antiga moeda estadounidense dun dólar de prata From Wikipedia, the free encyclopedia
O dólar da Liberdade sentada (en inglés: Seated Liberty dollar) foi unha moeda dun dólar de prata cuñada pola Casa da Moeda dos Estados Unidos entre 1840 e 1873, deseñada polo seu gravador xefe, Christian Gobrecht.
| Dólar da Liberdade sentada (tipo 1) [1] | |
|---|---|
 |
 |
| A/: Figura sedente da Liberdade, con trece estrelas por riba, que representan as trece colonias orixinais. Nas súas mans, un pau da liberdade e un escudo coa inscrición LIBERTY. Data no exergo. | R/: Aguia con setas e pólas de oliveira nas poutas. Lenda: UNITED STATES OF AMERICA. Valor facial no exergo: ONE DOL. |
| |
Foi a derradeira moeda de prata deste valor cuñada antes da aprobación da Lei da Moeda de 1873, que supuxo unha interrupción temporal da emisión do dólar de prata.
O anverso desta moeda baséase no do anterior "dólar Gobrecht", ao que substitúe, cuñado de xeito experimental entre 1836 e 1839. No reverso, no entanto, non se utilizou a aguia do dólar Gobrecht, senón que no canto dela a US Mint utilizou unha aguia heráldica baseada nun antigo deseño do que fora gravador da ceca, John Reich, utilizado por vez primeira en moedas de 1807.
Inicialmente os dólares da Liberdade sentada producíronse na Ceca de Filadelfia, e en 1846 a cuñaxe estendeuse á Ceca de Nova Orleáns. A finais da década de 1840 o prezo da prata aumentou en relación ao do ouro por mor do incremento da oferta deste último provocado pola febre do ouro de California. Isto levou ao acaparamento, á exportación e á fundición de moedas dun dólar de prata.
A Lei da Moeda de 1853 reduciu o peso de todas as moedas de prata, a partir da de cinco centavos, coa excepción da dun dólar, mais tamén esixiu un pagamento complementario ás persoas que quixesen que a súa prata fose convertida en moedas dun dólar na casa de moeda. Dado que nesa época non abundaban os depositantes de prata na ceca, a produción seguiu a ser moi baixa. Nos derradeiros anos da serie, no entanto, produciuse máis cantidade de prata nos Estados Unidos, co conseguinte aumento das cuñaxes.
En 1866 introduciuse a inscrición IN GOD WE TRUST no reverso do dólar da Liberdade sentada, dado que a principios desa década se fixera preceptiva a inclusión deste lema nacional en toda a moeda do país.
A produción do dólar da Liberdade sentada detívose logo da aprobación da Lei da Moeda de 1873, que autorizou a emisión do dólar de comercio para o seu uso no comercio exterior. Finalmente, coa aprobación da Lei Bland-Allison en 1878, a produción do dólar de prata retomouse, mais xa cun novo modelo, que se coñeceu como "dólar Morgan".
A Lei da Moeda de 1792 determinou que tanto a prata como o ouro terían curso legal e especificaba os pesos que, en cada un destes metais, equivalían a un dólar como unidade monetaria.[2] A Casa da Moeda dos Estados Unidos cuñaba o ouro e a prata unicamente cando os depositantes lle proporcionaban ese metal, que logo se lles devolvía convertido en moeda.[3] A flutuación dos prezos dos produtos básicos no mercado significaba que calquera dos dous metais podía estar sobrevalorado con respecto ao outro, o que levaba a poboación ao seu acaparamento ou á súa fundición, e nas décadas posteriores a 1792 eran adoito as moedas de prata as que corrían esa sorte.[2]
En 1806, o presidente Thomas Jefferson ordenou oficialmente que se detivese a produción de moedas dun dólar de prata, aínda que de facto xa estaba paralizada desde 1804. Isto levouse a cabo, en parte, para evitar que as moedas fosen exportadas ao estranxeiro para a súa fundición, o que suporía unha carga para a incipiente Casa da Moeda, a cambio de escasos beneficios.[4] Durante o seguinte cuarto de século, a moeda de prata que se cuñaba normalmente para os depositantes de metal era a de medio dólar.[5] En 1831, o daquela director da US Mint, Samuel Moore, solicitoulle ao presidente Andrew Jackson que levantase a restrición contra a cuñaxe de moedas dun dólar, e o presidente accedeu en abril dese mesmo ano. Malia a aprobación para retomar a cuñaxe destas moedas, non se cuñou ningún novo dólar ata 1836.[6]
A Casa da Moeda atravesou unha serie de cambios importantes na década de 1830, á medida que se ían adoptando novas tecnoloxías. En 1828, a ceca, cuxa autorización estivera ata aquel momento suxeita a renovacións periódicas por parte do Congreso desde a súa creación en 1792, recibiu un status xa permanente.[7] O Congreso autorizou a construción dun novo edificio para a ceca en Filadelfia, que se inaugurou en 1832,[8] e tamén axustou o contido do metal precioso das moedas estadounidenses en 1834 e en 1837, co que logrou un equilibrio para que estas moedas puidesen coexistir na circulación xunto con outras moedas estranxeiras —principalmente moeda colonial española—. En 1836 introduciuse a primeira máquina de vapor na Casa da Moeda dos EEUU,[9] e en 1835 o Congreso autorizou a creación dunha serie de cecas sucursais da US Mint en Xeorxia —Ceca de Dahlonega—, en Carolina do Norte —Ceca de Charlotte— e en Luisiana —Ceca de Nova Orleáns". As cecas de Charlotte e de Dahlonega só cuñaron ouro, para atender as necesidades dos mineiros do Sur, que lle subministraban ese metal, en tanto que a de Nova Orleáns tamén cuñou moedas de prata, entre elas, o "dólar da Liberdade sentada".[10][11]
.jpg)
A mediados de 1835, o novo director da Casa da Moeda dos Estados Unidos encargoulles aos artistas Titian Peale e Thomas Sully a creación de novos deseños para as moedas do país.[12] O 1 de agosto de 1835, Patterson propúxolle a Sully que crease un deseño para o anverso consistente na representación da Liberdade sentada nun penedo, sostendo na man dereita un "pau da liberdade" rematado nun pileus, o toucado que os romanos lles daban aos escravos emancipados. Tamén lle propuxo a creación dun deseño para o reverso consistente nunha "aguia erguendo o voo no medio dunha constelación irregularmente esparexida de vinte e catro estrelas". Patterson pediu que a ave tivese un aspecto natural e criticou os deseños que se usaban daquela nas moedas do país, por seren pouco naturais, principalmente polo escudo que adoitaba poñerse no peito das aguias.[12]
O gravador xefe da Casa da Moeda dos EEUU, William Kneass, preparou un esbozo concibido consonte as indicacións de Patterson, mais sufriu un ataque de apoplexía que o deixou parcialmente paralizado.[13] Máis tarde, en 1835, contratouse a Christian Gobrecht como debuxante e gravador de cuños na Casa da Moeda, como axudante de Kneass;[14] aínda que nominalmente era un subordinado seu, Gobrecht realizou realmente unha gran parte do traballo para a Casa da Moeda ata o falecemento de Kneass en 1840, cando foi nomeado formalmente como novo gravador xefe.[15]
Sully preparou os esbozos para a obra, que Gobrecht utilizou como guía para gravar as pranchas, que logo foron aprobadas polos funcionarios encargados do Goberno e, a partir de aí creáronse os primeiros cuños e cuñáronse as primeiras moedas de proba.[16] O deseño non estivo exento de polémica; o antigo director da ceca, Samuel Moore, desaprobara o uso do pileus. Citando o expresidente Thomas Jefferson, Moore escribiulle ao secretario do Tesouro, Levi Woodbury, para lle dicir: "non somos escravos emancipados".[13]
Logo dunha serie de probas e modificacións ao longo de 1836, en decembro dese ano cuñouse o primeiro dos que se coñecerían como dólares Gobrecht, cunha lei de 892 milésimas de prata,[17] unha especificación determinada pola Lei da Moeda de 1792.[18] A nova Lei da Moeda do 18 de xaneiro de 1837 cambiou a lei da prata das moedas estadounidenses a 900 milésimas, e os dólares Gobrecht adoptaron ese novo padrón.[12] A partir de 1837 utilizouse unha variante do anverso deste dólar, que representaba a liberdade sentada, nas moedas de prata de valor inferior ao dólar; excepto na moeda de cinco centavos, suprimida en 1873, este deseño permaneceu nestas moedas durante máis de 50 anos.[19][20]
A cuñaxe do dólar Gobrecht mantívose, con tiraxes pequenas, ata 1839, cando cesou definitivamente a súa produción.[21] As moedas emitíranse a modo de proba para comprobar o seu grao de aceptación pola poboación.[22]
A casa da Moeda adquiriu en 1837 uns novos equipamentos para o gravado de retratos, o que lle permitiu a Gobrecht traballar con modelos de gran tamaño para súas posteriores versións da moeda dun dólar de prata. Este equipamento, similar a un pantógrafo, reducía mecanicamente o deseño do modelo a un cubo de aceiro no que posteriormente se podía producir o cuño,[15] operación que anteriormente cumpría facer á man.[23]
Antes da produción dunha nova moeda dun dólar en 1840, Patterson revisou o modelo que ata entón estaba en uso e optou por substituír a aguia en voo do reverso deseñada por Gobrecht por unha aguia calva ollando á esquerda, baseada nun deseño dun antigo gravador da casa da moeda, John Reich,[22] un deseño que xa se utilizara por vez primeira en moedas de prata e de ouro en 1807.[24] Canto ás causas deste cambio, co que se acadou un reverso común coas moedas de medio dólar e dun cuarto de dólar,[15] o historiador numismático Walter Breen especula con que tería sido un funcionario do Tesouro o que se decantara polo deseño de Reich.[25]
O anverso do dólar Gobrecht tiña un relevo alto, pero os funcionarios da Casa da Moeda dos EEUU consideraron que este debería rebaixarse algo para a nova moeda, que se produciría xa en cantidades moi superiores. O director Patterson contratou a Robert Ball Hughes, un artista de Filadelfia, para estas lixeiras modificacións do deseño. Como parte destes cambios, ampliouse tamén o tamaño da cabeza da Liberdade, engrosouse o pano e reduciuse o relevo xeral,[22] ademais do engadido das trece estrelas.[26] No anterior "dólar Gobrecht", co seu maior relevo, a representación da Liberdade semella unha estatua nun zócolo, en tanto que no "dólar da liberdade sentada" aparece como máis plana, semellando máis ben un gravado.[20]
O historiador da arte Cornelius Vermeule vinculou o aspecto do anverso co Neoclasicismo, salientando as semellanzas da Liberdade de Gobrecht coas antigas estatuas romanas de mármore. A escola neoclásica era popular nos Estados Unidos na primeira metade do século XIX e non só nos artistas oficiais; Vermeule indicou que "resulta case dolorosamente evidente que consultaron fontes tanto os gravadores das moedas dos Estados Unidos como os cortadores de lápidas desde Maine ata Illinois".[27]
O reverso retomou o motivo do escudo sobre o peito da aguia, que Vermeule describiu como "a mesma aguia antinatural e pouco artística co escudo no peito que a dun protector dun árbitro de béisbol".[20] Pola súa banda, segundo o numismático David Lange, o novo reverso de Reich e Gobrecht é coñecido entre os coleccionistas como a aguia da "sadwicheira".[28] Breen, na súa obra exhaustiva sobre as moedas dos Estados Unidos, quéixase das supostas "melloras" inflixidas por Robert Ball Hughes na representación da Liberdade e di que "se trata dun desastre lamentable, en comparación coa concepción orixinal de Sully-Gobrecht de 1836-1839".[25]
En xullo de 1840 cuñouse unha pequena tiraxe de 12.500 unidades, que se distribuíron entre os depositantes para írense afacendo a elas.[29] O proceso de posta en circulación das novas moedas viuse facilitado por unha autorización do Congreso en 1837 dun fondo de reserva para a Casa da Moeda, que permitía dar aos depositantes o pagamento en moeda sen esperar a que o seu metal pasase polo proceso de cuñaxe.[28] Os produtores de prata comezaron a depositar o metal necesario para iniciar unha produción máis numerosa a finais de 1840: cuñáronse 41.000 pezas en novembro e outras 7.505 en decembro.[29] E os depósitos aumentaron o ano seguinte, cando chegaron a cuñarse 173.000 exemplares.[30] Todas estas moedas foron cuñadas na Ceca de Filadelfia ata 1846, ano en que se fabricaron 59.000 moedas na Ceca de Nova Orleáns.[31]
A partir da descuberta de ouro en California, este metal comezou a facerse moi presente no ámbito comercial estadounidense,[32] o que provocou que o prezo do ouro diminuíse con respecto ao da prata, facendo que as moedas de prata valesen máis polo seu metal que polo seu valor facial.[25] Por tal motivo comezaron a exportarse ao estranxeiro e tamén a fundirse.[32] Ao resultar rendible exportar a prata, era pouca a que se lle proporcionaba á Casa da Moeda, o que deu lugar a un baixo número de cuñaxes do dólar de prata: 1.300 exemplares en 1851 e 1.100 en 1852.[31] A rareza dos espécimes con estas datas recoñeceuse a finais da década de 1850 e algúns empregados da Casa da Moeda fixeron recuñaxes extraoficiais para llas vender directamente aos coleccionistas.[25]
O congreso aprobou unha nova Lei da Moeda en febreiro de 1853, pola que se reduciu nun 6,9 % o peso da prata de todas as moedas do sistema desde os cinco centavos ata o medio dólar, polo que o dólar non se viu afectado.[33] Esta nova lei aboliu tamén a práctica de depositar o metal na Casa da Moeda para o cuñar e converter en moeda, tamén coa excepción das moedas dun dólar, ás que se lles impuxo un cargo pola cuñaxe dun 0,5 %. Consonte un informe do Senado, presentado xunto co proxecto de lei do que logo se converteu na Lei da Moeda de 1853, estes cambios foron concibidos como un recurso transitorio, coa idea de que a libre cuñaxe da prata se restablecería cando o prezo deste metal se estabilizase.[34] As fontes diverxen canto á explicación de por que o Congreso decidiu eximir o dólar da revisión da cuñaxe da prata; o historiador numismático Robert W. Julian suxire que se fixo por mor da súa condición de "buque insignia" das moedas estadounidenses.[33] Pola súa banda, Don Taxay, na súa historia da ceca e da moeda dos EEUU, sinala que "o dólar de prata, que a lei deixou sen cambios para preservar un circulante bimetálico, seguiu exportándose e raramente se utilizou no comercio; sen se decatar, o país entrou no padrón ouro".[35] Julian concordou con isto e sinalou que a lei instituíu un padrón ouro de facto no país, xa que esixía que a moeda de prata se pagase en ouro.[36] O dólar de prata da Liberdade sentada seguiu en circulación, aínda que cunha escasa presenza. A partir de 1854 enviáronse grandes cantidades a California ante a necesidade de moeda miúda naquel Estado. Os prezos da prata mantivéronse altos na década de 1860 e houbo poucas achegas de metal á Casa da Moeda para a cuñaxe de novos dólares. Para satisfacer a demanda dos coleccionistas, a ceca chegou a vender exemplares soltos sen circular por 1,08 dólares.[25]
| Dólar da Liberdade sentada (tipo 2) [37] | |
|---|---|
 |
 |
| Figura sedente da Liberdade, con trece estrelas por riba, que representan as Trece Colonias orixinais. Nas súas mans, un pau da liberdade e un escudo coa inscrición LIBERTY. Data no exergo. | Aguia con setas e pólas de oliveira nas poutas, e cunha fita por riba coa inscrición: IN GOD WE TRUST. Lenda: UNITED STATES OF AMERICA. Valor facial no exergo: ONE DOL. |
| |
O numismático e comerciante de moedas Q. David Bowers considerou que a maioría dos dólares da Liberdade sentada cuñados despois de 1853 foron enviados á China para pagar té, seda e bens de luxo. No entanto, R. W. Julian sostivo que a produción continua do dólar tivo pouco que ver co comercio con Oriente —onde os bens se aboaban en prata—, e suxeriu, pola contra, que as moedas se enviaban ao Oeste do país para seren utilizadas alí.[38] Porén, aínda que o Departamento de Gravado da US Mint enviou cuños ás instalacións da Ceca de California en repetidas ocasións a partir de 1858, esta só os utilizou nunha ocasión antes de 1870; cuñou 20.000 dólares en 1859, o mesmo ano en que se cuñaron 255.700 en Filadelfia e 360.000 en Nova Orleáns. A produción en Nova Orleáns viuse interrompida logo de 1860 pola Guerra Civil e non cuñou máis dólares de prata ata 1879, xa finalizada a serie da Liberdade sentada.[39][40][25]
Logo do estoupido da guerra de 1861 introducíronse na circulación os billetes verdes inflacionistas e desapareceron dela as moedas de prata e de ouro.[41] En abril de 1863, o novo director da Casa da Moeda dos EEUU, James Pollock, avogou pola eliminación do dólar de prata sinalando nunha carta que esta moeda "xa non entra no noso sistema monetario; as poucas pezas que se fabrican destínanse ao comercio asiático e a outros mercados estranxeiros, e non se ven na circulación".[42]
En novembro de 1861, o reverendo M. R. Watkinson suxeriu nunha carta que colocase algún lema de carácter relixioso nas moedas estadounidenses, para reflectir a crecente relixiosidade da cidadanía do país logo do estoupido da guerra civil. Nun informe do 21 de outubro anterior, dirixido ao secretario do Tesouro, Salmon P. Chase, o director Pollock expresou o seu propio desexo de adornar as moedas estadounidenses cun lema relixioso, e a Casa da Moeda comezou a produciu cuñaxes de proba con lemas diversos, como God Our Trust e In God We Trust. Este último foi o seleccionado finalmente e a primeira vez que se utilizou foi na moeda de dous centavos de 1864. O ano seguinte aprobouse unha lei que permitía ao Tesouro colocar o lema en calquera moeda á súa discreción e, deste xeito, o lema acabou por colocarse en todo o resto das moedas do país en 1866.[43]
A escaseza de moeda circulante continuou despois de acabar a guerra civil, por mor, en gran medida, da importante débeda contraída polo Goberno federal. Como resultado, as moedas comezaron a cotizarse cunha prima salientable con respecto aos billetes verdes, que circulaban como moita amplitude. Nesta situación, aínda que Goberno era reticente a emitir moedas de prata, a Casa da Moeda continuou coa cuñaxe destas moedas, que se acumulaban nas súas bóvedas á espera do momento en que puidesen entrar no mercado.[44]
O dólar da Liberdade sentada foi a primeira moeda que se cuñou na Ceca de Carson City. A primeira tiraxe nesta ceca constou de 2.303 exemplares coas que se lle pagou a súa prata a un tal A. Wright, o 11 de febreiro de 1870.[45] O dólar cuñouse en Carson City entre 1870 e 1873, coa súa maior tiraxe anual no primeiro ano, cando alcanzou as 11.758 moedas. A maior cantidade cuñada nunha soa ceca foi no ano 1872 en Filadelfia, con 1.105.500 pezas, e en 1871 tamén se superou o millón.[31]
A partir de 1859, atopáronse grandes cantidades de prata no territorio de Nevada e noutros lugares do Oeste dos Estados Unidos.[46] En 1869, o daquela director da US Mint, Henry Linderman, comezou a defender a fin da aceptación de depósitos de prata para seren cuñados en dólares. Aínda que os dólares de prata non se cuñaron en grandes cantidades, Linderman viu que a minaría do Oeste aumentaría logo da finalización do ferrocarril transcontinental, como así foi, xa que a produción de prata nos Estados Unidos aumentou de 10 millóns de onzas troy en 1867 a máis de 22 millóns cinco anos despois. Linderman previu que estas actividades aumentarían a demanda de prata, facendo que o seu prezo caese por baixo dos 1,2929 dólares por onza, onde se situaba o prezo da prata que levaba unha moeda dun dólar. Adiantou tamén que os provedores de prata acudirían novamente á Casa da Moeda para dar saída ao seu produto cuñándoo en dólares. Linderman temía que a monetización desa prata barata expulsaría o ouro do comercio, por mor da Lei de Gresham.[47][48]
Aínda que os defensores da prata denominaron máis tarde a Lei da Moeda de 1873 como "Crime do 73" e afirmaron que se aprobara de xeito enganoso, o proxecto de lei debateuse durante cinco sesións no Congreso, leuse na súa totalidade tanto na Cámara de Representantes como no Senado e imprimiuse en varias ocasións. Logo de aprobada por ambas as cámaras do Congreso, foi asinada como lei polo presidente Ulysses S. Grant o 12 de febreiro de 1873.[47][48]
A Lei da moeda de 1873 puxo fin á produción da moeda dun dólar estándar, co deseño da Liberdade sentada,[49] e autorizou a emisión dun novo dólar de comercio, lixeiramente máis pesado que o dólar común e destinado aos pagamentos en prata aos comerciantes chineses. Malia non estar inicialmente destinado á súa circulación nos Estados Unidos, engadiuse unha cláusula pola que se autorizaba o seu uso alí ata cantidades non superiores aos cinco dólares.[50] Cando os prezos da prata caeron en picado na metade da década de 1870, apareceron millóns en circulación, primeiro no Oeste e logo en todo o territorio dos EEUU, o que causou problemas no comercio cando os bancos insistían en que o seu límite legal era de cinco dólares. A isto seguiron outras situacións abusivas, como a súa compra por parte das empresas ao prezo da prata —daquela a 0,80 dólares— para o pagamento das nóminas; os traballadores non tiñan máis remedio que aceptalos como dólares. En resposta ás queixas, o Congreso puxo fin á súa condición de moeda de curso legal en 1876, detivo a produción do dólar de comercio —excepto pequenas tiraxes para os coleccionistas— en 1878, e acordou trocar os que non tivesen contramarcas comerciais chinesas en 1887.[51]
Paralelamente, a Lei Bland-Allison, de 1878 autorizaba a creación dunha moeda dun dólar que substituiría a da Liberdade sentada na circulación común, coñecida como "dólar Morgan", polo apelido do seu gravador, George T. Morgan.[52][53][54]
A gran cantidade de moedas que se destinaron á súa fundición por parte dos particulares sinaladamente nos primeiros anos da serie fai que moitas destas moedas se consideren hoxe como raras. A estas fundicións privadas cómpre engadirlles outras catro a grande escala, producidas en 1861 e 1862, das que se acumulaban na delegación do Tesouro en Nova York, que foron enviadas á Ceca de Filadelfia para a súa conversión en moedas de valores faciais inferiores.[55] A edición de 2014 do catálogo de R. S. Yeoman titulado A Guide Book of United States Coins non inclúe ningún dólar da Liberdade sentada nun estado de conservación minimamente aceptable para o coleccionismo por menos de 280 dólares.[56]
Entre as datas clave desta serie para o coleccionismo está a de 1866 da Ceca de Filadelfia (carente de marca de ceca) correspondente ao primeiro tipo, é dicir, cuñada antes da inclusión do lema IN GOD WE TRUST; desta variedade coñécense unicamente dous exemplares,[57] un deles vendido en poxa pública en 2021 por Heritage Auctions por 1.050.000 dólares.[58][59]
Outra das grandes rarezas do dólar da Liberdade sentada é a de 1870 cuñada na Ceca de San Francisco (con marca de ceca "S" 1870 baixo a aguia), cuxa cuñaxe se descoñeceu durante moito tempo, ao non quedar reflectida nos rexistros da ceca.[60] Eses rexistros indican que en maio de 1870 a Ceca de San Francisco devolveu á central de Filadelfia os cuños do reverso do dólar porque foran enviados, por erro, sen a correspondente marca de ceca. Non hai rexistro ningún de cuños do anverso enviados a esta ceca para o dólar de 1870, aínda que é unha evidencia que as moedas existen. Breen enumerou en 1988 doce exemplares coñecidos desta moeda e especulou con que puideron ser cuñados como moedas de presentación.[61] Un destes exemplares foi vendido en poxa pública en maio de 2003 pola casa de poxas numismáticas Stack's por 1.092.500 dólares.[62][63]
Un misterio similar é o que rodea o dólar de 1873 tamén da Ceca de San Francisco, cuxa existencia non se coñece malia constar rexistros da cuñaxe de 700 exemplares. Coñécese que dous espécimes foron enviados logo da súa cuñaxe, de xeito rutineiro, a Filadelfia para seren examinados pola Comisión de Ensaios dos Estados Unidos en 1874, mais ao parecer non se conservaron. Breen suxire que o resto da tiraxe foi refundida xunto coas moedas de prata obsoletas.[64]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
