From Wikipedia, the free encyclopedia
Libanio (en latín, Libanius; en grego, Λιβάνιος ) nado en Antioquía contra o 314-315, foi o máis distinguido entre os sofistas retóricos gregos do século IV. Durante o ascenso da hexemonía cristiá na etapa final do Imperio Romano, permaneceu inconverso e en asuntos relixiosos foi un pagán helenizado.
Biografía | |
---|---|
Nacemento | c. 314 Antioquía do Orontes |
Morte | 393 (78/79 anos) Antioquía do Orontes |
Datos persoais | |
País de nacionalidade | Roma Antiga |
Actividade | |
Ocupación | retórico , escritor |
Período de tempo | Imperio Romano |
Profesores | Diofanto de Atenas (pt) |
Lingua | Grego antigo |
Naceu en Antioquia na Siria dentro dunha ilustre familia vinda a menos. Recibiu educación na súa cidade natal e con catorce anos comezou o estudo da retórica e os seus coñecementos levárono a Atenas, onde foi discípulo de Zenón. O sistema petulante que estaba en vigor en Atenas non lle gustou polo que acabou adicándose máis aos estudos privados que aos que organizaron escolas, e estudou clásicos gregos.
Chamou a atención polo seu talento e perseveranza e foi nomeado orador, pero el rexeitou o cargo e abandonou a cidade para acompañar ao seu amigo Crispín a Heraclea do Ponto. Ao seu regreso pasou por Constantinopla onde atopou ao filósofo Nicocles de Lacedemonia quen o invitou a permanecer na cidade.
Tras resolver uns asuntos en Atenas, volveu a Constantinopla pero, estando ausente, un retórico de Capadocia ocupou o lugar que esperaba conseguir polo que tivo que abrir unha escola privada e en pouco tempo obtivo un gran número de alumnos até o punto de que as escolas públicas quedaron sen estudantes.
Os afectados denunciárono como un mago e o prefecto Limenio, inimigo seu, apoiou a acusación e, no 346, expulsárono da cidade. Marchou a Nicomedia onde ensinou co mesmo éxito e provocou a mesma hostilidade. Estivo cinco anos na cidade, período que el mesmo definiu como o máis feliz da súa vida, e volveu a Constantinopla, onde foi recibido con frialdade e tivo que volver a Nicomedia; alí, ao se declarar unha epidemia, abandonou de novo a cidade regresando a Constantinopla onde ensinou até o 354.[1]
Un amigo seu, conseguiulle un posto en Atenas que Libanio rexeitou por segunda vez. Marchou cara a súa cidade natal, Antioquía, e cando volveu a Constantinopla enfermou; pediu ao emperador poderse establecer en Antioquía, onde permaneceu ata o final da súa vida ocupando a cátedra de retórica. Os seus alumnos eran tanto pagáns coma cristiáns,[1] e entre os seus alumnos houbo cristiáns relevantes coma San Basilio e San Xoán Crisóstomo.[2][3]
Libanio non chegou a casar pero tivo parella. Era pagán e simpatizaba cos obxectivos de Xuliano o Apóstata, que fora tamén alumno seu[4] e con quen mantivera unha certa correspondencia que se conserva, e en cuxa memoria escribiu un fato de oracións compostas entre 362 e 365.
Descoñécese cando morreu, pero tivo que ser con posterioridade ao 391, pois este ano aínda estaba vivo.
As obras conservadas de Libanius, que inclúen máis de 1.600 cartas e 64 discursos, son valiosas como fonte histórica para o cambiante mundo posterior ao século IV.[1] A súa oración "Unha resposta a Arístides en nome dos danzantes", escrita aproximadamente no 361, é un dos rexistros máis importantes da danza romana, particularmente desa forma popular coñecida como pantomima.[5] A súa primeira Oración I é unha narrativa autobiográfica, escrita por primeira vez en 374 e revisada ao longo das súa vida, comeza como o relato dun erudito e remata coma o diario privado dun vello exiliado.
A súas obras consisten de declamacións, oracións, unha vida de Demóstenes, unha autobiografía e cartas variadas das que hai máis de mil seiscentas agrupanse en:[6]