Լիբերալ պահպանողականություն
From Wikipedia, the free encyclopedia
Լիբերալ պահպանողականություն (անգլ.՝ Liberal conservatism), քաղաքական գաղափարախոսություն, որը համատեղում է պահպանողական քաղաքականությունը լիբերալ դիրքորոշումների հետ, հատկապես տնտեսական, բայց նաև սոցիալական և էթիկական հարցերի վերաբերյալ[1], այն ներկայացնում է լիբերալիզմի ուժեղ ազդեցության տակ գտնվող քաղաքական պահպանողականության տեսակ:
Ենթակատեգորիա | • գաղափարախոսություն • քաղաքական գաղափարախոսություն • պահպանողականություն |
---|
Գաղափարախոսությունը ներառում է տնտեսության մեջ կառավարության նվազագույն միջամտության դասական լիբերալ տեսակետը, ըստ որի անհատները պետք է ազատ մասնակցեն շուկայում և ստեղծեն հարստություն՝ առանց կառավարության միջամտության[2]: Այնուամենայնիվ լիբերալ պահպանողականները կարծում են, որ անհատները չեն կարող հիմնովին կախված լինել կյանքի այլ ոլորտներում պատասխանատու գործելուց` հետևաբար, նրանք կարծում են, որ օրինականությունն ու կարգն ապահովելու համար անհրաժեշտ է ուժեղ պետություն և որ անհրաժեշտ են սոցիալական ինստիտուտներ՝ ազգի հանդեպ պարտքի և պատասխանատվության զգացում դաստիարակելու համար[2]: Լիբերալ պահպանողականները նաև պաշտպանում են քաղաքացիական ազատությունները, ինչպես նաև սոցիալապես պահպանողական որոշ դիրքորոշումներ: Նրանք տարբերվում են սոցիալական հարցերում, ոմանք սոցիալապես պահպանողական են, իսկ մյուսները՝ սոցիալապես ազատական, թեև բոլոր ազատական պահպանողականները լայնորեն պաշտպանում են օրենքի գերակայությունը քաղաքացիական իրավունքների, սոցիալական հավասարության և շրջակա միջավայրի վերաբերյալ[3][4]: Սա հավասարեցվում է խմբային միաբանվածության և հանդուրժող հասարակության ստեղծմանը` անհատական պատասխանատվության բարձր մակարդակով և պակաս անհավասարությամբ[5]։
Լիբերալ պահպանողականությունը կիսում է դասական ազատական դրույթները՝ նվիրվածություն ինդիվիդուալիզմին, հավատք նեգատիվ ազատության հանդեպ, թեթև կարգավորվող ազատ շուկան և նվազագույն օրենքի գերակայությունը[6]։ Մի շարք մեկնաբաններ հայտարարել են, որ 1980-ականներին պահպանողական շատ հոսանքներ, ինչպիսին էր, օրինակ, Թեչերիզմը[2], երիտասարդացած դասական լիբերալներ են եղել[6]։ Այնուամենայնիվ, ի տարբերություն դասական լիբերալիզմի, կա ավելի ուժեղ սոցիալական օրակարգ և պետական միջամտության ավելի մեծ աստիճանի աջակցություն, հատկապես սոցիալական կյանքի որոշ ոլորտներում, որոնք լիբերալ պահպանողականների կարծիքով չպետք է ենթարկվեն շուկայական ուժերին[6]։ Ինչ վերաբերում է ընտանիքին, սեռականությանը, առողջությանը և կրթությանը, դրանք կամ միշտ պետք է պարբերաբար կարգավորվեն, կամ նվազագույն կերպով պաշտպանված լինեն պետության կողմից[6]։