Os biosbardos

Os biosbardos é un conxunto de relatos escritos por Eduardo Blanco-Amor publicado en 1962. Son relatos en primeira persoa cun protagonista e narrador infantil distinto en cada conto ambientados nunha cidade, Auria, transposición literaria do seu Ourense natal.^[1]

Os biosbardos
Título orixinal	Os biosbardos. Contos prá xente
Autor/a	Eduardo Blanco Amor
Ilustrador/a	Xohán Ledo
Cuberta	Xohán Ledo
Orixe	Galicia
Lingua	galego
Xénero(s)	novela
Editorial	Editorial Galaxia
Data de pub.	1962
Formato	Rústica con lapelas
Páxinas	115
ISBN	Depósito legal VG 115-1962
Precedido por	A esmorga (1959)
Seguido por	Xente ao lonxe (1972)
[ editar datos en Wikidata ]

O número de relatos cambiou coas diferentes edicións, sendo sete na primeira,^[2] oito na segunda e sete nas seguintes.

Dous dos oito contos deste libro teñen como argumento o biosbardo, "Os biosbardos" e "Bartomeu e os biosbardos", e son os que lle dan o seu nome ó título do libro.

Ao castelán, traducido polo propio autor, publicouno a editorial Euros (Barcelona), en 1975, co título de Las musarañas.^[3]

Contido

• Xustificación

Introdución do autor na que explica a ambientación da obra

Os presentes contos son dunha Auria que xa non é, a soia que me sigue pertencendo … Como ambente, son todos autobiográficos; como anéidota, ningún^[4]

a voz narrativa

O artificio de relatar en primeira persoa, aparte de serme o máis doado, axústase ó insistente anceio de refacer unha realidade compartida, repartida, en tipos e vivencias que configuran a miña propia posibilidade vital^[4]

e o tipo de lingua usada

válome das formas populares da fala (para) levar as nosas letras até o leitor do común^[4]

• "Os biosbardos" (só na segunda edición)
• "A arrasadeira"

Tono conta as trasnadas que facían os nenos do seu tempo en Ourense: latar, pelexar, romper farois… El era “señorito” e non participaba, ata que un día, Pepe o Roxo lle prometeu levalo ás arrasadeiras, roubar figos á horta do crego; el só tiña que apañalos. Todo marcha ben ata que se oen dous tiros e foxen todos, menos Tono que choca contra o muro e leva un golpe na cabeza. Cando pensa que correu e correu esperta no mesmo sitio, coidado por unha vella e ao lado o crego coa escopeta.

• "O noxo"

A señora Fermina, impedida as pernas, come, dorme e vende pan no seu casopo. De nova fora moi boa moza e servira na casa de ricos. Tivo unha filla de solteira que marchou para Vigo e agora é puta barata. Abelardo é fillo dun funcionario que gasta todo no xogo, na casa pasan fame mais como son de avoengo, teñen que aparentar que viven ben. Faille os recados á señora Fermina e ela fíalles o pan, ademais tamén lle dá a el algún bolo e leite mazado. O que menos lle gusta é lavarlle os pés e cortarlle as uñas. Un día que chovía moito convidouno a comer e tamén lle deu viño. Logo comezou a destapar as pernas, a pedirlle que a rañase, a cofearse contra el… A el deulle tanto noxo que a empurrou, e fuxiu correndo. Non lle contou nada á nai mais non volveu onde a señora Fermina.

• "O encalatro"

Alberte, de familia pobre, déixase engaiolar por Crisanto, fillo de solteira, que o convence de ir ver o seu avó, home moi rico que vive en Barra de Miño nun pazo. Botan a andar pola vía do tren pero ao chegar a Barra de Miño dille que non sabe cal é o pazo, que só o viu unha vez de pequeno e que morreu o ano pasado, pero que na seguinte estación, Os Peares, vive a súa avoa que aínda é mellor. Cara a alá andan, todo o día, ata que Alberte non pode máis e Crisanto o mete na estación, onde o último que ve é o xefe de estación e dous gardas civís.

• "Primeira comunión"

Luisiño Cardemil Sampaio conta da doutrina para a Primeira Comuñón, da que non entende nada, e do medo a romper o xaxún, porque se condenaría para sempre. A noite antes tivo que deitarse ás nove, coma sempre e ao día seguinte xa espertou ás seis da mañá con moita fame e a misa non sería ata as once. Lembra todos os preparativos e a chegada de parentes; ao meter a man nun peto do pantalón atopa unha castaña seca e ponse a rillala. Xa na igrexa, camiño do altar para comungar, toca coa lingua unha faragulla da castaña e non sabe que facer. Ao fin, abre a boca e comulga.

• "Bartomeu e os biosbardos"

Bartomeu é un rapaz do que non se sabe a idade, nin a procedencia, nin se ese é o seu nome. Apareceu un día cun afiador que o deixou na casa da tía do narrador, ferido, e non volveu buscalo. Traballaba moito e sempre ría, ata nos momentos máis inoportunos, e sabía facer moitas cousas: asubiar como os anxos, parar o vento e a auga… Un día enfermou de vexigas o curmán do narrador e Bartomeu contaxiouse; o curmán curou e Bartomeu morreu mais cando o narrador foi ver o seu cadáver estaba branco, sen restos de vexigas. Aínda hoxe non sabe quen era…

• "O salvamento"

Pedro, que está facendo bacharelato, coñece o tío Ramón, “americano” que non fai máis que falar mal de todo o de aquí e louvar o de alá, sempre vestido de punta en branco. Só o día da romaría, pouco antes de volver para América, come, bebe, baila… e perde o sentido. Cando Pedro acaba o bacharelato mándalle unha pasaxe de terceira para que emigre onda el pero o mozo négase, para ledicia de seu pai.

• "O estreno"

O día de Corpus, con roupa de estrea, o rapaz ve unha nena coa súa nai e engaiolado percorre Ourense tras delas: igrexas, paseos, á beira do río… Chega tarde a xantar á casa e pola tarde volve percorrer a cidade buscándoas, vai ver o aviador (que vén por primeira vez) e vai ao “feiral”, pero non volve velas. Á noite atópao seu pai e lévao para a casa despois de darlle unhas labazadas. Ao día seguinte saberá que eran estranxeiras e pararan no hotel.

Notas

1. Soportal da literatura galega CCG
2. Índice da primeira edición
3. José Manuel Dasilva (2013) "Eduardo Blanco Amor como teórico de la autotraducción" Estudios de Traducción, v. 3, p. 71-82.
4. Blanco Amor, Os biosbardos, Galaxia, 3ª ed., 1976, páx 8.

Véxase tamén

Bibliografía

• Carro, Xavier (1993). A obra literaria de Eduardo Blanco-Amor. Vigo: Galaxia.

Ligazóns externas

• Imaxe da portada
• "A obra narrativa de Blanco Amor" Asociación Socio-Pedagóxica Galega.
• Vista previa dunha edición de 2006 en Google Books.
• Ficha do libro no sitio web da editorial.