ռուս լրագրող From Wikipedia, the free encyclopedia
Օլգա Յուլիանովնա Սեմյոնովա (ռուս.՝ Ольга Юлиа́новна Семёнова, փետրվարի 2, 1967, Մոսկվա, ԽՍՀՄ), ռուս բանաստեղծուհի, սցենարիստ, հրապարակախոս և արձակագիր, հասարակական գործիչ, լրագրող, դերասանուհի, ՄԱԿ-ում Ռուսաստանի մանկական հիմնադրամի ներկայացուցիչ[1], Ռուսաստանի գրողների միության անդամ, Մոսկվայի լրագրողների միության անդամ։
Օլգա Սեմյոնովա ռուս.՝ Ольга Юлиа́новна Семёнова | |
---|---|
Ծննդյան անուն | ռուս.՝ Ольга Юлиановна Семёнова |
Ծնվել է | փետրվարի 2, 1967 (57 տարեկան) |
Ծննդավայր | Մոսկվա, ԽՍՀՄ |
Մասնագիտություն | լրագրող, դերասանուհի, սցենարիստ, արձակագիր և հրապարակախոս |
Քաղաքացիություն | ԽՍՀՄ, Ռուսաստան և Ֆրանսիա |
Կրթություն | Բորիս Շչուկինի անվան թատերական ինստիտուտ (1988) |
Կայք | semenov-foundation.org |
Olga Semenova Վիքիպահեստում |
Գրող Յուլիան Սեմյոնովի և Եկատերինա Սերգեևնա Սեմյոնովայի կրտսեր դուստրն է (Սերգեյ Միխալկովի որդեգրած դուստրը, Նատալյա Կոնչալովսկայայի հարազատ դուստրը)։ Ղեկավարում է Յուլիան Սեմյոնովի անվան մշակութային հիմնադրամը, որն օգնություն է տրամադրում Ռուսաստանում ուղղափառ մանկատներին՝ օգտագործելով Յուլիան Սեմյոնովի գրքերի հրատարակությունից ստացված միջոցները[2][3]։ Հիմնադրամի կայքում, ի թիվս այլ բաների, հրապարակվում են նրա հոր անհայտ բանաստեղծությունները[4][5]։ Յուլիան Սեմյոնովի ամենամյա մրցանակի համահիմնադիրն է ծայրահեղ աշխարհաքաղաքական լրագրության ոլորտում։
1988 թվականին ավարտել է Շչուկինի անվան թատերական ուսումնարանը։
1982 թվականից տպագրվում է «Օգոնյոկ» ամսագրում, «Մոսկովսկի կոմսոմոլեց», «Կրիմսկայա պրավդա», «Հույժ գաղտնի» թերթերում։ 1998-2000 թվականներին համագործակցել է «Femme magazine» ամսագրի հետ (Լիբանան)։
2000 թվականին Յալթայի մոտ (Մուխալատկա) բացվեց գրող Յուլիան Սեմյոնովի տուն-թանգարանը անվճար այցելության համար։ Հարցազրույցներից մեկում նա ասել է[6]։
90-ականների վերջին հորս տաղանդի երկրպագուները Մուխալատկայում գտվող նրա տան մոտով անցնելիս հավաքել էին վայրի խաղողի տերևները՝ ի հիշատակ իրենց սիրելի գրողի։ Տունը դատարկ էր, բայց այնտեղ ամեն ինչ հիշեցնում էր հայրիկի մասին... Հետո մենք ներս հրավիրեցինք առաջին այցելուներին... Մուտքն, իհարկե, անվճար էր... Չէ՞ որ Յուլիան Սեմյոնովը երբեք փողասեր չի եղել, նա եղել է Ռուսաստանում բարեգործական գործունեությամբ զբաղվող առաջիններից մեկը և իր հոնորարները փոխանցել է Մանկական հիմնադրամին, Խաղաղության հիմնադրամին, աֆղան երեխաներին և ստալինյան բռնաճնշումների զոհերին, օգնել է բարեկարգել Գուրզուֆի Պուշկինի և Չեխովի թանգարանները։ Իր հիմնադրած «Հույժ գաղտնի» թերթից նա ստանում էր խորհրդանշական աշխատավարձ՝ տարեկան մեկ ռուբլի։ |
2006 թվականին գրել է «Յուլյան Սեմյոնով» գիրքը «Երիտասարդ գվարդիա» հրատարակչության «Նշանավոր մարդկանց կյանքից» շարքի համար, 2007 թվականին՝ «Փարիզ» գիրքը «Վեչե» հրատարակչության «Աշխարհի մեծ քաղաքներ և թանգարաններ» շարքի համար։ Յուլիան Սեմյոնովը Կոնչալովսկայային ուղղված նամակում նշել է իր դստեր բանաստեղծական ձիրքի մասին[7]։
Ես խնդրում եմ ձեզ ամեն կերպ աջակցել Օլգայի ստեղծագործական ձիրքին։ Հավատացե՛ք, ես դա հաստատ զգում եմ և նրա մեջ տեսնում եմ ինձ... |
2008 թվականին նա կազմում է «Անհայտ Յուլիան Սեմենով» երկհատորյակը, որը միավորում էր գրողի արխիվային նյութերը («Վեչե» հրատարակչություն) և դառնում «Էտերնա» հրատարակչության «Տատիկ, grand-mère, grandmother…» ժողովածուի հեղինակներից մեկը[8]։ Այդ հրապարակման մասին իր հարցազրույցներից մեկում նա պատմում է[7][9]․
2010 թվականին գրել է «Ժամանակակից Փարիզի ամենօրյա կյանքը» գիրքը «Երիտասարդ Գվարդիա» հրատարակչության «Մարդկության ամենօրյա կյանքը» շարքի համար։
2016 թվականի հոկտեմբերի 11-ին ներկայացրել է հոր՝ Յուլիան Սեմյոնովի առաջին «Դիվանագիտական գործակալ» գիրքը, որը գրվել է 1958 թվականին։ Գիրքը հիսուն տարվա ընթացքում առաջին առանձին հրատարակությունն է։ Շնորհանդեսը տեղի է ունեցել Մոսկվայում՝ Մյասնիցկայայի վրա գտնվող «Բիբլիո-Գլոբուս» առևտրի տանը[10]։
2017 թվականին «Վեչե» հրատարակչությունը հրատարակել է Սեմենովայի «Փարիզ. Մեծ քաղաքի պատմությունը» գիրքը։ Այդ գիրքը Փարիզի, նրա պատմության ու առօրյայի, թագավորների ու ճարտարապետների, հեղափոխականների ու նկարիչների մասին է։ Մենք կտեսնենք, թե ինչպես է առաջացել քաղաքը և ինչպես է այն ապրել հին ժամանակներում, միջնադարում, ինչ է տեղի ունեցել Փարիզում Հարյուրամյա պատերազմի, Ֆրանսիական Մեծ հեղափոխության և գերմանական օկուպացիայի ժամանակ։ Ոչ պակաս հետաքրքիր է ժամանակակից Ֆրանսիայի մայրաքաղաքի կյանքի ու բարքերի մասին պատմությունը։ Առանձին գլուխ նվիրված է Փարիզի «ռուսական հետքին»՝ ռուս էմիգրանտների և նրանց ժառանգների ճակատագրին, «Ռուսական սեզոնների» փայլուն շրջագայություններին և Ֆրանսիայի ու Ռուսաստանի միջև երկարամյա մշակութային կապերին[11]։
2019 թվականին նա Ֆրանսիայում հրատարակում է հոր «Կարմիր հետախույզ» վերնագրով գիրքը Զախար Պրիլեպինի առաջաբանով[12], որն «աննախադեպ հաջողություն» է ունենում[13]։
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.