artista suizo From Wikipedia, the free encyclopedia
Jacques Pugin, nado en Riaz o 20 de maio de 1954, é un fotógrafo e artista visual suízo. É un dos primeiros fotógrafos en empregar a técnica do Light painting na segunda metade do século XX, após as primeiras experiencias de artistas como Man Ray.[1]
(2015) | |
Biografía | |
---|---|
Nacemento | 20 de maio de 1954 (70 anos) Cantón de Friburgo, Suíza |
Datos persoais | |
País de nacionalidade | Suíza |
Actividade | |
Ocupación | fotógrafo |
Páxina web | jacquespugin.ch |
Aos 18 anos, Jacques Pugin trasladouse a Zürich para converterse en fotógrafo, contra o desexo do seu pai.
Suzanne Abelin, que dirixe a Galerie 38, unha das primeiras galerías de Suíza dedicadas á fotografía, organizou a súa primeira exposición persoal en 1977.
Abriu o seu primeiro estudio en 1978 en Xenebra.[2] Viaxou a Grecia, onde realizou traballos fotográficos que lle permitiron obter unha bolsa federal de Artes Aplicadas (Suíza) en 1979.
O fisiograma ou light painting consiste en obter durante a toma fotográfica as trazas luminosas debidas ben á exposición directa do sensor á fonte de luz, ben aos obxectos iluminados. Jacques Pugin intervén nas súas imaxes durante a rodaxe ou a posteriori a través das diferentes técnicas: debuxo, pintura, ferramentas dixitais... Elaborou unha serie titulada Graffiti greffés (1978–1979) utilizando a luz como un lapis que lle permitiu debuxar dentro do propio proceso fotográfico (Light Painting). Obtivo tres anos consecutivos a Bourse fédérale des Beaux-arts (na Suíza) en 1980, 1981 e 1982.
En 1983, continuou con Graffiti rouges, investigando a partir de entón a cor coa técnica do fisiograma e utilizando elementos flotando sobre a auga ou o vento.
En 1984, produciu a serie Les jouets (os xoguetes). Nesta serie os trazos luminosos subliñan e enganchan corpos e xoguetes que conviven na imaxe. Esta obra entrou na colección do Centro Georges Pompidou de París[3] e na colección de M. et M. Auer que as publicou no libro «Une histoire de la photographie» en 2003.[4]
En 1985, durante a Trienal de Friburgo en Suíza, Polaroid proporcionoulle unha cámara de 50×60 cm coa que produciu a serie Les Polaroids, que pasou a formar parte da colección homónima. Ingresou na Enciclopedia Internacional de Fotógrafos, dende 1939 até a actualidade,[5] edicións Camera obscura.
Na década de 1990, Jacques Pugin tamén se interesou polas imaxes de fontes de vídeo que deron lugar a unha serie de fotografías titulada La Montagne Bleue (A Montaña Azul) (1995-1998) e a un libro homónimo,[6] cun texto de Jean- Michael Olivier.[7] Nesa obra combinou tanto ferramentas informáticas como lapis de cores, para un resultado pictórico a medio camiño entre a fotografía e a pintura.
Despois produciu series completas sobre o tema da vexetación.
Na década dos 2000, realizou numerosas viaxes polo mundo, e en particular polos desertos de África, a India e América Latina para unha obra titulada Sacred Sites (2002 en adiante), apoiada cunha subvención da Fundación Leenaards.
Tamén se dedicou desde 2005 ao seu traballo sobre a paisaxe de montaña, La Montagne s'ombre (2005–2013).[8]
De 2008 a 2013, Jacques Pugin optou por primeira vez por traballar non nas súas imaxes, senón utilizando fotos de satélite tomadas de Google Earth[9] para destacar as cicatrices do conflito en Darfur[10]. Estes rastros son as cinzas das casas destruídas, queimadas, dos abusos perpetuados polos jenjawids, "os xinetes do demo", que fixeron desaparecer 300 000 seres humanos. Jacques Pugin, eliminando as cores e invertendo as imaxes negativas[11], inventou unha nova forma de mostrar a guerra[12].
Entre 2015 e 2017, Jacques Pugin sobrevoou os glaciares vítimas do quecemento global. Quería ser testemuña, tentando demostrar que o rastro do home aínda non estaba lonxe[13].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.