Vicente de Zaragoza
From Wikipedia, the free encyclopedia
San Vicente de Zaragoza, tamén coñecido como San Vicente de Huesca ou San Vicente Mártir,[1] e tamén coas variantes Vicenzo e Vicencio[1], foi un clérigo hispanorromano, diácono de San Valerio de Zaragoza.[1]
 | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | (la) Vincentiusla século III Osca (en) |
| Morte | c. 304 Valentia Edetanorum (en) |
| Causa da morte | pena de morte, morte na fogueira |
| Actividade | |
| Campo de traballo | Cristianismo |
| Lugar de traballo | Cæsaraugusta |
| Ocupación | diácono, Diácono |
| Período de tempo | Imperio Romano |
| Profesores | Valerius II of Saragossa (en) |
| Enaltecemento | |
| Día de festividade relixiosa | 22 de xaneiro 11 de novembro (Igrexa ortodoxa) |
| Patrón de | Adegueiro, Portugal e Lisboa |
| Outro | |
| Condenado por | Sedición |
| Descrito pola fonte | The Nuttall Encyclopædia >>>:Vincent, St. Encyclopædia Britannica |
Segundo a tradición, Vicente foi acusado da predicación da fe e martirizado baixo o goberno de Diocleciano.
A persecución en Hispania
Non se sabe con certeza se naceu en Huesca ou en Zaragoza.[2] Durante a persecución de Diocleciano, Valerio, bispo de Zaragoza, e Vicente foron prendidos no ano 303 por orde do prefecto Publio Daciano, e trasladados a Valencia.[2] Valerio foi condenado ao desterro, mentres que Vicente sufriu o martirio. A súa morte produciuse en data imprecisa —a tradición asígnalle o 22 de xaneiro— no ano 304 ou 305.[2] De acordo á lenda, antes de morrer, fixo converterse ao cristinianismo o seu verdugo.
Martirio de Vicente
Vicente foi colocado nun ecúleo.[2] Rompéronlle os brazos e as pernas, azoutárono, e abríronlle as carnes con uñas de garfos de aceiro.[2] Mais, sen conseguir os seus propósitos, Daciano ordenou que fose desollado e colocado nunha grella sobre brasas quentes e sal.[2] Foi guindado máis tarde a un alxube, onde morreu. O seu corpo foi abandonado nun vertedoiro (onde se levantaría unha ermida, hoxe parroquia de San Vicente Mártir en Benimámet), onde foi defendido por un corvo fronte á ameaza dun lobo. Daciano ordenou lanzar o seu cadáver ao mar cunha pedra de muíño, pero o corpo foi devolto á beira. Este foi recolleito e escondido pola comunidade cristiá.
Iconografía e culto
Adoita aparecer en pintura coas vestimentas do seu rango, acompañado por un corvo ou suxeito a unha moa de muíño ou unha grella. Estes símbolos fan referencia ao seu longo e atroz martirio.[2]
É patrón de 31 parroquias galegas coa variante San Vicenzo e de 67 coa variante San Vicente.
Cultura popular en Galicia
En Galicia, adoitábase invocar para a bendición da masa e do pan e, por tal motivo, era considerado patrón dos panadeiros[1]. Algunhas das frases empregadas son:
Véxase tamén
Notas
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.