џонсон Серлиф во вториот круг на гласање. На изборите во 2011 година, тој неуспешно се кандидирал за потпретседател заедно со Винстон Табман. Веа потоа бил избран во Либерискиот Сенат за округот Монсерадо на изборите во 2014 година. Веа бил избран за претседател на Либерија на изборите во 2017 година, победувајќи го актуелниот потпретседател Џозеф Боакаи [12][13] и положил заклетва на 22 јануари 2018 година [14]
Веа е роден и израснат во областа Клара Таун во Монровија.[15] Тој е член на етничката група Кру, која потекнува од округот Гранд Кру во југоисточна Либерија, една од најсиромашните области во земјата.[16] Неговиот татко, Вилијам Т. Веа постариот,[17] бил механичар [18] додека неговата мајка, Ана Квајавеа (починала 2013 година),[19] била продавачка.[18] Тој има тројца браќа, Вилијам, Мосес и Воло.[19] Тој бил едно од тринаесетте деца во голема мера одгледани од неговата побожна христијанска баба,[15][18] Ема Клоњлале Браун откако неговите родители се разделиле [15] кога Џорџ бил сè уште бебе. Посетувал средно училиште на Муслиманскиот конгрес и гимназија во средното училиште Велс Херстон, а наводно го напуштил во последната година од студиите.[20] Тој започнал да игра фудбал за младинскиот клуб Јанг Савајверс на 15-годишна возраст, а подоцна се преселил во други локални фудбалски клубови.[15] Пред неговата фудбалска кариера да му дозволи да се пресели во странство, Веа работел за корпорацијата за телекомуникации на Либерија како техничар.[16]
Џорџ Веа | |||
---|---|---|---|
Лични податоци | |||
Висина | 1.85 m[21] | ||
Играчки податоци | |||
Позиција | напад | ||
Повлекување | 2002 (36 г.) | ||
Младинска кариера | |||
1981–1984 | Јанг Сурвиворс | ||
Кариера* | |||
Години | Клуб | Наст.† | (Гол.)† |
1985–1986 | Бонг Ренџ Јунајтед | 2 | (1) |
1985–1986 | Мајти Барол | 10 | (7) |
1986–1987 | Инвинсибл Илевен | 23 | (24) |
1987 | Африка Спортс | 2 | (1) |
1987–1988 | Тонер Јаунде | 18 | (14) |
1988–1992 | Монако | 103 | (47) |
1992–1995 | Париз Сен Жермен | 96 | (32) |
1995–2000 | Милан | 114 | (46) |
2000 | → Челси (п) | 11 | (3) |
2000 | Манчестер Сити | 7 | (1) |
2000–2001 | Олимпик Марсеј | 19 | (5) |
2001–2003 | Ал Џазира | 8 | (13) |
Total | 413 | (194) | |
Репрезентација | |||
1986–2018 | Либерија | 75 | (18) |
Веа беше вистинско изненадување. Никогаш не сум видел ниту еден играч да експлодира на сцената како тој
Откако играл во домашната лига на Либерија на почетокот на неговата успешна кариера и освоил неколку национални почести (вклучувајќи ја Либериската Премиер лига и Купот на Либерија),[22] способностите на Веа биле откриени од тренерот на репрезентацијата на Камерун, Клод Ле Рој, кој ја пренел веста на Арсен Венгер. Веа се преселил во Европа во 1988 година, за само 12.000 фунти од камерунскиот клуб Тонере Јаунде,[23] на челом со Венгер [24] – менаџерот на Монако во тоа време – кој самиот долетал во Африка пред потпишувањето,[15] и кого Веа го смета за важно влијание врз неговата кариера.[25] За време на неговиот престој во Монако, Веа ја освоил титулата африкански фудбалер на годината за прв пат во 1989 година; ова било неговата прва голема награда и ја однел дома за да ја прослави со целата земја.[22] Веа го освоил и Купот на Франција во 1991 година, и му помогнал на Монако да стигне до финалето на Купот на победниците на европските купови во 1992 година, постигнувајќи четири гола во девет натпревари во купот.
Веа последователно настапувал за Париз Сен Жермен (1992–95), со кого го освоил Купот на Франција во 1993 и 1995 година, француската лига во 1994 година и Купот на Лига во 1995 година за време на многу плоден и успешен период; тој станал и најдобар стрелец на Лигата на шампионите на УЕФА 1994–1995 година, со седум гола, откако стигнал до полуфиналето со клубот, од кои еден бил вешт индивидуален „чудесен гол“ против Баерн Минхен во групната фаза, на 23 ноември 1994 година.[22][26] За време на неговиот престој во клубот, тој исто така успеал да стигне до полуфиналето на Купот на УЕФА 1992–93 и полуфиналето на Купот на европските победници на куповите 1993–94; вкупно постигнал 16 гола на 25 европски натпревари.[22] Во 1994 година по втор пат во кариерата ја освоил наградата за најдобар африкански фудбалер.[22]
Веа му се приклучил на Милан во 1995 година, со кого веднаш ја освоил италијанската лига во 1996 година под водство на Фабио Капело, играјќи покрај Роберто Баџо и Дејан Савиќевиќ во нападот на Милан, како и Марко Симоне, повремено, и завршувајќи ја сезоната како најдобар стрелец на Милан; тој ја освоил титулата во Серија А уште еднаш во 1999 година. За време на неговиот престој во клубот, тој стигнал и до финалето на Купот на Италија во 1998 година, и завршил како вицешампион во Суперкупот на Италија во два наврати, во 1996 и 1999 година.[5] И покрај нивната европска доминација во раните 1990-ти, Милан бил помалку успешен во Европа во ова време, но нивниот најдобар резултат бил четвртфиналето во Купот на УЕФА 1995-96.
Покажувајќи вештина, атлетизам и голгетерска моќ, Веа станал познат во Милан по постигнувањето на неколку значајни голови, особено соло-голот против Хелас Верона на Сан Сиро, со вешто контролирана топката од корнер на Верона непосредно пред неговиот шеснаесетник.[27] Откако сите негови соиграчи го бранеле корнерот, Веа направил удар кон голот, оставајќи ги своите соиграчи во пресрет.[27] Неговиот соиграч Звонимир Бобан изјавил: „Тоа беше неверојатна трка. Размислувавме: „Кога ќе застане? Кога ќе престане? Тој нема да запре! Тој никогаш нема да застане!“.[27] Веа завршил со упатување на топката во долниот лев агол пред големата прослава на голот.[22][28]
Поради неговите настапи и со Париз Сен Жермен и со Милан, во 1995 година Веа бил добитник на неколку индивидуални награди: ја освоил Златната топка, Златната награда и бил прогласен за најдобар светски играч на годината од ФИФА, првиот и, моментално, единствениот африкански играч (по националност на ФИФА) кој ги освоил овие награди и вториот играч со африканско потекло кој го сторил тоа по Еузебио. Веа ја посветил својата победа за најдобар играч на годината во ФИФА на својот поранешен менаџер, Арсен Венгер, изјавувајќи дека благодарение на него успеал да се развие во играч од светска класа.[29] Таа година, Веа, исто така, ја освоил наградата за најдобар африкански играч на годината по трет пат во својата кариера, и бил прогласен за Онзе де Онзе од француското фудбалско списание Onze Mondial.[22] Во 1996 година, Веа завршил на второто место во рангирањето на ФИФА за најдобар играч на годината; тој исто така бил добитник на наградата за фер плеј на ФИФА и избран за африкански играч на векот од спортските новинари од целиот свет.[22]
Веа бил суспендиран на шест европски натпревари поради кршење на носот на португалскиот дефанзивец Хорхе Коста на 20 ноември 1996 година во тунелот на играчите по ремито на Милан против Порто во Лигата на шампионите. Веа изјавил дека експлодирал во фрустрација откако ги поднесувал расистичките подбивања од Коста за време на натпреварите на двата тима во Лигата на шампионите таа есен. Коста категорично ги негирал обвинувањата за расизам и не бил обвинет од УЕФА бидејќи ниту еден од сведоците не можеле да ги потврдат наводите на Веа, дури ни неговите соиграчи од Милан. Веа подоцна се обидел да му се извини на Коста, но тоа било одбиено од Португалецот, кој сметал дека обвиненијата за расистички навреди изнесени против него се клеветнички и го одвеле Веа на суд.[30] Инцидентот довел до тоа Коста да биде подложен на операција на лицето и тој потоа бил надвор од теренот три недели. И покрај инцидентот, Веа сепак ја добил наградата за фер-плеј на ФИФА во 1996 година.[31]
Најзачудувачки кај Веа е дека генијалноста на теренот и великодушноста надвор од него се подеднакво. Тој лично ја финансира својата репрезентација. Плаќањето за играчите да патуваат на натпревари, снабдувањето комплет, па дури и понудата на бонуси за победа изнесуваат десетици илјади долари досега. Тој е најпознатиот амбасадор на неговата земја. Дома, тие го нарекуваат крал Џорџ и го обожаваат толку многу што посакуваат тој еден ден да стане претседател.
Веа потпишал за премиерлигашкиот клуб Челси на позајмица од Милан на 11 јануари 2000 година, во договор со кој ќе остане со клубот од Западен Лондон до крајот на англиската сезона 1999-2000 година.[33] Иако неговиот врв од кариерата бил пстигнат во минатото, времето на Веа во Англија се сметало за успех, особено во Челси каде што веднаш им се допаднал на нивните навивачи постигнувајќи го победникот против ривалите Тотенхем Хотспур на неговото деби,[34] и постигнал дополнителни првенствени голови против Вимблдон [35] и Ливерпул.[36] Тој, исто така, постигнал два гола во победничките голови на Челси во ФА Купот 1999-2000, постигнувајќи клучни голови против Лестер Сити [37] и Гилингем.[38] Ова довело да го започне финалето, кое Челси го добил со 1-0.[39]
Менаџерот на Челзс, Џанлука Вијали, не го направил трансферот на Веа постојан, и на 1 август 2000 година, тој официјално го напуштил Милан и потпишал за новопромовираниот премиерлигаш Манчестер Сити со бесплатен трансфер со двегодишен договор вреден 30.000 фунти неделно [40] и одбивање на понудата од 1 милион фунти исплата од сопственикот на Милан, Силвио Берлускони.[41] Тој одиграл 11 натпревари во сите натпреварувања за Сити, постигнувајќи четири пати, пред да замине на 16 октомври 2000 година откако станал незадоволен од менаџерот Џо Ројл поради тоа што премногу често го избирал за замена; тој одиграл цели 90 минути во три од неговите 11 натпревари за клубот од Мејн Роуд.[42] Во Сити, тој постигнал еднаш во лигата против Ливерпул (со Челси),[43] и трипати против Гилингем (повторно со Челси), овој пат во Лига Купот;[44][45]
По неговото време во Англија, Веа се вратил во Франција и преминал во Марсеј, каде што останал до мај 2001 година. Подоцна играл во Ал-Џазира во Про-лигата на ОАЕ, каде што останал до неговото пензионирање како играч во 2003 година, на 37-годишна возраст.[22] Тој планирал да се приклучи на Њујорк/Њу Џерси Метростарс од Мајор Лига, но избрал да се приклучи на Ал-Џазира на привремена основа.[46]
Откако го имал своето деби за репрезентацијата на Либерија против Сиера Леоне во 1986 година, Веа одиграл 75 натпревари во текот на 20 години, постигнувајќи 18 гола.[47] Претставувајќи една од помалите нации во светскиот фудбал и вечните аутсајдери, Веа направил многу за да ја поддржи државната репрезентација: освен што бил ѕвезда на тимот, тој, исто така, подоцна станал тренер на тимот, па дури и ја финансирал својата репрезентација во голема мера. И покрај неговите напори, тој бил неуспешен да и помогне на Либерија да се квалификува на едно Светско првенство на ФИФА, заостанување од само бод во квалификациите за турнирот во 2002 година. Сепак, тој и помогнал на Либерија да се квалификува за Африканскиот куп на нации во два наврати: Веа ја претставувал својата земја во изданијата на турнирот во 1996 и 2002 година, иако Либерија не успеала да излезе од својата група и двата пати, претрпувајќи елиминации во првото коло.[22]
Веа е прогласен од неколку медиуми како еден од најдобрите играчи кои никогаш не играле на Светското првенство.[7][9][48]
Еден од најголемите африкански играчи на сите времиња, Џорџ Веа беше, како и неговиот истоименик Џорџ Бест пред него, во однос на Светското првенство, бидејќи потекнуваше од глобално момче.
—Скот Мареј пишува за „The Guardian“ за „самостојниот напор“ на Веа да ја доведе својата нација на Светско првенство.[9]
Веа се вратил во државната репрезентација на специјално договорениот пријателски натпревар против Нигерија на 11 септември 2018 година, неговиот последен меѓународен настап, играјќи на 51-годишна возраст додека бил претседател на земјата. Неговиот дрес со број 14, носен во неговиот врв на кариерата, бил повлечен по пријателскиот натпревар, при што Веа добил овации кога бил заменет.[49]
Исклучителен стрелец, не е претерување да се опише како претходник на мултифункционалните напаѓачи на денешницата. Брз, вешт и со моќна фигура, жестока шутерска моќ и смртоносни завршни вештини, либерискиот „Господин Џорџ“ со право се сметаше за еден од гигантите на играта.
За време на неговиот врв во 1990-тите, Веа се сметал за еден од најдобрите напаѓачи во светот. Тој бил пофален за неговата брзина, стапка на работа, издржливост и напаѓачки инстинкти, како и неговите физички и спортски атрибути, кои ги комбинирал со неговата завршница, технички способности и креативност.[10][50] Брз, моќен, физички силен играч, со око за гол, многу набљудувачи се согласуваат дека тој успешно ја пополнил празнината оставена во нападот на Милан од страна на клупскиот великан Марко ван Бастен.[5][10][51] Покрај неговото темпо, забрзување, вештини за дриблинг и способност за голови, како мултифункционален напаѓач Веа бил и тимски играч кој бил способен да создава шанси и да асистира за голови за соиграчите.[52][53]
Заедно со Роналдо и Ромарио, Веа се сметал за модерен, нов стил на напаѓач во 1990-тите, кој исто така ќе делува надвор од шеснаесетникот и ќе трча со топката кон голот, во време кога напаѓачите првенствено делувале внатре во шеснаесетникот каде што би ја примаат топката од соиграчите.[10][54][55] Меѓу следната генерација на напаѓачи кои биле инспирирани, Тиери Анри вели: „Жорж Веа, Ромарио и Роналдо ја променија играта за мене. Тоа беше прв пат како напаѓач да видам играчи кои можат сами да постигнат гол. Соберете ја топката каде било и постигнете гол. Порано како број девет, луѓето би рекле „остани во линијата, не мрдај премногу, не оди до крилата, не паѓај“. Потоа го видов Џорџ Веа. И тогаш го видов Роналдо. И го видов Ромарио на поинаков начин пред тие двајца. И тоа беше како „закажи малку, некој ме излажа““ [56]
Еден таков гол што ја илустрира оваа способност бил против Верона во 1995 година, каде што ја примил топката во работ од сопствениот шеснаесетник и ја истрчал целата должина на теренот. Постигнувајќи таков гол во Серија А - најдобрата дефанзивна лига во светот - медиумите како Газета дело Спорт со денови потоа објавувале страници со анализи и го нарекле најголемиот од сите во италијанскиот фудбал. За неговото влијание врз спортот, Веа вели: „Кога ги гледам моите идоли - Пеле, Марадона, Бекенбауер, Кројф - тие направија многу одлични работи. Влегов во играта и исто така напишав историја.“
Најдобриот играч на планетата, во својот врв во 1995 година владееше како светски, африкански и европски фудбалер на годината, тројни круни кои никогаш не биле носени истовремено пред или оттогаш.
Прогласен за африкански фудбалер на годината трипати и првиот Африканец кој ја освоил Златната топка и бил прогласен за најдобар светски играч на годината од ФИФА, истакнатоста на Веа во 1990-тите го навело да го добие прекарот „Крал Џорџ“. Се смета за еден од најдобрите африкански фудбалери на сите времиња,[9][57] Веа бил прогласен за африкански играч на векот во 1996 година,[58] и обично е рангиран меѓу тројцата најдобри африкански напаѓачи на сите времиња, заедно со Дидие Дрогба и Самуел Ето.[59][60] Во 2013 година, великанот на Милан Франко Барези го именувал Веа во најголемата 11-ка со која некогаш играл.[61] Списанието FourFourTwo го прогласил Веа за еден од најдобрите играчи кои никогаш не ја освоиле Лигата на шампионите на УЕФА.[6] Голем број публикации, вклучувајќи ги Скот Мареј од Гардијан и Кевин Бакстер од Лос Анџелес Тајмс, покрај ФИФА, го сметаат за еден од најголемите играчи кои никогаш не се појавиле на Светското првенство.[7][8][9]
Статусот на Веа во спортот придонел тој да биде вклучен во серијата видео игри <i id="mwAbc">ФИФА</i> на EA Sports, каде што бил именуван во легендите на Ultimate Team во ФИФА 14.[62] За време на неговата играчка кариера, Веа бил спонзориран од компанијата за спортска облека Диадора, а тој станал познат по неговите црвени копачки Диадора додека играл за Милан.[63]
Клуб | Сезона | Лига | Национален куп | Лига куп | Европа | Супр куп | Вкупно | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Лига | Нат | Гол | Нат | Гол | Нат | Гол | Нат | Гол | Нат | Гол | Нат | Гол | ||
Монако | 1988–89 | Лига 1 | 23 | 14 | 10 | 1 | — | 5 | 2 | — | 38 | 17 | ||
1989–90 | Лига 1 | 17 | 5 | — | — | 7 | 3 | — | 24 | 8 | ||||
1990–91 | Лига 1 | 29 | 10 | 6 | 5 | — | 5 | 3 | — | 40 | 18 | |||
1991–92 | Лига 1 | 34 | 18 | 4 | 1 | — | 9 | 4 | — | 47 | 23 | |||
Вкупно | 103 | 47 | 20 | 7 | — | 26 | 12 | — | 149 | 66 | ||||
ПСЖ | 1992–93 | Лига 1 | 30 | 14 | 6 | 2 | — | 9 | 7 | — | 45 | 23 | ||
1993–94 | Лига 1 | 32 | 11 | 3 | 2 | — | 5 | 1 | — | 40 | 14 | |||
1994–95 | Лига 1 | 34 | 7 | 5 | 2 | 3 | 1 | 11 | 8 | — | 53 | 18 | ||
Вкупно | 96 | 32 | 14 | 6 | 3 | 1 | 25 | 16 | — | 138 | 55 | |||
Милан | 1995–96 | Серија А | 26 | 11 | 3 | 1 | — | 6 | 3 | 1 | 0 | 36 | 15 | |
1996–97 | Серија А | 28 | 13 | 2 | 0 | — | 5 | 3 | — | 35 | 16 | |||
1997–98 | Серија А | 24 | 10 | 8 | 3 | — | — | — | 32 | 13 | ||||
1998–99 | Серија А | 26 | 8 | 4 | 1 | — | — | — | 30 | 9 | ||||
1999–00 | Серија А | 10 | 4 | 2 | 0 | — | 1 | 1 | 1 | 0 | 14 | 5 | ||
Вкупно | 114 | 46 | 19 | 5 | — | 12 | 7 | 2 | 0 | 147 | 58 | |||
Челси (п) | 1999–2000 | Премиер лига | 11 | 3 | 4 | 2 | — | — | — | 15 | 5 | |||
Манчестер Сити | 2000–01 | Premier League | 7 | 1 | — | 2 | 3 | — | — | 9 | 4 | |||
Олимпик Марсеј | 2000–01 | Лига 1 | 19 | 5 | 1 | 0 | — | — | — | 20 | 5 | |||
Вкупно | 350 | 134 | 58 | 20 | 5 | 4 | 63 | 35 | 2 | 0 | 478 | 193 |
Бр. | Дата | Стадион | Противник | Скор | Резултат | Натпреварување | Заб. |
---|---|---|---|---|---|---|---|
1 | 30 јануари 1987 | Стадион СКД, Монровија, Либерија | Нигерија | 2–0 | Куп на западноафрикански нации 1987 | ||
2 | 1 февруари 1987 | Стадион СКД, Монровија, Либерија | Буркина Фасо | 2–0 | Куп на западноафрикански нации 1987 | ||
3 | 6 февруари 1987 | Стадион СКД, Монровија, Либерија | Того | 3–0 | Куп на западноафрикански нации 1987 | ||
4 | 26 јули 1987 | Стадион СКД, Монровија, Либерија | Мароко | 2–1 | Пријателски натпревар | ||
5 | 20 декември 1987 | Стадион СКД, Монровија, Либерија | Буркина Фасо | 1–0 | 1–0 | ЦЕДЕАО Куп 1987 | |
6 | 23 декември 1987 | Стадион СКД, Монровија, Либерија | Брег на Слоновата Коска | 1–2 | ЦЕДЕАО Куп 1987 | ||
7 | 21 август 1988 | Стадион СКД, Монровија, Либерија | Гана | 1–0 | 2–0 | Квалификации за Светско првенство 1990 | |
8 | 11 јуни 1989 | Стадион СКД, Монровија, Либерија | Малави | 1–0 | 1–0 | Квалификации за Светско првенство 1990 | |
9 | 4 септември 1994 | Стадион СКД, Монровија, Либерија | Того | 1–0 | 1–0 | Квалификации за Африкански куп на нации 1996 | |
10 | 3 јуни 1996 | Стадион Акра Спортс, Акра, Гана | Гамбија | 2–0 | 4–0 | Квалификации за Светско првенство 1998 | |
11 | 6 април 1997 | Стадион Акра Спортс, Акра, Гана | Египет | 1–0 | 1–0 | Квалификации за Светско првенство 1998 | |
12 | 22 јуни 1997 | Стадион СКД, Монровија, Либерија | ДР Конго | 2–0 | 2–1 | Квалификации за Африкански куп на нации 1998 | |
13 | 20 јуни 1999 | Стадион СКД, Монровија, Либерија | Тунис | 2–0 | 2–0 | Квалификации за Африкански куп на нации 2000 | |
14 | 16 јули 2000 | Стадион СКД, Монровија, Либерија | Зелен ’Рт | 1–0 | 3–0 | Квалификации за Африкански куп на нации 2002 | |
15 | 22 април 2001 | Стадион СКД, Монровија, Либерија | Судан | 2–0 | 2–0 | Квалификации за Светско првенство 2002 | |
16 | 14 јули 2001 | Национален стадион, Фритаун, Сиера Леоне | Сиера Леоне | 1–0 | 1–0 | Квалификации за Светско првенство 2002 | |
17 | 23 август 2001 | Стадион Луис Пирата Фуенте, Веракрус, Мексико | Мексико | 1–2 | 4–5 | Пријателски натпревар | |
18 | 9 January 2002 | Стадион 26-ти Март, Бамако, Мали | Мали | 1–0 | 1–1 | Африкански куп на нации 2002 |
Барол
Непобедливите Единаесет
Монако
Париз Сен Жермен
Милан
Челси
Либерија
Индивидуални
Веа е посветен хуманитарец за неговата земја разурната од војна. За време на неговата играчка кариера станал амбасадор на добра волја на ОН.[92] На наградите ESPY во 2004 година во театарот Кодак, Лос Анџелес, Веа ја добил наградата за храброст Артур Еш за неговите напори.[93] Тој, исто така, бил именуван за амбасадор на добра волја на УНИЦЕФ,[94] улога што ја суспендирал по неговата политичка кариера.[95] Надвор од фудбалските терени, тој се истакнал во текот на неговата кариера за неговите иницијативи за борба против расизмот во играта.[96]
Веа се обидел да го искористи фудбалот како начин да донесе среќа и да го промовира образованието за децата во Либерија. Во 1998 година, Веа лансирал ЦД наречено Lively Up Africa во кое се појавува пејачот Фрисби Омо Исибор и уште осум африкански фудбалски ѕвезди. Приходите од ова ЦД биле наменети за детски програми во земјите на потекло на вклучените спортисти.[97]
Веа бил претседател на Помлади Професионалци, поранешен фудбалски тим што го основал во Монровија во 1994 година. Како начин да се поттикнат младите да останат на училиште, единствениот услов на клубот за членство било присуството на училиште. Многу од младите, регрутирани од цела Либерија, продолжиле да играат за либериската репрезентација.[98] Веа, исто така, бил активно вклучен во младинските програми во либериската енклава на Стејтен Ајленд, Њујорк, кога престојувал таму некое време.[99]
Претседателот на Дија Груп и индиски претприемач Нирав Трипати објавил мултимилионско партнерство со Џорџ Веа во 2016 година, при што ќе се основаат глобални фудбалски академии за да им помогнат на младите и во сиромашните и во земјите во развој.[100]
Мотивацијата за академиите се наведува како заедничко искуство меѓу Трипати и Веа за тоа како спортот може да ги промени животите во нивните нации Индија и Либерија, кои и двете сè уште страдаат од тешка сиромаштија.[100]
По завршувањето на Втората либериска граѓанска војна, Веа ја објавил својата намера да се кандидира за претседател на Либерија на изборите во 2005 година, формирајќи го Конгресот за демократски промени за да ја поддржи неговата кандидатура. Додека Веа бил популарна личност во Либерија, противниците го навеле неговиот недостаток на формално образование како хендикеп за неговата способност да ја води земјата, за разлика од неговата противничка, образована на Харвард, Елен Џонсон Серлиф. Аналитичарите, исто така, забележале недостаток на искуство на Веа, нарекувајќи го „младенец во шумата“, додека Сирлиф служела како министер за финансии во администрацијата на Толберт во 1970-тите и имала позиции во Ситибанк, Светската банка и Обединетите нации. Подобноста на Веа да се кандидира за претседателила е доведена во прашање, бидејќиилоше објавено дека тој станал француски државјанин во неговата фудбалска кариера во Пазри Сент Жермен, но овие жалбиилееа одбиени од изборната комисија на суд и на Веа муилоше дозволено да продолжи.[101]
Веа добил мноштво гласови во првиот круг на гласање на 11 октомври, собирајќи 28,3 отсто од гласовите. Ова го квалификувало да се натпреварува во вториот круг од изборите против Сирлиф, второ пласираниот кандидат. Сепак, тој го загубил вториот круг од Сирлиф на 8 ноември, собирајќи само 40,6% наспроти 59,4% за Сирлиф. Веа тврдел дека изборите биле наместени преку заплашување на гласачите и манипулирање на гласачките ливчиња, а многу од неговите поддржувачи протестирале против резултатите на улиците на Монровија. Сепак, по уверувањето дека гласањето е фер, неколку истакнати африкански лидери ги повикале поддржувачите на Веа да го прифатат резултатот со благодат и достоинство, а Сирлиф станала претседател. Африканската унија ги окарактеризирала изборите како „мирни, транспарентни и фер“.[102]
Недостигот на образование на Веа станало проблем во кампањата. Тој бил многу критичен кон оние кои велат дека не е способен да владее: „Со целото свое образование и искуство, тие управуваа со оваа нација стотици години. Тие никогаш не направиле ништо за нацијата“. Тој првично тврдел дека има диплома по спортски менаџмент на Универзитетот Парквуд во Лондон; сепак, ова е неакредитирана фабрика за дипломи, која доделува сертификати без да бара студирање.[103] Веа потоа дипломирал бизнис администрација на Универзитетот ДеВри во Мајами.[104][105]
Веа, исто така, останал активен во либериската политика, враќајќи се од Соединетите Американски Држави во 2009 година за успешна кампања за кандидатот за Конгресот за демократски промени на дополнителните сенаторски избори во округот Монсерадо.[106] Некои аналитичари ги гледале овие потези како подготовка за повторна трка за Претседателството во 2011 година,[107] и Веа навистина подоцна ја објавил својата намера да ја предизвика Сирлиф на изборите во 2011 година.[108] По серијата неуспешни сојузи со другите опозициски партии, Конгресот за демократски промени го избрал Веа за потпретседателски кандидат во 2011 година, во трка со претседателскиот кандидат Винстон Табман.[109] Сепак, Сирлиф била реизбрана, при што Тубман / Веа добил само 9,3% од гласовите.
Во 2014 година, тој се кандидирал за избори во Сенатот како кандидат за Конгресот за демократски промени во округот Монсерадо. Тој бил избран со големо мнозинство во Либерискиот Сенат на 20 декември 2014 година. Веа го победил Роберт Сирлиф, синот на Сирлиф, станувајќи првиот меѓународен спортист од Либерија избран да претставува округ во законодавниот дом. Тој извојувал убедлива победа, добивајќи 99.226 гласови, што претставува 78,0% од вкупните гласови од 141 избирачки центри, додека Сирлиф, неговиот најблизок ривал добил 13.692 гласа, што е скоро 11% на изборите нарушени само со слаба излезност.[110][111] По неговиот избор, Веа само повремено присуствувал на седниците на Сенатот и не вовел или спонзорирал никакво законодавство.[112]
Во април 2016 година, Веа ја објавил својата намера да се кандидира за претседател на Либерија на изборите во 2017 година,[92] застапувајќи се за Коалицијата за демократски промени. По победата во првиот круг од изборите во 2017 година со 38,4% од гласовите, тој и Џозеф Боакаи од Партијата за единство отишле во вториот круг од изборите. Во вториот круг, Веа бил избран за претседател на Либерија, победувајќи во вториот круг против потпретседателот Џозеф Боакаи со повеќе од 60% од гласовите.[113]
Веа положил заклетва како претседател на 22 јануари 2018 година, со што станал четвртиот најмлад претседател во Африка,[114] што ја означило првата демократска транзиција во Либерија по 74 години.[115] Тој ги навел борбата против корупцијата, реформите во економијата, борбата против неписменоста и подобрувањето на животните услови како главни цели на неговото претседателствување.[115] Двајца други африкански великани од светска класа, Дидие Дрогба и Самуел Ето, присуствувале на инаугурацијата.[116]
На 29 јануари 2018 година, во својата прва годишна порака до националниот законодавен дом, тој ја намалил својата плата и другите бенефиции за 25% со моментален ефект. „Со оценката што претходно ви ја дадов за лошата состојба на нашата економија, сметам дека е соодветно сите да се жртвуваме во интерес на нашата земја. Според член 60 од Уставот, платите на претседателот и на потпретседателот ги утврдува законодавниот дом, а не може да се зголемуваат или намалуваат во периодот за кој се избираат. Меѓутоа, со оглед на многу брзо влошената состојба на економијата, денеска ве известувам, со непосреден ефект, дека ќе ја намалам мојата плата и бенефиции за 25% и средствата ќе ги вратам во Консолидираниот фонд за распределба.“ [117]
На 29 јануари 2018 година, Веа објавил дека ќе бара уставни промени за да им се дозволи на луѓето од „нецрно“ потекло да бидат граѓани и да им се дозволи на странците да поседуваат земја. Тој ја нарекол сегашната ситуација „расистичка и несоодветна“.[118]
На 12 септември 2020 година, тој прогласил национална вонредна состојба поради сексуалното насилство во земјата, ветувајќи дека ќе создаде специјален обвинител за силување, национален регистар на сексуални престапници и национална работна група за справување со проблемот.[119] Понатаму најавил итен фонд од 2 милиони долари, од кој дел се набавило опрема за ДНК-тестирање за форензичка идентификација на сторителите.[120] Сепак, од март 2022 година, опремата за ДНК-тестирање допрва требало да биде функционална.[121] Исто така, специјалниот обвинител допрва треба да биде назначен, регистарот на сексуални престапници допрва треба да се спроведе, а специјализираните судови за родово насилство биле спроведени само во три од шеснаесетте либериски окрузи.[122]
По неговиот избор на функцијата, Веа најпрво бил во официјална посета на Сенегал за да се сретне со претседателот Меки Сал, за „да ја зајакне врската меѓу двете земји“. На 21 февруари 2018 година, Веа ја направил својата прва официјална посета надвор од Африка, во Франција, при што се сретнал со францускиот претседател Емануел Макрон. Состанокот се фокусирал на подобрување на односите меѓу Франција и Либерија, а исто така била побарана француска помош за проект за развој на спортот во Африка. На состанокот присуствувале и Дидие Дрогба, Килијан Мбапе и претседателот на ФИФА Џани Инфантино.[123] На 25 мај 2018 година, по состанокот со претседателот Веа, претседателот на Фудбалската Асоцијација на Либерија, Муса Билити, објавил дека Либерија ќе гласа за кандидатурата за Светското првенство за Канада-Мексико-Соединетите Американски Држави, со што ќе ги прекине редовите со остатокот од Африка, кои гласале за мароканеската понуда.[124]
Како претседател, Веа бил под критики за поттикнување насилство врз опозициските кандидати, вклучително и Телија Уреј во 2019 година [125] На 15 август 2022 година, тројца високи членови на кабинетот на Веа биле санкционирани од Соединетите Држави за наводна корупција.[126]
На 25 март 2020 година, либерискиот претседател ја снимил својата песна со локалната група Раби, чиј текст го напишал самиот тој. Во оваа песна „Тој ги повикува либериското и африканското население да застанат со сите средства против овој вирус [ САРС-КоВ-2 ] кој предизвикува штета низ целиот свет“.[127][128]
Може да биде мајка ти, може да биде татко ти, твоите браќа или сестри. Ајде сите заедно да се бориме со овој валкан вирус. извадок од песната на претседателот Веа во реге ритам. Мнозинството луѓе во Либерија немаат пристап до интернет или Фејсбук, но сите слушаат радио. Според портпаролот на претседателот, песната ќе се пушта на различни станици низ земјата за правилно да се емитува пораката.[129][130]
Џорџ Веа веќе снимил песна против ебола.[129]
Веа има четири деца; три деца со неговата сопруга родена во Јамајка [131] Клар Веа: Џорџ, Тита и Тимоти и дете од друга врска. Во 2016 година тој бил тужен од мајката на неговата ќерка за трошоци за издршка на детето.[132] И двајцата негови синови станале фудбалери и потпишале за Париз Сен Жермен,[133] иако само Тимоти играл за првиот тим.[134] Двајцата биле младински интернационалци за Соединетите Американски Држави,[135] и Тимоти имал натпревар за сениорскиот тим.[136]
Веа практикувал ислам десет години пред да се врати во христијанството.[137] Во моментов, Веа повторно практикува протестантизам.[138] Во октомври 2017 година, тој бил забележан во истакнатата нигериска црква Пастор ТБ Џошуа заедно со либерискиот сенатор Јорми Џонсон.[139] Џошуа, наводно, имал клучно влијание во одлуката на Џонсон да ја поддржи кандидатурата на Веа на изборите во Либерија во 2017 година.[140][141]
Има француско државјанство и течно го зборува францускиот јазик.[142]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.