Xosé Manuel García-Barbón Sola, nado en Verín o 30 de marzo de 1831 e finado en Vigo o 7 de marzo de 1909[1] , foi un prominente empresario e mecenas do seu tempo.
 | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | (es) José Manuel García-Barbón Sola 30 de marzo de 1831 Verín, España |
| Morte | 7 de marzo de 1908 (76 anos) Vigo, España |
| Lugar de sepultura | Cemiterio de Pereiró |
| Residencia | Cuba |
| Actividade | |
| Ocupación | empresario |
| Premios | |
| Descrito pola fonte | Enciclopedia universal ilustrada europeo-americana (1908-1930) (pt) , (vol:XXV, sec:García Barbón (José), p.772-773) |
Traxectoria
Naceu no seo dunha familia rica, e de novo emigrou a Cuba, onde alcanzou o éxito nos negocios, abrindo o seu propio banco. Alí coñeceu outro inmigrante e empresario, galego, Policarpo Sanz, co que mantivo unha grande amizade toda a súa vida. Xuntos tomaron a iniciativa da sociedade de Beneficencia Natural de Galicia e do Centro Galego da Habana. A escritora María Xosé Queizán acúsao na novela Amor de tango (1992) de actividades negreiras e de trata de brancas.
En 1882 financiou a construción do santuario dos Remedios de Verín, na parroquia de Vilamaior do Val.
Con 53 anos de idade, decidiu regresar a Galicia por razóns médicas. Despois de dez anos decidiu instalarse definitivamente en Vigo coa súa irmá e catro sobriños, xa que permaneceu solteiro. Alí, comezou a mercar propiedades para construír grandes edificios como o Teatro Rosalía de Castro[2] ou a Escola de Artes e Oficios, e Caridade. En 1907 fundou o balneario de Cabreiroá. Viviu no seu pazo na Facenda Vista Alegre (situado ao lado da actual Avenida García Barbón, en Vigo), ata a súa morte en 1909.[3]
Galería de imaxes
Escultura en Verín.
Notas
Véxase tamén
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
