Stefan Zweig
escritor austríaco From Wikipedia, the free encyclopedia
Stefan Zweig (/ʃ'tɛfan tsvaɪk/), nado en Viena o 28 de novembro de 1881 e finado en Petrópolis (Brasil) o 22 de febreiro de 1942, foi un escritor, biógrafo e activista social austríaco.
Foi moi popular nas décadas de 1920 e 1930, e as súas obras foron das primeiras en protestar contra a intervención de Alemaña na segunda guerra mundial. Escribiu principalmente novelas, relatos e biografías, e cultivou tamén o teatro, o xornalismo e o ensaio. Das biografías, son particularmente coñecidas as de María Estuardo e a de Fouché, unha peza metade biografía e metade novela histórica.
Traxectoria
Stefan Zweig foi fillo dunha familia xudía acomodada: o seu pai, Moritz Zweig, foi un adiñeirado fabricante téxtil, e a súa nai, Ida Brettauer Zweig, era filla dunha familia de banqueiros italianos[1]. Estudou na Universidade de Viena, doutorándose en Filosofía. Tamén realizou cursos sobre a historia da literatura, que lle permitiron contactar coa vangarda cultural vienesa da época.
Neste ambiente publicou cara a 1901 os seus primeiros poemas, unha colección titulada Silberne Saiten ("Cordas de prata"), con influencia de autores como Hugo von Hofmannsthal ou Rainer Maria Rilke. En 1904 publicou a súa primeira novela.
Zweig desenvolveu un estilo literario moi particular, cunha coidadosa construción psicolóxica e unha gran técnica narrativa. Amais das súas propias creacións, traduciu autores como Paul Verlaine, Charles Baudelaire ou Émile Verhaeren.
En 1910 visitou a India e en 1912 Norteamérica. En 1913 estableceuse en Salzburgo, onde viviu case vinte anos. Durante a primeira guerra mundial serviu no exército austríaco como empregado da Oficina de Guerra ao ser declarado non apto para o combate. Nesa época escribiu Jeremias, obra de carácter antibelicista, con influencias das ideas de autores como Romain Rolland, e que publicou en Suíza logo de se exiliar a Zürich. Alí traballou como correspondente para a prensa libre vienesa e para periódicos húngaros. Grazas ás súas amizades, entre as que estaban Eugen Relgis, Hermann Hesse e Pierre-Jean Jouve, puido publicar as súas visións apartidistas sobre a turbulenta realidade europea do momento. Alí coñeceu tamén a Thomas Mann e Max Reinhardt.
Despois do armisticio de 1918 volveu a Salzburgo, onde en 1920 casou con Friderike Maria Burger von Winternitz, unha admiradora da súa obra a quen coñecera oito anos antes. Divorciáronse en 1938. Ela publicou un libro sobre o seu marido logo da morte deste[2]. Tempo despois publicou tamén un libro de fotos do seu home[3].
En 1928 viaxou á Unión Soviética. Dous anos despois visitou a Albert Einstein no seu exilio en Princeton. Zweig tivo tamén como amigos a personalidades como Maxim Gorki, Rainer Maria Rilke, Auguste Rodin ou Arturo Toscanini. En 1934 publicou a súa tripla biografía Die Heilung durch den Geist. Mesmer, Mary Baker-Eddy, Freud, á vez un ensaio sobre as orixes da Ciencia Cristiá (relixión espiritualista fundada por Mary Baker Eddy) e a psicanálise.
Tralo auxe da influencia nacional socialista en Austria, Zweig trasladouse un tempo a Londres. Ao tempo, comezaron as súas dificultades para publicar en Alemaña, a pesar do cal logrou escribir o libreto para a ópera de Richard Strauss Die schweigsame Frau, estreada en Dresde en 1935. Os nazis definiron a Zweig como «non ario», e aínda que foi defendido por Strauss, Hitler rexeitou ir á estrea, e logo de tres representacións a obra foi prohibida[4]. Os seus libros foron prohibidos en Alemaña en 1936 polo réxime.
A relixión xudía non foi parte da súa educación. Con todo, a súa novela Der begrabene Leuchter (1937) narra a historia dun xudeu que fixo do obxectivo da súa vida preservar a menorá. Amais, os seus ensaios políticos foron publicados pola casa Neue Freie Presse, cuxo editor literario era o líder sionista Theodor Herzl, mais Zweig nunca se sentiu atraído por ese movemento.[5]
En 1934 iniciou viaxes por Suramérica. En 1939 casou con Charlotte Elisabeth Altmann. Tralo inicio da segunda guerra mundial trasladouse a París, e ao pouco viaxou a Inglaterra, onde obtivo a cidadanía. Viviu en Bath e Londres antes de viaxar aos Estados Unidos, a República Dominicana, Arxentina e Paraguai a dar unha serie de conferencias. Na Arxentina recibiu especial atención do periodista Bernardo Verbitsky, quen escribiu o ensaio Significación de Stefan Zweig (1942).
Despois da publicación de Die Schachnovelle mudouse ao Brasil. O 22 de abril de 1940 instalouse en Petrópolis, na conurbación de Río de Xaneiro[6]. Alí escribiu Brasilien. Ein Land der Zukunft (1941), obra na que examina a historia, economía e cultura do país, incluíndo unha cita de Américo Vespucio.
En febreiro de 1942, logo da caída de Singapur, suicidouse canda a súa esposa, desesperados ante o futuro de Europa e a súa cultura pensando que o nazismo se estendería a todo o planeta[7][8]. A súa autobiografía Die Welt von Gestern, publicada de forma póstuma en 1944, é un panexírico da cultura europea, que consideraba para sempre perdida.
Produción literaria
Zweig escribiu novelas, historias curtas, ensaios (políticos e literarios, destacando o estudo sobre Dostoievski, ao que admiraba profundamente), dramas e varias biografías, das cales a máis coñecida é a de María Estuardo, publicada en alemán como Maria Stuart e en inglés como (The) Queen of Scots or Mary, Queen of Scotland and the Isles. Outra das súas biografías, a da raíña María Antonieta, foi adaptada ao cinema en Hollywood, protagonizada pola actriz da Metro-Goldwyn-Mayer Norma Shearer.
Traballou durante máis de vinte anos na obra Sternstunden der Menschheit (1927), que retrata os catorce acontecementos da historia mundial máis importantes desde o seu punto de vista. Se ben foi un dos máis coñecidos e reputados escritores entre 1930 e 1940, desde a súa morte e a pesar da importancia da súa obra, foi gradualmente esquecido.
Existen importantes coleccións de Zweig na Biblioteca Británica e na Universidade Estatal de Nova York en Fredonia. A primeira foi unha doazón dos seus apoderados realizada en maio de 1986, que inclúe pezas como o catálogo das obras de Wolfgang Amadeus Mozart autografado polo compositor (Verzeichnis).
Durante un tempo, no apoxeo do sentimento antixermánico, as súas obras foron publicadas nos países anglosaxóns baixo o pseudónimo de "Stephen Branch" (tradución literal do seu apelido).
Recoñecemento
En 2016 a directora alemá Maria Schrader filmou Stefan Zweig: Farewell to Europe.[9][10][11]
Obra
Poesía
Teatro
Novela
- Vergessene Träume (1900)
- Praterfrühling (1900)
- Im Schnee (1901)
- Der Stern über dem Walde (1903)
- Die Wunder des Lebens (1903)
- Die Liebe der Erika Ewald (1904)
- Scharlach (1908)
- Brennendes Geheimnis (1911; incluída en Vier Geschichten aus Kinderland)
- Geschichte in der Dämmerung (1911)
- Die Gouvernante (1911)
- Sommernovellette (1911)
- Angst (1920; levada ao cine por Roberto Rossellini e Ingrid Bergman)
- Der Amokläufer (1922)
- Die Augen des ewigen Bruders. Eine Legende (1922)
- Phantastische Nacht (1922)
- Die unsichtbare Sammlung (1925)
- Verwirrung der Gefühle (1926)
- Brief einer Unbekannten (1927; levada ao cinema por Max Ophüls)
- Buchmendel (1929)
- Vierundzwanzig Stunden aus dem Leben einer Frau (1929)
- Der begrabene Leuchter (1937)
- Die gleich-ungleichen Schwestern (1937)
- A impaciencia do corazón (1939). Tradución de Rosa Marta Gómez Pato (Editorial Hugin e Munin, 2018)
- Kaleidoskop (conxunto de relatos breves)
- Unvermutete Bekanntschaft mit einem Handwerk
- Leporella
- Reise in die Vergangenheit
- Das Kreuz
- Die Frau und die Landschaft
- Rausch der Verwandlung
- Wondrak
- The post office girl
- War er es? (1987)
- Novela de xadrez (1944). Tradución de Patricia Buxán e Saleta Fernández (Ir Indo, 2004; Irmás Cartoné, 2018)
- Die spatbezahlte Schuld (1951)
- Clarissa (1981)
Libreto
Biografía
- Verhaeren (1910)
- Balzac. Eine Biographie (1920)
- Drei Meister: Balzac, Dickens, Dostoyevski (1920)
- Romain Rolland: Der Mann und das Werk (1921)
- Frans Masereel: Der Mann und Bildner (1923)
- Tragödie eines Lebens (1924; sobre a poeta francesa Marceline Desbordes-Valmore)
- Joseph Fouché. Bildnis eines politischen Menschen (1929)
- Die Heilung durch den Geist (1931; sobre Franz Mesmer, Mary Baker Eddy e Sigmund Freud)
- Marie Antoinette. Bildnis eines mittleren Charakters (1932)
- Maria Stuart (1934)
- Triumph und Tragik des Erasmus von Rotterdam (1934)
- Castellio gegen Calvin oder Ein Gewissen gegen die Gewalt (1936)
- Magellan. Der Mann und seine Tat (1938)
- Der Kampf mit dem Dämon (sobre Friedrich Hölderlin, Heinrich von Kleist e Nietzsche)
Autobiografía
- Die Welt von Gestern (1942)[12]
Ensaio
- Momentos estelares da humanidade (1927). Tradución de Laureano Araujo (Kalandraka / Faktoría K de Libros, Colección Ágora K, 2018)[13][14]
- Brasilien. Ein Land der Zukunft (1941)
- Europäisches Erbe (1960)
- Impressions and tests. 1904-1940
- Crítica literaria sobre Lotte in Weimar de Thomas Mann
Notas
Véxase tamén
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.