From Wikipedia, the free encyclopedia
Guillerme II de Sicilia, nado en Palermo en decembro de 1153 e finado na mesma cidade o 11 de novembro de 1189, foi rei de Sicilia desde 1166 a 1189. Foi alcumado o Bo debido á súa política de clemencia e de xustiza coas comunas e os baróns de Sicilia, en contraposición ao reinado do seu pai, Guillerme I o Mao.[1]
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 1153 Palermo, Italia |
| Morte | 18 de novembro de 1189 (35/36 anos) Palermo, Italia |
| Lugar de sepultura | Catedral de Palermo Catedral de Monreale (pt)  Tomb of William II of Sicily (en) |
| Actividade | |
| Ocupación | rei |
| Familia | |
| Familia | Casa de Hauteville |
| Cónxuxe | Joana de Inglaterra, rainha da Sicília (1177 (Gregoriano)–) |
| Fillos | Bohemond, Duke of Apulia |
| Pais | Guillerme I de Sicilia e Margaret of Navarre |
| Irmáns | Roger IV, Duke of Apulia Robert III, Prince of Capua Henry, Prince of Capua |
.svg) | |
| Descrito pola fonte | Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron |
 | |
Guillerme tiña só trece anos cando morreu seu pai Guillerme I de Sicilia, así que estivo baixo a rexencia da súa nai, Margarida de Navarra até 1171.[2]
O Reino de Sicilia viña dun triste período de loitas internas debidas a unha serie de disputas entre a nobreza, o clero e o pobo, probabelmente acentuado polo carácter de Guillerme I de Sicilia, chamado o Mao.[2]
En 1166, o chanceler do Reino, de orixe musulmá, o caíd Pedro, foi forzado ao exilio debido ás ameazas das que foi obxecto, e Margarida, sospeitando dos señores feudais e dos funcionarios nomeados por Guillerme I, apelou á súa liñaxe para que a axudase a gobernar. O xove conde Etienne du Perche, o seu primo, converteuse en chanceler do Reino e arcebispo de Palermo, e un clérigo notábel, Etienne de Blois, foi nomeado preceptor do xove rei.[2]
En canto chegou á maioría de idade, Guillerme II foi coroado como rei de Sicilia.[2][3] co apoio de Walter of the Mill (italianizado, Gualtiero Offamilio), arcebispo de Palermo, do clero e da aristocracia. De Guillerme II, respecto ao seu pai, os cronistas da época acentuaban, ademais da súa beleza, a corrección no exercicio das súas funcións e o respecto polas leis e pola xente do pobo, o que lle valeu o apelativo de o Bo. Fixo que se chegara a un período de relativa estabilidade e que cesaran os problemas internos.
Guillerme continuou a política exterior do seu pai. Mantivo unha boa relación co papa Axeandre III e co emperador bizantino Manuel I Comneno. En 1172, o emperador ofrécelle á súa filla María en matrimonio, pero despois cambiou a súa decisión. Esta aldraxe fixo que Guillerme se volvese contra Bizancio.[3]
Durante o seu reinado destacan, ademais da estabilidade interna, unha ambiciosa política externa e unha vigorosa diplomacia. Tendo ao seu favor ao papa e, en secreta alianza coas cidades lombardas, foi capaz de defenderse do inimigo común, o emperador Frederico Barbarroxa. En 1174 e 1175 fixo tratados con Xénova e Venecia, e o seu matrimonio con Xoana de Inglaterra, fixo que tivera unha boa posición na política europea. O emperador xermánico tratou de facer non menos de cinco incursións militares en Italia, sen éxito. Finalmente foi derrotado pola Liga lombarda na batalla de Legnano, en 1176.[3]
Coa axuda dun brillante almirante, Margarito de Brindisi, Guillerme intentou continuar coa política expansionista de seu pai, e especialmente de seu avó Roxerio II. En 1174, a súa frota conducida polo almirante Gauthier de Moac atacou Exipto pero fracasou no seu intento de tomar Alexandría.[4]
En 1177, Guillerme casa coa princesa Xoana de Inglaterra, filla do rei Hnerique II, que tiña once anos de idade. Despois da morte do papa Alexandre III en 1181, concertou unha alianza co seu antigo inimigo Frederico Barbarroxa contra o imperio Bizantino. En xullo dese ano mandou unha delegación ao arcebispo Romualdo de Salerno e ao conde Roxerio de Andria para que asinaran o tratado de Venecia co emperador.[3][4]
Para asegurar a paz, en 1184, sancionou o matrimonio da súa tía Constanza, filla de Roxerio II, con Henrique, fillo de Frederico Barbarroxa, o futuro Henrique VI.[3][4]
En 1185, Guillerme emprende unha campaña contra o imperio Bizantino. O seu exército atravesou Macedonia, tomou Durazzo no Adriático, e Tesalónica, a segunda cidade do Imperio. Porén, unha contraofensiva bizantina dirixida por Alexis Branas esmaga as tropas normandas cerca das beiras do río Struma (o Strymón da Grecia antiga). Guillerme deixou Tesalónica e asinou un tratado de paz co emperador bizantino Isaac II Anxo en 1189. O rei Guillerme II tamén participou na preparación da terceira cruzada, permitindo que os cruzados pasaran polos seus territorios. Por outra parte, en 1188, a frota normanda do almirante Margarito de Brindisi impediu que Saladino tomara a cidade de Trípoli.[5]
O reinado de Guillerme foi particularmente prolífico en canto á arte en Sicilia. Entre os proxectos que levou a cabo merecen seren mencionados: a catedral do mosteiro beneditino de Monreale (realizado co consentimento do papa Lucio III) e a abadía de Santa María de Maniace (a petición da súa nai Margarita). Tamén a espléndida construción do palacio da Zisa, que comezara seu predecesor, foi terminada baixo o seu reinado.[6]
Guillerme casou en Palermo, o 13 de febreiro de 1177, con Xoana Plantagenet (1165-1199), filla do rei Henrique II de Inglaterra e Leonor de Aquitania, e irmá de Ricardo Corazón de León. Desta unión naceu, segundo unha fonte, Bohemundo de Sicilia, duque de Puglia, que morreu sendo un mozo. En efecto, a súa existencia coñécese só a través dos escritos de Roberto di Torigni, autor da contginuación da crónica normanda Gesta Normannorum Ducum.[7] Roberto, contemporáneo dos acontecementos, informou que Bohemundo, fillo do rei Guillerme e Xoana (...filium primogenitum... Boamundum... Johanna uxor regis Henrici regis Anglorum... filia como Guillermi), naceu en 1182, e que o seu pai o nomeara ducatus Apuliae (duque de Puglia). Pero non hai outras fontes que falen sobre este neno.
A pesar da idade de Guillerme e da súa esposa Xoana, que eran mozos, a súa unión non deixou descendencia, tamén debido á prematura morte de Guillerme. É unha noticia realmente pouco fiábel a que deu Roberto di Torigny sobre o nacemento dun fillo, Bohemundo, en 1182, antes da morte do seu pai.[8] Ricardo di San Germano imputou a incapacidade de procreación á infertilidade de Xoana, interpretada cae como un castigo de Deus ("pero El, para quen os reis reinan e os príncipes dominan, e que o faría glorioso entre todos os reis da terra, porén neste caso foi castigado negándolle ter ningunha descendencia; a súa consorte incluso pechou o seo onde concibir un fillo!").[9] De feito, tendo despois a viúva Xoana dous fillos do seu segundo esposo Raimundo VI de Tolosa, pódese concluír que, en ausencia de incompatibilidade xenética entre os pais, quizais o estéril fose Guillerme.
Cando estaba a punto de morrer, ao non ter descendencia directa, Guillerme nomeou como herdeira a súa tía Constanza I de Sicilia concertando a súa voda con Henrique VI, e obrigou os cabaleiros a que lle xuranran lealdade. A posíbel sucesión era unha eventualidade pouco concibíbel, dada a idade avanzada de Constanza. Porén, inesperadamente, esta unión daría lugar posteriormente á entrada no Reino da dinastía Hohenstaufen, co seu fillo Frederico II.
Guillerme II morreu o 11 de novembro de 1189, aos 35 anos de idade. Dous pretendentes reivindicaron entón a corona de Sicilia: o seu curmán Tancredo de Sicilia e Henrique VI, fillo de Frederico Barbarroxa.[3][4]
Guillerme está enterrado nun mausoleo na catedral de Monreale.
| 16. Tancredo de Hauteville | ||||||||||||||||
| 8. Roxerio I de Sicilia | ||||||||||||||||
| 17. Fredisenda | ||||||||||||||||
| 4. Roxerio II de Sicilia | ||||||||||||||||
| 18. Manfredo del Vasto | ||||||||||||||||
| 9. Adelaida del Vasto | ||||||||||||||||
| 2. Guillerme I de Sicilia | ||||||||||||||||
| 10. Afonso VI de León, de Galicia e de Castela | ||||||||||||||||
| 5. Elvira de Castela | ||||||||||||||||
| 11. Zaida de Sevilla (coñecida tamén como Isabel) | ||||||||||||||||
| 1. Guillerme II de Sicilia | ||||||||||||||||
| 12. Ramiro Sánchez | ||||||||||||||||
| 6. García Ramírez de Pamplona | ||||||||||||||||
| 26. Rodrigo Díaz de Vivar | ||||||||||||||||
| 13. Cristina Díaz de Vivar | ||||||||||||||||
| 3. Margarida de Navarra | ||||||||||||||||
| 14. Gilbert de l'Aigle | ||||||||||||||||
| 7. Margarida de l'Aigle | ||||||||||||||||
| 15. Xuliana du Perche | ||||||||||||||||
Na Divina Comedia, Dante menciona ao rei Gullerme o Bo, "un soberano estimado e amado polos seus súbditos", colocándoo no Paradiso, (XX, 61-65), entre os príncipes piadosos, xustos e sabios, xunto a David, Traxano e Constantino.
| Predecesor: Guillerme I |
Rei de Sicilia 1166 - 1189 |
Sucesor: Tancredo |
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
