فخر رازی
فلسفهدان، فقیه، مفسر و حکیم ایرانی / From Wikipedia, the free encyclopedia
ابوعبدالله محمد بن عمر بن حسین بن حسن تَیْمیِّ بَکْریِّ طبرستانی رازی (۶۰۶–۵۴۴ ق)، فقیه، متکلم، فیلسوف، مفسر، حکیم، پزشک، شاعر و منجم مسلمان ایرانی[1][2][3] در سال ۵۴۴ قمری از خانوادهای اهل طبرستان[4] در ری زاده شد و در سال ۶۰۶ قمری در هرات درگذشت.[5][6][7]
فخر رازی | |
---|---|
زادهٔ | ۵۴۳ (قمری) ری |
درگذشت | ۶۰۶ (قمری) هرات |
مدفن | مرادخان |
محل زندگی | ری، هرات، خراسان |
ملیت | ایرانی |
دیگر نامها | ابن خطیب، خطیب ری، فخرالدین، امام المشککین |
پیشه | فیلسوف و دانشمند و حکیم |
سالهای فعالیت | قرن ششم و هفتم |
آثار | حفظ البدن، تفسیر کبیر، مفاتیحالغیب و رسالههای بسیاری به عربی و فارسی |
عنوان | فخر الدین امام فخر رازی |
فرزندان | ضیاءالدین شمسالدین |
والدین | ضیاءالدین عمر بن حسین |
وی معروف به ابن الخطیب[8] و ملقب به فخرالدین است و به امام رازی یا امام فخر رازی نیز شهرت دارد. او بر علوم عقلی و علوم نقلی، تاریخ، کلام، فقه، اصول و علوم ادبی عصر خود تسلط کامل داشت. کتابهایش در دوران حیات او بسیار مورد استقبال قرار گرفت و به عنوان کتب درسی از آنها استفاده میشد. بسیاری از اندیشمندان، فخر رازی را نخستین کسی میدانند که فلسفه و کلام را به هم آمیخته و از این نظر، الگوی بسیاری از متکلمان پس از خود شده است.[8]پدرش ضیاءالدین عمر بن حسین طبرستانی، خود از بزرگان علم و عرفان بود که از آمل به ری مهاجرت کرده بود.[9][10][11]
رازی معاصر و همدرس شیخ اشراق بود. هر دوی آنها در مراغه نزد مجدالدین جیلی درس میخواندند و به همین علت هر دو در پارهای از نظریات انتقادی بر بعضی از مباحث منطقی مشابهاتی دارند که این نظریات ملهم از استادشان بوده است.[12]