نیما یوشیج
شاعر بزرگ ایرانی و بنیانگذار شعر نو فارسی / From Wikipedia, the free encyclopedia
علی اسفندیاری (۲۱ آبان ۱۲۷۶ – ۱۳ دی ۱۳۳۸) که با نام نیما یوشیج شناخته میشود، شاعر ایرانی بود. او بنیانگذار شعر نو فارسی و ملقب به «پدر شعر نو» در ایران[2][3][4] است. او را یکی از تاثیرگذارترین شاعران در شعر معاصر ایران دانستهاند.[5]
نیما یوشیج | |
---|---|
زاده | علی اسفندیاری ۲۱ آبان ۱۲۷۶ یوش، استان مازندران، ایران |
درگذشته | ۱۳ دی ۱۳۳۸ (۶۲ سال) تهران، ایران |
آرامگاه | امامزاده عبدالله تهران |
تخلص | نیما |
زمینه کاری |
|
دانشگاه | مدرسه سن لویی[1] |
بنیانگذار | شعر نیمایی |
دلیل سرشناسی | نوآوری در قالب شعر فارسی |
همسر(ها) | عالیه جهانگیر |
فرزند(ان) | شراگیم |
خویشاوندان | پرویز ناتل خانلری (فرزند دخترخاله)[1] |
امضا |
یوشیج در ۱۳۰۱ با منظومه «افسانه» که مانیفست شعر نو فارسی خوانده شدهاست، در آغاز انقلاب ادبی و روشنفکری شعر مدرن فارسی قرار گرفت. وی آگاهانه تمام بنیادها و ساختارهای شعر کهن فارسی را به چالش کشید. شعر نو عنوانی بود که خودِ او بر آن نهاد و این سبک سپس به شعر نیمایی مشهور شد.
تمام جریانهای اصلی شعر معاصر فارسی وامدار این انقلاب و تحولی هستند که یوشیج نوآور آن بود. بسیاری از شاعران و منتقدان معاصر، اشعار او را نمادین میدانند و او را همپایهٔ شاعران سمبولیست بنام جهان میدانند.[6][7] نیما همچنین اشعاری به زبان مازندرانی دارد که با نام «روجا» چاپ شدهاست.