کتابخانه مرکزی و مرکز اسناد دانشگاه تهران
From Wikipedia, the free encyclopedia
کتابخانه مرکزی و مرکز اسناد دانشگاه تهران یا به اختصار کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران، بزرگترین کتابخانهٔ دانشگاهی ایران است. بنیان این کتابخانه در سال ۱۳۲۸ که سید محمد مشکات مجموعه نفیس کتابهای خطی خود را به دانشگاه تهران اهدا کرد، گذاشته شد. کتابخانه مرکزی در سال ۱۳۴۶ خورشیدی از اداره انتشارات دانشگاه تهران مستقل شد و نخستین مدیرش ایرج افشار یزدی بود. ساختمان کنونی کتابخانه مساحتی بالغ بر ۲۲٬۰۰۰ متر مربع دارد و مشتمل بر نه طبقه است. این بنا در سال ۱۳۵۰ افتتاح شد و در مرکز محوطهٔ دانشگاه تهران، در جنوب مسجد دانشگاه تهران واقع است. کتابخانه مرکزی و مرکز اسناد دانشگاه تهران دارای پانزده بخش متفاوت است؛ از جمله بخش نسخههای خطی که از مهمترین و باارزشترین بخشهای این مجموعه است و بخش نشریات ادواری که تهیه، سازماندهی، صحافی و تهیه آرشیو از مجلات و روزنامههایی به زبانهای مختلف را به عهده دارد. این بخش دارای بخشهای خدمات فنی پیایندها، مخزن روزنامههای فارسی، مخزن مجلات فارسی و مخزن پیایندهای لاتین است. در کتابخانه مجازی این مجموعه نیز ۴۱٬۰۰۰ رسالهٔ دکتری و پایاننامهٔ کارشناسیارشد و بیش از ۱۲٬۰۰۰ نسخه خطی منتشر شدهاست.
کشور | ایران |
---|---|
نوع | کتابخانه دانشگاهی |
تأسیس | ۱۳۲۸ خورشیدی |
موقعیت | تهران، دانشگاه تهران |
اطلاعات دیگر | |
مدیر | فاطمه ثقفی |
وبگاه | |
نقشه | |
یکی از خدمات کتابخانه مرکزی و مرکز اسناد دانشگاه تهران بخش تالارهای آن است. این کتابخانه در مجموع نه تالار دارد که عبارتند از تالار ابوریحان بیرونی (تالار ادبیات و علوم انسانی)، تالار سیدمحمدعلی جمالزاده (تالار علوم و فنون)، تالار اقبال لاهوری (تالار مرجع)، تالار رشیدالدین فضلالله همدانی (مطالعات ایرانشناسی)، تالار خواجه نصیرالدین طوسی (تالار کتابهای کمیاب و مجموعههای ویژه)، تالار نشریات، تالار محمدتقی دانشپژوه (منابع آرشیوی)، تالار پایاننامهها و تالار اطلاعرسانی. این مجموعه تاکنون ۱۳ مدیر را به خود دیدهاست و از آذر ۱۴۰۰ ریاست آن را فاطمه ثقفی برعهده دارد.