خواجه نصیرالدین طوسی
شاعر، فیلسوف، ستارهشناس، ریاضیدان، منجم، پزشک و معمار ایرانی (۵۷۹–۶۵۳) / From Wikipedia, the free encyclopedia
ابوجعفر محمد بن محمد بن حسن طوسی (۵۷۹–۶۷۲ ه) (۱۲۰۱–۱۲۷۴ م) شاعر،[5] همهچیزدان،[6][7] فیلسوف، متکلم، فقیه، ستارهشناس، اندیشمند،[6] ریاضیدان، منجم، پزشک، عارف و معمار ایرانی[8][9][10] بود. کنیهاش «ابوجعفر» و به القابی چون «نصیرالدین»، «محقق طوسی»، «استاد البشر» و «خواجه» شهرت دارد.[11][12] ابن خلدون (۱۴۰۶–۱۳۳۲) او و فخرالدین رازی را بزرگترین دانشمندان ایران دانستهاست.[13]
اطلاعات اجمالی خواجه نصیرالدین توسی, زادهٔ ...
خواجه نصیرالدین توسی | |
---|---|
زادهٔ | ۱۱ جمادیالاولی ۵۹۷ ۵ اسفند ۵۷۹۱۷ فوریه ۱۲۰۱[1] توس[2][3] |
درگذشت | ۱۸ ذیحجهٔ ۶۷۲۱۱ تیر ۶۵۳۲۵ژوئن ۱۲۷۴[4] بغداد |
آرامگاه | مقبره کاظمیه بغداد |
محل زندگی | قم، خراسان، قزوین، آذربایجان و بغداد |
ملیت | ایرانی |
پیشه | فیلسوف، دانشمند، منطقدان و متکلم |
سالهای فعالیت | سدهٔ هفتم قمری |
آثار | اخلاق ناصری، زیج ایلخانی، اساسالاقتباس، تجرید الاعتقاد کتب و رسالههای بسیاری به عربی و فارسی |
سبک | استدلالی |
عنوان | استاد بشر و عقل حادی عشر، سلطان الحکما و المتکلمین |
دوره | اوایل مغولان و ایلخانان |
مکتب | فلسفه مشایی و مشایی اشراقی |
فرزندان | صدرالدین علی، اصیلالدین حسن و فخرالدین احمد |
بستن