From Wikipedia, the free encyclopedia
Lencería é unha categoría de roupa principalmente feminina que inclúe roupa interior (principalmente apertadores), roupa de durmir e batas lixeiras. A elección da palabra adoita estar motivada pola intención de dar a entender que as pezas son atractivas, de moda ou ambas as dúas cousas.[Cómpre referencia] Nunha enquisa de 2015 nos Estados Unidos de América, o 75 % das mulleres e o 26 % dos homes informou de ter usado lencería sexy ao longo da súa vida.[1]
A lencería está feita de tecidos lixeiros, elásticos, lisos, transparentes ou decorativos como seda, satén, licra, charmeuse, gasa , ou (especialmente e tradicionalmente) encaixe. Estes tecidos poden estar feitos de fibras naturais como a seda ou o algodón ou de fibras sintéticas como o poliéster ou o nailon.
A palabra lencería é unha palabra tomada directamente da lingua francesa, que significa roupa interior, e que se usa exclusivamente para prendas interiores femininas máis lixeiras. A palabra francesa na súa forma orixinal deriva da palabra francesa linge, que significa 'liño' ou 'roupa'.[2] O uso informal suxire roupa visualmente atractiva ou incluso erótica. Aínda que a maioría da lencería está deseñada para ser usada por mulleres, algúns fabricantes agora deseñan lencería para homes.
O concepto de lencería como unha peza de roupa interior visualmente atractiva desenvolveuse a finais do século XIX. Lady Duff-Gordon de Lucile foi unha pioneira no desenvolvemento de lencería que liberou as mulleres de corsés máis restritivos. Durante a primeira metade do século XX, as mulleres usaban roupa interior por tres razóns principais: alterar a súa forma exterior (primeiro con corsés e máis tarde con faixas ou apertadores), por hixiene e por pudor. Antes da invención da crinolina, a roupa interior das mulleres adoitaba ser moi grande e voluminosa.
Durante o final do século XIX, os corsés fixéronse máis pequenos, menos voluminosos e máis estreitos e foron substituídos gradualmente polo apertador (suxeitador), patentado por primeira vez no século XX por Mary Phelps Jacob. Cando estalou a primeira guerra mundial, as mulleres atopáronse ocupando os postos de traballo dos homes, creando unha demanda de roupa interior máis práctica. Os fabricantes comezaron a utilizar tecidos máis lixeiros e transpirables. En 1935, os apertadores anováronse con copas acolchadas para favorecer os peitos pequenos e, tres anos máis tarde, introducíronse os suxeitadores con armazón que daban un peito saliente. Tamén houbo unha volta a unha cintura pequena lograda con faixas. A muller dos anos 40 era delgada, pero tiña cadeiras curvilíneas e peitos puntiagudos e ben formados. Na década de 1960, a silueta feminina liberouse xunto cos costumes sociais. O aspecto era de peitos adolescentes, cadeiras delgadas e extrema delgadez. André Courrèges foi o primeiro en facer unha declaración de moda na cultura xuvenil cando a súa colección de 1965 presentaba figuras andróxinas e a imaxe dunha muller moderna cómoda co seu propio corpo.[3]
A medida que avanzaba o século XX, a roupa interior fíxose máis pequena e máis axustada. Na década de 1960, os fabricantes de lencería como Frederick's of Hollywood comezan a dar glamour á lencería. A industria da lencería expandiuse no século XXI con deseños que se duplicaron como roupa de abrigo. Os franceses refírense a isto como "dessous-dessus", que significa algo parecido á roupa interior como roupa exterior.[4]
O mercado mundial de lencería en 2003 estimouse en 29.000 millóns de dólares, mentres que en 2005, os suxeitadores representaban o 56 por cento do mercado de lencería e os calzóns representaban o 29 por cento. Victoria's Secret, o maior vendedor polo miúdo de lencería dos Estados Unidos,[5] opera case exclusivamente en América do Norte, pero o mercado europeo está fragmentado, coas predominantes Triumph International, DB Apparel.[6] Tamén destacan as casas de lencería francesas, Chantelle e Aubade así como a galega Oysho.
Baixo o nome de lencería coñécense as tendencias eróticas fetichistas que apetecen á visión, tacto, deglutición... deste tipo de pezas interiores e íntimas (apertadores, bragas, ligas, calzóns, calcillas, tangas).
A súa principal función consiste en mostrar unha estética a persoa, tamén a hixiene, e a de conservar a calor. Ás veces, a función estética só queda en calidade de primaria, pero termina formando parte do fetichismo.
Este fetichismo pola lencería pode responder aos seguintes tipos:
No mundo erótico e pornográfico, a lencería é a característica propia do punto 2 antes sinalado, pensada para a diversión dos homes que gozan vendo señoras con roupas interiores. Cando se realiza unha procura de publicacións ou páxinas web, o máis frecuente é atopar imaxes de damas exhibindo os seus corpos vestindo atrevidas picardías, ligas e pezas similares.
En moitas ocasións o fetichismo polas pezas interiores inclínase cara a pezas que xa foron estreadas pola persoa amada, ou sexualmente atractiva. Coñecido é o caso de fetichismo por lencería sucia, como poden ser suxeitos capaces de ter un orgasmo cheirando bragas sucias por ouriños.
En países onde está prohibida a difusión de erotismo e pornografía polas leis ou costumes, xa sexa en forma de imaxes por exemplo, teñen moita fama os catálogos de lencería, que na maioría dos casos son "unhas tapadeiras" para presentar modelos en poses provocativas e distintos graos de nudez. Adoitan enviarse por correo, a cobro revertido, e de xeito discreto sen identificar o contido. Así, no caso de ser descuberto, sempre queda a escusa de que se trata dun catálogo pero non dunha revista evidentemente pornográfica.
Entre os homes homosexuais, a inclinación máis frecuente polas roupas interiores aparece baixo o nome de "underpants" (calzóns) ou algunha das súas especialidades "boxer" ou "tanga".
Moitas das pezas interiores deixa ver ou mostra de forma explícita máis do que cobre. Este é un dos seus principais encantos que ata pode levar á excitación coa soa observación.
A continuación acompáñase unha lista de términos básicos de lencería feminina (pezas de roupa, técnicas, etc.);
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
