From Wikipedia, the free encyclopedia
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
A cidade de Pompeia (arredor de 20.000 habitantes en 98 ha de extensión), xunto con Herculano e moitas vilas da zona circundante (por exemplo, en Boscoreale, Stabiae), foron sepultadas baixo de 4 a 6 m. de cinsa volcánica e pómez na erupción do Monte Vesuvio no 79 d.C. A erupción foi descrita por Plinio o Novo, cuxo tío Plinio o Vello morreu despois de realizar varias viaxes pola baía cunha frota de barcos de pesca para salvar algunhas persoas que estaban pechadas nas vilas costeiras.
(la) Pompeii  | ||||
| ||||
| Tipo | xacemento arqueolóxico | |||
|---|---|---|---|---|
| Localización | ||||
| División administrativa | Pompei, Italia | |||
| ||||
| Características | ||||
| Superficie | 98,05 ha | |||
| Historia | ||||
| Data de creación ou fundación | século VI a. C. | |||
| Cronoloxía | ||||
| 89 a. C. | asedio | |||
| 59 | tumulto | |||
| 62 | Sismo de Pompeia de 62 (pt)  | |||
| 79 | Erupción do Vesuvio no ano 79 | |||
| 79 | destrución Causa de destrución: Erupción volcánica | |||
| Páxina web | pompeiisites.org | |||
 | ||||
Conservada en gran parte baixo a cinza, a cidade escavada ofreceu unha instantánea única da vida romana, conxelada no momento en que quedou enterrada,[1] aínda que moitas das probas detalladas da vida cotiá dos seus habitantes perdeuse nas escavacións.[2] Era unha cidade rica, que gozaba de moitos edificios públicos e luxosas casas privadas con luxosa decoración, mobiliario e obras de arte que foron os principais atractivos para os primeiros escavadores. Restos orgánicos, incluíndo obxectos de madeira e corpos humanos, foron sepultados na cinza. Co paso do tempo, pudriron, deixando baleiros que os arqueólogos atoparon que podían usar como moldes de fundición para facer moldes de xeso de figuras únicas, e moitas veces espantosas, nos seus últimos momentos da vida. Os numerosos graffiti esculpidos nas paredes e no interior das salas proporcionan unha gran cantidade de exemplos do latín vulgar, en gran parte perdido, falado coloquialmente na época, contrastando coa linguaxe formal dos escritores clásicos.
Pompeia é Patrimonio da Humanidade da UNESCO e é unha das atraccións turísticas máis populares de Italia, con aproximadamente 2,5 millóns de visitantes ao ano.[3]
Despois de moitas escavacións anteriores a 1960 que descubriran a maior parte da cidade pero que a deixaron en ruínas,[4] prohibíronse novas escavacións importantes e, en cambio, limitáronse a áreas específicas e prioritarias. En 2018, isto levou a novos descubrimentos nalgunhas zonas da cidade antes inexploradas.[5][6][7][8]
A cidade foi fundada no século VII adC polos oscos, un pobo da Italia central, nun outeiro cerca da desembocadura do río Sarno, utilizada previamente como porto seguro por navegantes gregos e fenicios. Cando os etruscos supuxeron unha ameaza, Pompeia aliouse cos gregos, os cales dominaban a baía de Nápoles. No século V a.C. os samnitas conquistaron Pompeia e outras cidades da rexión (Campania). Os novos gobernantes impuxeron a súa arquitectura e ampliaron a cidade. Crese que durante a dominación samnita, os romanos conquistaron a cidade durante un curto período, pero esas teorías nunca se puideron verificar.
Pompeia participou na guerra que as cidades da Campania iniciaron contra Roma, pero no ano 89 a.C. foi asediada por Lucio Cornelio Sulla. Aínda que as tropas da Liga Social, comandadas por Lucio Clementio axudaron na resistencia aos romanos, no ano 80 a.C. Pompeia viuse obrigada a aceptar a rendición tras a conquista de Nola. Tras este episodio converteuse nunha colonia co nome de Colonia Cornelia Veneria Pompeianorum. A cidade converteuse nun importante punto de paso de mercadorías que chegaban por vía marítima e que eran enviadas cara a Roma ou cara ao sur de Italia seguindo a próxima Via Apia.
No ano 62 un terremoto estragou seriamente Pompeia e outras cidades próximas. Durante o período que vai entre ese ano e o ano 79, ano da erupción do Vesuvio, a cidade foi reconstruída, quizais con maior suntuosidade nos edificios e máis arte que antes.
En outubro do ano 79, posiblemente o día 24,[9][10] unha erupción do monte Vesuvio escureceu o ceo e sepultou a cidade. As únicas crónicas fiábeis do ocorrido foron escritas por Plinio o Novo nunha carta enviada ao historiador Publio Cornelio Tácito. Plinio observou desde a súa vila en Miseno (a 30 km do Vesuvio) un estraño fenómeno: unha gran nube escura con forma de piñeiro saíndo do cume do monte. Ao cabo dun tempo, a nube descendeu polas abas do Vesuvio e cubriu todo polos arredores, incluíndo o mar.
A "nube" sobre a que escribiu Plinio coñécese actualmente como fluxo piroclástico, unha nube de gas, cinza e rocha sobrequentados que é expulsada por un volcán. Plinio constatou que houbo varios tremores de terra antes e durante a erupción. Tamén anotou que as cinzas caían en capas moi gordas e Miseno tivo que ser evacuada.
A súa descrición reflectía o feito de que o Sol foi bloqueado pola erupción e a escuridade reinaba en pleno día. O seu tío Plinio o Vello partira en varios barcos (Miseno encontrábase fronte a Pompeia, ao outro lado da baía) coa intención de investigar o fenómeno e morreu aparentemente pola asfixia causada polo dióxido de carbono tras desembarcar.
Grosas capas de cinza cubriron as dúas cidades situadas na base da montaña, e os seus nomes e localizacións foron esquecidos. Herculano foi redescuberta en 1738, e Pompeia en 1748. Desde entón, ambas as vilas foron escavadas revelando numerosos edificios intactos, así como pinturas murais. Realmente a descuberta tivo lugar no ano 1550, cando o arquitecto Fontana estaba escavando un novo curso para o río Sarno. Pero houbo que esperar 150 anos antes de que se iniciara unha campaña para desenterrar as cidades. Até esa data, asumíase que Pompeia e Herculano xa se perderan para sempre.
Sostívose a teoría (sen demostrar) de que Fontana inicialmente encontrou algúns dos famosos frescos eróticos, e debido á estrita moral reinante na súa época enterrounos de novo nun intento de censura arqueolóxica. Escavadores posteriores plasmaron nos seus informes que os lugares onde estaban traballando foran desenterrados e enterrados de novo con anterioridade.
O foro, os baños, moitas casas e algunhas vilas permaneceron nun sorprendente bo estado de conservación. Un hotel de 1.000 m2 foi descuberto a escasa distancia da cidade, e hoxe en día coñécese como "Grande Hotel Murecino".
Pompeia é a única cidade antiga da que se coñece de forma precisa a súa estrutura topográfica, sen modificacions posteriores. Non estaba distribuída nun plano regular como acostumaba ocorrer coas cidades romanas, debido á irregularidade do terreo. Pero as súas rúas eran rectas e formaban unha reixa ao máis puro estilo romano, co seu cardo e o seu decumano. Estaban pavimentadas con pedras poligonais e había casas e comercios a ambos os lados.
Unha importante área das investigacións céntrase nas estruturas que estaban sendo restauradas durante a erupción (presumibelmente danadas no terremoto do ano 62). Algunhas das pinturas antigas danadas puideron ser cubertas con novos frescos, e utilízanse modernos instrumentos para analizar as pinturas ocultas. A razón máis probábel pola cal esas estruturas aínda estaban sendo reparadas 10 anos despois do terremoto era a crecente frecuencia de pequenos tremores que precederon á erupción.
Durante as escavacións, ocasionalmente achábanse ocos na cinza que contiveran restos humanos. Alguén tivo a idea de volver a encher estes ocos con pasta de modelar, e o resultado foron "estatuas" que mostraban con grande precisión o último momento da vida dos cidadáns que non puideron escapar á erupción. Nálgúns deles a expresión de terror é claramente visíbel.
A cidade ofrece un cadro da vida romana durante o século I. O momento "inmortalizado" pola erupción evidencia literalmente até o mínimo detalle da vida cotiá. Por exemplo, no chan dunha das casas (a de Sirico), unha famosa inscrición Salve, lucru ("Benvido, diñeiro"), quizais con intención humorística, móstranos unha sociedade comercial pertencente a dous socios, Sirico e Numiano (aínda que este último ben podería ser un alcuño, xa que numus significa moeda). Noutras casas abundan os detalles sobre diversos oficios, como os traballadores da lavandaría (fullones). Os graffiti, pintadas gravadas nas paredes, son mostras do latín empregado na rúa.
No ano da erupción, calcúlase que a poboación de Pompeia era dunhas 20.000 persoas. A cidade estaba situada nunha zona onde abundaban as vilas de vacacións, e contaba con numerosos servizos: o macellum (grande mercado de alimentos), o pistrinum (muíño), a thermopolia (unha especie de taberna que servía bebidas frías e quentes), os cauporioe (pequenos restaurantes) e un anfiteatro.
En 2002 un importante descubrimento na desembocadura do río Sarno revelou que no porto tamén había vivendas, moitas delas palafitas cun sistema de canais que suxiren unha certa similitude con Venecia.
