Baldomero Espartero
From Wikipedia, the free encyclopedia
Joaquín Baldomero Fernández Espartero Álvarez de Toro, nado en Granátula de Calatrava[1], Cidade Real, o 27 de febreiro[2] de 1793 e finado en Logroño o 8 de xaneiro de 1879, foi un militar e político español, Conde de Luchana, Duque de la Victoria, Duque de Morella, Vizconde de Bandras e Príncipe de Bergara.
Este artigo contén varias ligazóns externas e/ou bibliografía ao fin da páxina, mais poucas ou ningunha referencia no corpo do texto. Por favor, mellora o artigo introducindo notas ao pé, citando as fontes. Podes ver exemplos de como se fai nestes artigos. |
Seu pai procurou para el unha formación cun destino eclesiástico, pero a Guerra da Independencia arrastrouno dende moi pequeno á batalla. Combatente en tres dos catro conflitos máis importantes da España do século XIX, foi soldado na guerra contra a invasión do francés, oficial durante a guerra colonial no Perú e Xeneral en Xefe na Primeira guerra carlista. Viviu en Cádiz o nacemento do liberalismo español, camiño que non deixaría endexamais. Home extremadamente duro no trato, valoraba a lealdade dos seus compañeiros de armas, tanto como a eficacia. Combateu en primeira liña, foi ferido en oito ocasións e o seu carácter altivo e esixente levouno a cometer excesos, en ocasións moi sanguentos, na disciplina militar. Convencido de que o seu destino era gobernar os españois, foi por dúas veces Presidente do Consello de Ministros e chegou a Xefatura do Estado como rexente durante a minoría de idade da raíña Isabel II. Foi o único militar español con tratamento de Alteza Real e, a pesar de todas as súas contradicións, soubo pasar desapercibido os últimos 28 anos. Rexeitou a Coroa de España e foi tratado como unha lenda dende moi novo.