Reino de Italia (Regnum Italiae)

O reino de Italia (Regnum Italiae, Regnum Italicum ou Reichsitalien) foi unha entidade política e xeográfica sucesora do reino dos longobardos que, circunscrita ao norte da Península Itálica, pasou de formar parte do Imperio carolinxio e, despois, ao Sacro Imperio Romano Xermánico,^[1][2] desde a coroación imperial de Odón I en Roma no ano 962.^[3]

Para outras páxinas con títulos homónimos véxase: Reino de Italia.

Reino de Italia

Regnum Italicum (la)
Localización
Capital	Pavia
Poboación
Lingua usada	Linguas galoitálicas
Datos históricos
Precedido por	Middle Francia (en)
Creación	5 de xuño de 774
Disolución	25 de decembro de 961
Sucedido por	Reino de Italia

O Reino de Italia e as súas marcas no Imperio carolinxio.

A vinculación do reino de Italia ao sistema imperial supuxo que o que quedaba do sistema administrativo da época carolinxia fora minado tanto pola ausencia do soberano, que confiaba nos poderes feudais locais, como polo desenvolvemento comunal, e polas querelas entre o emperador co papa, que polarizaron a vida italiana entre güelfos e xibelinos.

O Grande Interregno liquidou o poder efectivo do emperador, non só en Italia senón na mesma Alemaña, pero aínda retivo a autoridade xurisdicional para lexitimar os gobernos locais. Debido ás querelas internas, o sistema comunal das cidades transformouse en señorías ou en repúblicas, de entre as cales só os réximes fortes e poderosos, con capacidade para contratar forzas mercenarias, puideron someter a cidades veciñas creando Estados territoriais.

A intervención francesa a partir de 1494 alterou as relacións de poder na península e atraeu de novo a atención do emperador sobre os asuntos italianos. As paces de Boloña en 1530 converteron ao emperador en árbrito de Italia, pero a hexemonía en Italia recaeu nos reis de España até que, na Guerra de Sucesión española, o emperador recobrou un papel de preponderancia.

Tras estabilizarse as relacións de poder entre as dinastías rivais de Habsburgo e Borbón, a Revolución francesa e a súa extensión a Italia supuxo a liquidación da autoridade imperial en Italia e, poucos anos despois, na propia Alemaña.