Լավր Գեորգիևիչ Կոռնիլով (1870 թվականի օգոստոսի 18 (30), Ուստ-Կամենոգորսկ — 1918 մարտ 31 (ապրիլի 13), Եկատերինոդար), ռուս զորահրամանատար, հետևակի գեներալ, ռազմական հետախույզ, դիվանագետ և ճամփորդ-հետազոտող։ Ռուս-ճապոնական և Առաջին համաշխարհային պատերազմների հերոս։ 1917 թվականի օգոստոսից Ռուսական բանակի գերագույն գլխավոր հրամանատար։ Ռուսաստանի քաղաքացիական պատերազմի մասնակից, Կամավորական բանակի կազմակերպիչ և գլխավորող հրամանատար, Ռուսաստանի հարավում Սպիտակ շարժման առաջնորդ Առաջին սառուցյալ արշավանքի մասնակից։
| Լավր Կոռնիլով ռուս.՝ Лвов Георгиевич Корнилов | |
|---|---|
 | |
| Ծնվել է | օգոստոսի 18 (30), 1870[1][2] կամ օգոստոսի 30, 1870 |
| Ծննդավայր | Ust-Kamenogorsk Uyezd, Ռուսական կայսրություն[3] |
| Մահացել է | սխալ ամսաթիվ (1918-01-26-ից հետո հուլյան տոմարը չի կիրառվում)[3][4][1][…] (47 տարեկան) կամ ապրիլի 13, 1918 (47 տարեկան) |
| Մահվան վայր | Կրասնոդար, Ռուսաստան[5] |
| Քաղաքացիություն |  Ռուսական կայսրություն |
| Մայրենի լեզու | ռուսերեն |
| Կրոն | ուղղափառություն |
| Կրթություն | Սիբիրի կադետյան կորպուս, Միխայիլովյան հրետանային ուսումնարան և Գենշտաբի ակադեմիա |
| Մասնագիտություն | ճանապարհորդ հետազոտող, դիվանագետ և սպա |
| Պարգևներ և մրցանակներ |      և |
| Անդամություն | Ամուրի մարզի ուսումնասիրության ընկերություն |
Ստորագրություն | |
 Lavr Georgevich Kornilov Վիքիպահեստում | |
Սուրբ Գեորգիի շքանշանի 3-րդ և 4-րդ աստիճանի, Սուրբ Աննայի շքանշանի 2-րդ աստիճանի և Սուրբ Ստանիսլավի շքանշանի 3-րդ աստիճանի ասպետ ասպետ, Գեորգիևյան զենքի դափնեկիր, հետմահու պարգևատրվել է Առաջին սառուցյալ արշավանքի մասնակցության տարբերանշանով։
Կենսագրություն
Ծնվել է 1870 թվականի օգոստոսի 18-ին (30) կազակ Գեորգի Կոռնիլովի և ազգությամբ ղազախ Մարիա Իվանովնայի ընտանիքում։ 1883 թվականի ամռանը պատանի Կոռնիլովը Օմսկում անդամագրվում է Սիբիրի կադետյան կորպուսի շարքերը, աչքի է ընկել աշխատասիրությամբ ու համեստությամբ։ 1889 օգոստոսի 29-ին ընդունվել է Պետերբուրգի Միխայիլովյան հրետանային ուսումնարան։ 1891 թվականի նոյեմբերին ստանում է սուսերակալ-յունկերի կոչում։ 1892 օգոստոսի 4-ին ստացել է ենթապորուչիկի կոչում։ Ուսումնարանը ավարտելուց հետո ծառայությունը շարունակել է Թուրքեստանում։ 1895 թվականին ընդունվել է Գենշտաբի ակադեմիա։ 1896 թվականին ամուսնանում է Թաիսիա Մարկովինայի հետ։ Ռուս-ճապոնական պատերազմի ժամանակ զբաղեցրել է շտաբ-օֆիցեր, ապա 1-ին հրաձգային բրիգադի շտաբի պետի կոչումները։ Ռազմական մկրտությունը ստացել է Սանդեպուի ճակատամարտում։ 1905 թվականի փետրվարին Մուկդենից նահանջելու ժամանակ իրեն դրսևորել է որպես գրագետ և քաջ հրամանատար։ Ճապոնացիների կողմից շրջապատվֆած լինելով Կոռնիլովը սվինամարտով ճեղքել է շրջափակումը մարտական դրոշերով և վիրավորներով հանդերձ։ Նրա սխրանքը չի վրիպել հրամանատարության աչքից և Կոռնիլովը պարգևատրվել է Սուրբ Գեորգիի 4-րդ աստիճանի շքանշանով, Գեորգիևյան զենքով և ստացել է գնդապետի կոչում։ 1907—1911 թվականներին Չինաստանում զբաղվել է հետախուզությամբ, լավ ծառայության համար պարգևատրվել է Սուրբ Աննայի 2-րդ աստիշանի շքանշանով։ Առաջին աշխարահամրտի ժամանակ 1914 թվականի օգոստոսի 19-ին նշանակվել է 48-րդ հետևակային դիվիզիայի (դիվիզիան սխրանքների և տոկունության համար հետագայում հետագայում ստացել է «Պողպատյա դիվիզիա» պատվանունը) հրամանատար։ Գեներալ Ալեքսեյ Բրուսիլովի 8-րդ բանակի կազմում Կոռնիլովի դիվիզիան մարտնչում էր Գալիցիայում և Կարպատներում։ Կոռնիլովը իր ռազմական հանճարը ցույց է նաև տվել Էբորոյի գրավման ժամանակ, Էբորո բարձունք պաշտպանված էր ծրամատներով և կրակակետերով Կոռնիլովը ավստրացի գերիներին հարցաքննելով և պաշտպանության նախագիծը ուսումնասիրելով կազմակերպել է օպերացիան և գրավել դեպի Հունգարիա ճանապարհ բացող բարձունքը։ 1915 թվականի ապրիլին պաշտպանելով Բրուսիլովի նահանջը Կարպատներում միայն իր դիվիզիայի ուժերով երկու անգամ վիրավորվել է ողջ մնացած 7 զինակիցների հետ համառ սվինամարտի ժամանակ գերևարվել է ավստրացիների կողմից[6]։ Պողպատյա դիվիզիայի անձնուրաց մարտերը թույլ տվեցին 3-րդ բանակին նահանջել և խուսափել ջախջախումից[7]։ 1918 թվականի ապրիլի 28-ին պարգևատրվել է Սուրբ Գեորգիի 3-րդ աստիճանի շքանշանով։ Գերության ժամանակ պահվել է Վիեննայի մոտ գտնվող բարձր սպայական անձնակազմի ճամբարում։ Վերքերը բուժելուց հետո ձեռնարկել է փախուստի երկու անհաջող փոր, սակայն 1916 թվականին ճամբարի չեխ բժիշկ Մռնյակա Ֆրանտիշեկի օգնությամբ կարողացել է փախուստի դիմել և վերադարձել հայրենիք։ 1916 թվականի սեպտեմբերին վերականգնվելուց հետո վերադարձել է ռազմաճակատ գեներալ Գուռկոյի Հատուկ բանակի կազմում։ Նիկոլայ II-ի հրամանով 1917 թվականի ստանձնել է Պետրոգրադի ռազմական շրջանի հրամանատարի պաշտոնը։ Փետրվարյան հեղափոխությունից հետո Ժամանակավոր կառավարության առաջին նիստով Կոռնիլովը նշանակվել է Պետրոգրադի ռազմական շրջանի զորքերի գերագույ գլխավոր հրամանատարի պաշտոնում։ 1917 թվականի ապրիլին հրաժարական է տալիս և տեղափոխվում 8-րդ բանակ։ Անհաջող հունիսյան հարձակումից հետո դժվարին իրավիճակում հայտնված ռուսական բանակից միայն Կոռնիլովը կարողացավ պահպանել ռազմաճակատը ինչի համար ստացավ հետևակի գեներալի կոչում, իսկ հուլիսի 7-ին` հարավարևմտյան ճակատի հրամանատարի կոչում։ Հուլիսի 19-ին Կոռնիլովը Կերենսկու հրամանով ստանձնում Ռուսական բանակի գերագույն գլխավոր հրամանատարի կոչումը` փոխարինելով այդ պաշտոնում Բրուսիլովին և դառնալով երկրի երկրորդ դեմքը։ Մոսկվայում օգոստոսի 13-15 Պետական խորհրդի ժամանակ Կոռնիլովը ներկայացնում է իր ռազմական ծրագիրը, սակայն այն չի ստանում Ժամանակավոր կառավարության հավանությունը։ Իսկ Կերենսկին ի դեմս Կոռնիլովի գտնում է «հեղափոխության» թշնամու։
Կոռնիլովշչինա
Սպիտակ շարժում
Անհաջող ելույթից հետո Կոռնիլովշչինայի մասնակիցները այդ թվում նաև Կոռնիլովը բանտարկվում են Բիխովում 1917 թվականի սեպտեմբերի 11-ից մինչև նոյեմբերի 19-ը։ Հոկտեմբերյան հեղափոխության արդյունքում բանտարկվածները ազատ են արձակվում։ Բոլշևիկների դեմ պայքարելու համար Կոռնիլովը և համախոհները որոշում են հեռանալ Դոն, որտեղ էլ սկսում են կազմավորել Կամավորական բանակը։ 1918 թվականի փետրվարի 9-ին (22) Կոռնիլովը սկսում է 1-ին սառուցյալ արշավանքը։ Եկատերինոդարի գրոհի ժամանակ սպանվում է Կոռնիլովը։ Նրա գործը շարունակում է Անտոն Դենիկինը։
Ծանոթագրություններ
Գրականություն
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
