especie de molusco From Wikipedia, the free encyclopedia
Perna canaliculus, coñecido vulgarmente na bibliografía internacional, entre outros nomes, como mexillón de Nova Zelandia e mexillón de labios verdes, é unha especie de molusco bivalvo mariño da subclase dos pteriomorfios, orde dos mitílidos, superfamilia dos mitiloideos, familia dos mitílidos e subfamilia dos mitilinos,[1] unha das tres que integran o xénero Perna.[2]
| Perna canaliculus Mexillón de Nova Zelandia | |||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
.jpg) Cunchas de Perna canaliculus | |||||||||||||||||||||
| Clasificación científica | |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
| Nome binomial | |||||||||||||||||||||
| Perna canaliculus (Gmelin, 1791) | |||||||||||||||||||||
| Sinonimia | |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
É un mexillón endémico das augas costeiras de Nova Zelandia onde ten importancia económica como especie cultivada.
A especie foi descrita en 1791 polo naturalista alemán Johann Friedrich Gmelin, en "Vermes", en Gmelin J. F. (Ed.) Caroli a Linnaei Systema Naturae per Regna Tria Naturae, Ed. 13. Tome 1 (6). G. E. Beer, Lipsiae [Leipzig]. pp. 3021-3910.[1]
Ademais de polo seu nome actualmente válido, a especie coñeceuse tamén polos sinónimos:[1]
Diferénciaciase doutras especies de mexillón porque ten as cunchas de cor marrón escuro con labios verdes ao redor dos bordos, e por ter só un músculo adutor. Tamén por ser unha das maiores especies de mexillóns, con 240 mm de lonxitude.
Perna canaliculus encótrase ao longo de toda a costa de Nova Zelandia, sendo un marisco moi importante para este país.[3] Normalmente encóntrse na da zona intermareal.[4]
P. canaliculus aliméntase de varios tipos de fitoplancton. Diferénciase doutras especies de mexillóns porque ten a cuncha parda escura verdosa, cunha banda verde ao redor dos bordos das valvas, e só ten un músculo adutor. Ademais é unha das maiores especies de mexillóns, chegando a medir 240 mm de lonxitude.
Perna canaliculus inhibe a vía da 5-lipooxixenase, o que conduce á formación de leucotrienos. Moitos dos produtos destas vías son axentes moi importantes na resposta inflamatoria.[5] Porén, unha revisión sistemática da investigación científica sobre este mexillón suxire a falta de probas convincentes para o seu uso en humanos con artrite asociada á inflamación.[6]
Perna canaliculus, endémico de Nova Zelandia, como quedou dito, cando se cultiva alí en acuicultura, comercialízase baixo a marca comercial Greenshell (Cuncha verde). Esta industria produce máis de 140 000 toneladas anuais que, en 2009, produciu en primeira venda máis de 250 millóns de NZ$ (dólares neozelandeses).[7] A acuicultura do mexillón de granxa de Nova Zelandia depende moito da produción de sementes de mexillón (mexilla), procedente de poboacións de mexillón salvaxes.[8] Cada ano se recoléctanse ao redor de 270 t de semente silvestre, que se adhire ás algas mariñas da praia de Ninety Mile Beach na illa Norte de Nova Zelandia para abastecer á industria da acuicultura. En ningunha outra parte do país bótanse a terra tan grandes cantidades de algas cubertas de mexillóns.[9] A densidade da dispersión varía de 200 a 2 millóns por kg de algas mariñas.[10] Esta soa praia subministra ao redor do 80 % da mexilla necesaria para a industria acuícola.[8] O 20 % restante captúrase con cordas suspendidas no mar cerca de granxas de mexillóns.[11] Pero, a pesar da gran dependencia desta industria da mexilla salvaxe, os procesos biolóxicos e ambientais polos cales sta chega a Ninety Mile Beach e ás cordas de recolección son en gran medida descoñecidos.[9] Esta incerteza na subministración ocasiona importantes problemas de produción para a industria, que debe soportar períodos de até un ano sen a chegada de ninguha mexilla. Os eventos de 'caída de auga' tamén vense afectados polos períodos de El Niño, e poden ocasionar demoras na produción das granxas de mexillóns debido ao insuficiente depósito de sementes en Ninety Mile Beach.[11]
O cultivo de mexillón de Nova Zelandia comezou na década de 1970 e, desde entón, experimentou unha expansión extraordinariamente grande, cun crecemiento da produción do 708 % entre 1988 e 2000 (un crecemento anual medio do 18 %). As primeiras granxas baseáronse no método europeo de cultivo de mexillóns en bateas flotantes, que era adecuado a pequena escala; porén, pronto se necesitaron métodos para conseguir unha produción a maior escala. Unha adaptación do sistema de acuicultura de mariscos xaponés conduciu aos métodos utilizados hoxe en día para a acuicultura comercial dos mexillóns e facilitou a transición á produción a grande escala ao incorporar a colleita mecanizada.[12] Esta adaptación do método xaponés consiste nunha serie de grandes boias de plástico conectadas por dúas cordas que forman unha columna vertebral que se mantén no seu lugar mediante bloques de ancoraxe de formigón ou de aceiro no fondo mariño.[13]
Os mexillóns en crecemento retíranse das cordas e volven a sementar unha vez, e ás veces dúas veces, antes de alcanzaren un tamaño de ao redor de 100 mm. A recolección realízase utilizando recipientes especialmente deseñados que permiten tirar das cordas para separar os mexillóns destas. Desde a sementeira inicial de mexillóns nas granxas até a colleita, transcorre un período de 12 a 24 meses. A produtividade da industria de cultivo de mexillóns no ano 2000 en Nova Zelandia calculouse en 9,85 toneladas por hectárea e ano, ou 59,649 $NZ por hectárea e ano; isto significa 200 veces máis da produtividade de proteínas da agricultura terrestre. A cría de mexillóns é unha industria de rápido crecemento en Nova Zelandia. En 2000 estábase producindo en 3 000 hectáreas, con propostas para outras 30 000 ha. Tipicamente, as granxas individuais teñen menos de 50 ha e se sitúan en augas protexidas cerca da costa. Con desenvolvementos tecnolóxicos máis recentes, agora pódense construír granxas máis grandes en mar aberto e en augas máis expostas.[13]
O mexillón de Nova Zelandia a miúdo é parasitado polo cangrexo Nepinnotheres novaezelandiae. En 2015 os investigadores neozelandeses Oliver Trottier e Andrew Jeffs, da Universidade de Auckland, estudaron o comportamento da situación dunha parella destes cangrexos en Nova Zelandia, que se observaron cando habitaban no mexillón. Dado o comportamento críptico dos cangrexos machos, desenvolveuse un sistema de captura para determinar se estes sairían dos seus hóspedes en resposta a un canxrejo femia arriba. As observacións do comportamento nocturno de busca de parella dos cangrexos machos realizárone na escuridad utilizando gravacións de vídeo en infravermello. A miúdo observáronse cangrexos machos acariciando o bordo do manto do mexillón intentando entrar, aumentando con éxito a abertura das valvas do mexillón de 3,7 a 5,5 mm.[14]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
