From Wikipedia, the free encyclopedia
A guerra civil siria (en árabe: الحرب الأهلية السورية: [al-Ḥarb al-ahliyya al-sūriyya]) é un conflito bélico iniciado a principios de 2011 e que aínda se dá na actualidade Siria. Nesta guerra enfrontáronse no seu inicio as Forzas Armadas de Siria do goberno do presidente sirio, Bashar al-Assad, contra grupos armados rebeldes de diversa índole, coñecidos en Occidente como a «oposición siria». Máis adiante, numerosos grupos e combatentes dos «rebeldes» uníronse aos xihadistas do Estado Islámico de Iraq e o Levante —Estado Islámico (abreviado como EI) en galego; ISIS en inglés—, tamén coñecido como Daesh (en árabe داعش), o que lle permitiu a este último expandirse e invadir vastas extensións de Siria desde as zonas que xa ocupaba en Iraq. Con todo, algúns grupos rebeldes xihadistas combaten tanto contra o goberno como contra o Estado Islámico, un dos máis grandes e activos é a Fronte Al-Nusra, considerado a rama de Al Qaeda en Siria e que controla pequenas franxas de territorio entre zonas doutros grupos rebeldes e o goberno.
| Guerra civil siria | ||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Parte de Parte da Primavera Árabe, do Invierno Árabe, da Nova Guerra Fría, da Guerra Fría do Medio Oriente e da Guerra contra o Estado Islámico | ||||||||||||
.svg) | ||||||||||||
| ||||||||||||
| Belixerantes | ||||||||||||
 República Árabe Siria
...Outros grupos armados estranxeiros
Apoio militar: Apoio internacional: |
  «Rebeldes» (oposición siria)[25]
...Outros grupos armados estranxeiros Apoio militar:
Apoio financeiro: (Negado por ambos países e discutido por analistas)[31] |
 Rojava, Kurdistán sirio (desde 2012)
Apoio militar:
...Resto de países da coalición | ||||||||||
| Líderes | ||||||||||||
|
|
|||||||||||
| Forzas en combate | ||||||||||||
Forzas Armadas de Siria
|
Exército Libre Sirio
|
 YPG:Yabat al-Akrad:
| ||||||||||
| Baixas | ||||||||||||
56 609 soldados mortos[62]
|
48 568 mortos (2582 desertores do exército)[63]
|
|||||||||||
A oposición armada ao goberno componse de varios grupos formados durante o conflito. Os principais son o Exército Libre Sirio, o primeiro en tomar as armas en 2011, e a Fronte Islámica, formado en 2013. Doutra banda, o Estado Islámico ocupa a maior parte do territorio sirio, así como a maior parte das reservas de petróleo e gas, polo que está considerado a principal forza de oposición ao goberno sirio; tras rápidos avances militares desde Iraq, en xullo de 2014 o Estado Islámico controlaba un terzo do territorio sirio e un ano despois, a mediados de 2015, máis da metade. En xullo de 2013, o goberno sirio controlaba entre o 30 e o 40 % do territorio e reunía ao 60 % da poboación.
Un informe de Nacións Unidas de finais de 2012 describiu o conflito como «abertamente sectario na súa natureza» pola loita entre a minoría alauí, que controla o Estado, e milicias e grupos xiítas que loitan contra grupos rebeldes sunnitas, situación que todos os bandos negaron. Debido á participación de numerosas potencias estranxeiras denominoulla tamén como unha guerra subsidiaria. O goberno sirio, presidido por Bashar al-Assad, conta co apoio de Rusia, que o considera un país aliado desde tempos da Unión Soviética, a República Islámica de Irán e a organización libanesa Hezbolá.[64] O goberno e os seus aliados defenden que as manifestacións e primeiras revoltas armadas foron organizadas e financiadas por Occidente, así como a algúns grupos xihadistas, para precipitar a caída do goberno e controlar o país, opinión apoiada por algúns analistas.[65][66][67] Doutra banda a «oposición siria» é apoiada por Estados Unidos, Turquía, Arabia Saudita e outros países aliados occidentais e do golfo Pérsico.[68][69][70][71] A «oposición» e estes países defenden que a insurrección foi consecuencia da Primavera Árabe e acusan o goberno de represión, corrupción e de falta de democracia e liberdade. O Estado Islámico nútrese da chegada de miles de combatentes desde países de todo o mundo e, financeiramente, da venda de antigüidades espoliadas e o petróleo que extrae, vendido sobre todo en Turquía; está en guerra contra todos os demais bandos e é bombardeado por numerosos países estranxeiros.[72] No norte do país as zonas fronteirizas son controladas por milicias kurdas, que loitan principalmente contra o Estado Islámico, aínda que tamén contra outros grupos rebeldes e o goberno; con todo, algunhas faccións kurdas como o PKK son atacadas por Turquía, a pesar de ter, oficialmente, ao EI como inimigo común.[73][74][75][76]
A guerra civil en Siria deixou para o 2015 máis de 220 000 mortos e xa en 2013 contábanse 63 072 vítimas civís e a maioría das cidades atopábanse nun estado case de devastación.[77] En decembro de 2016, o OSDH estimaba que o total de mortos, tanto civís como combatentes de todos os bandos, era de entre 312 000 e 437 363 persoas, mentres que as estimacións do SCPR citadas por algúns medios internacionais ascendían a 470 000 só até febreiro de 2016. Para finais de 2016, estimábase que entre 233 000 e 320 000 combatentes de todos os bandos morreran na guerra, e segundo o OSDH, 90 506 civís morreran na guerra até decembro de 2016. De acordo coas cifras do Alto Comisionado das Nacións Unidas para os Refuxiados, en Siria había 7,6 millóns de persoas desprazadas dentro das fronteiras do país en xullo de 2015, mentres que segundo os seus cálculos 4 millóns de refuxiados abandonaran o país nas mesmas datas; unhas cifras de refuxiados que NRC Handelsblad elevou a 4,8 millóns para agosto de 2016. A guerra de Siria elevou o número de desprazados a escala mundial ao seu máximo nivel nos últimos 18 anos, mentres que o 40 % da poboación está nunha situación de crise.[78][79][80] Usáronse armas químicas en repetidas ocasións, e ambos os bandos do conflito foron acusados desde diversas organizacións e gobernos de cometer crimes de guerra e graves violacións dos dereitos humanos, así como tamén danos patrimoniais históricos.[81] Este cúmulo de atrocidades converteron ao conflito na máis brutal crise da Primavera árabe e unha das peores guerras do século XXI.
Na maior parte das zonas onde o goberno perdeu o control, os diferentes grupos rebeldes islamitas como o Estado Islámico e Al Nusra, instauraron un califato rexido baixo unha interpretación radical da Xaria, a lei islámica.
A principal e máis tráxica consecuencia da guerra son os mortos, na súa maioría soldados do exército oficial. As batallas en cidades e os bombardeos indiscriminados en zonas residenciais, causan moitas baixas, feridos e unha devastación total. Ata maio de 2014, na guerra morreron máis de 160 000 persoas, das cales 40 000 eran civís, 45 000 soldados do exército oficial e 21 000 rebeldes. Isto fai do conflito unha moi grave crise humanitaria, e unha das guerras máis mortíferas do século XXI.[82] Outros datos, entregados pola organización opositora Observatorio Sirio de Dereitos Humanos, sosteñen que as baixas estarían próximas aos 120 000, mentres o contador oficial das Nacións Unidas pechou o número en 100 000 muertos.[83]
Máis aló dos mortos en total, impresiona a cantidade de vítimas civís inocentes que perderon a vida. Preto de 7000 mulleres e 15 000 nenos finaron por mor do conflito.[84]
A partir de 2016, os medios empezaron a falar dun balance de máis de 400.000 mortos pola guerra civil desde 2011, entre civís e militares sirios ou estranxeiros, ata decembro de 2016.
Os refuxiados da guerra tamén son unha consecuencia importante e a cifra destes alcanza niveis históricos que non se alcanzaran desde o século pasado. Para mediados de 2013, estimouse que máis de 2 000 000 de persoas escaparon de Siria a outras nacións, das cales 1 800 000 o fixeron no ano 2013 e sen tomar en conta que todos os días 6000 sirios máis escapan do seu país.[85] Os civís tiveron que fuxir desesperadamente dos seus fogares para salvarse de morrer na guerra e o 50 % dos refuxiados son nenos menores de 18 anos.[85]
Os países veciños de Siria, ao ser máis accesibles, son os máis ocupados polos inmigrantes civís. Xordania, Líbano e Turquía, ostentan a maior taxa de refuxiados sirios nas súas terras, albergando non menos de 400 000 persoas cada un. Nacións como Iraq, Exipto e moitos países do Norte de África, tamén contan cun gran número de refuxiados sirios no seu territorio. O número de refuxiados sirios en Líbano chega a máis de 700 000 persoas, o que representa o 20 % da poboación libanesa, impactando á comunidade internacional. Xordania, en tanto, acolleu a 520 000 sirios e Turquía a 460 000, facendo que estas nacións se involucren cada vez máis na guerra civil da súa nación veciña.[85]
As imaxes de satélite confirmaron que os primeiros campos sirios apareceron en Turquía en xullo de 2011, pouco despois de que as cidades de Deraa, Homs e Hama foran sitiadas.[86]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
_(Black).svg){kind=small}
.svg){kind=small}
