A distrofina é unha proteína citoplasmática, que é unha parte vital do complexo proteico que conecta o citoesqueleto da fibra muscular coa matriz extracelular que rodea a célula a través da membrana plasmática. Este complexo recibe o nome de costámero ou complexo proteico asociado á distrofina. Moitas proteínas do músculo, como a α-distrobrevina, sincoilina, sinemina, sarcoglicano, distroglicano, e sarcospán, colocalízanse xunto á distrofina no costámero.
 | |
| PDB 1dxx | |
Distrofina | |
| Identificadores | |
| Símbolo | DMD |
| Símbolos alt. | BMD; CMD3B; DXS142; DXS164; DXS206; DXS230; DXS239; DXS268; DXS269; DXS270; DXS272; MRX85 |
| Entrez | 1756 |
| OMIM | |
| RefSeq | NP_000100 |
| UniProt | P11532 |
| Outros datos | |
| Locus | Cr. X 31.12 – 33.36 Mb |
O xene da distrofina é o máis longo dos xenes humanos coñecidos, e ten unha lonxitude de 2500 kb e está situado no locus p21 do cromosoma X. O seu transcrito primario mide unhas 2400 kb e tarda 16 horas en transcribirse;[1] o ARNm maduro é moito menor. O xene é moi complexo, con polo menos oito promotores independentes específicos de tecido e dous sitios de poliadenilación. Hai moitas isoformas desta proteína, xa que o ARNm sofre un splicing alternativo.[2] Os 79 exóns[3] dos que consta codifican unha proteína duns 3500 residuos de aminoácidos.[4]
Función
A distrofina é unha proteína situada entre o sarcolema (membrana) e a capa máis externa de miofilamentos (a máis próxima á membrana) da fibra muscular (miofibra). É unha proteína cohesiva, que liga os filamentos de actina a outra proteína de soporte que está situada na superficie interna da membrana plasmática da fibra muscular. Esta proteína de soporte da superficie interna á súa vez lígase con outras dúas proteínas consecutivas, o que fai un conxunto de tres proteínas na ligazón. A proteína final desta ligazón está unida ao endomisio fibroso da fibra muscular. A distrofina soporta a forza que exerce a fibra muscular, e a ausencia de distrofina reduce a rixidez do músculo, incrementa a deformabilidade do sarcolema, e compromete a estabilidade mecánica dos costámeros e as súas conexións a miofibrilas próximas, como se viu en recentes estudos nos que se mediron as propiedades bioquímicas do sarcolema e as súas ligazóns por medio dos costámeros co aparato contráctil,[5] e axuda tamén a impedir lesións na fibra muscular. O movemento dos filamentos finos (actina) crea unha forza no tecido conectivo extracelular que finalmente se converte na forza do tendón do músculo.
Aínda que a súa función no músculo liso do tracto respiratorio non está ben establecida, investigacións recentes indican que a distrofina, xunto con outras unidades do complexo glicoproteico da distrofina está asociada coa maduración fenotípica de dito músculo.[6]
Patoloxía
A deficiencia en distrofina é unha das causas fundamentais dunha clase xeral de miopatías denominadas distrofias musculares. Esta grande proteína citosólica foi identificada en 1987 por Louis M. Kunkel,[7] despois do descubrimento en 1986 do xene mutado que causa a distrofia muscular de Duchenne (DMD) .[8]
O tecido esquelético normal contén só pequenas cantidades de distrofina (un 0,002% do total da proteína muscular), pero a súa ausencia (ou expresión anormal) causa o desenvolvemento dun conxunto de graves e actualmente incurables síntomas, que na súa maior parte se caracterizan por varias vías de sinalización aberrantes intracelulares que finalmente orixinan unha necrose pronunciada das miofibras e unha progresiva debilidade muscular e fatigabilidade. A maioría dos pacientes de distrofia muscular de Duchenne (DMD) acaban tendo que utilizar cadeira de rodas a idades temperás, e desenvolven gradualmente hipertrofia cardíaca (como resultado dunha grave fibrose no miocardio), que xeralmente causa unha morte prematura nas primeiras dúas ou tres décadas da vida. Aquelas mutacións no xene da distrofina que levan á produción de distrofina menos defectuosa, pero só parcialmente funcional, dan lugar a un fenotipo distrófico moito máis leve nos pacientes afectados, orixinando a doenza chamada distrofia muscular de Becker (BMD). Nalgúns casos o fenotipo dos pacientes é o suficientemente claro como para que os expertos poidan diferenciar durante o diagnóstico a DMD da BMD. A teoría máis comunmente usada actualmente para predicir se unha mutación dará lugar a un fenotipo de DMD ou de BMD, é a regra da pauta de lectura.[9]
En xeral os pacientes con DMD teñen mutacións que causan unha terminación prematura da tradución (mutacións sen sentido ou que cambian a pauta de lectura), mentres que os pacientes de BMD teñen distrofinas de peso molecular reducido (derivadas de delecións en pauta) ou de expresión reducida.[2]
Interacción
A distrofina interacciona con:
Herdanza neandertal
Unha variante do xene da da distrofina chamada B2006, parece ser unha introgresión herdada de apareamentos entre homes de neandertal e humanos modernos.[15]
Notas
Véxase tamén
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
