گویش مشهدی
یک لهجه فارسی / From Wikipedia, the free encyclopedia
گویش مشهدی، یکی از گویشهای زبان فارسی بهشمار میآید. زبان شناسان این گویش را بعد از گویش سبزواری عصارهای از زبان فارسی نو میدانند[2][3] و بسیاری از واژگان گمشدهٔ این زبان را میتوان در گفتار عامیانهٔ مشهدیها جست. اما امروز آنان که از شهر دیگری به مشهد سفر میکنند، اثری کمرنگ از این گویش را مشاهده میکنند؛ چیزی که شاید تنها به برخی محلات خاص این شهر محدود شود.[4]
اطلاعات اجمالی مشهدی, زبان بومی در ...
مشهدی | |
---|---|
مِشِدی، مِشَدی | |
زبان بومی در | ایران استان خراسان رضوی |
منطقه | شهرستان مشهد شهرستان سرخس |
فارسی | |
کدهای زبان | |
ایزو ۳–۶۳۹ | – |
گلاتولوگ | mash1264 [1] |
بستن
گویش مشهدی، بازماندهٔ گویش توس قدیم است. این گویش به زبان فارسی معیار شباهت دارد و از آنجا که بزرگترین نامهٔ پارسی، شاهنامهٔ فردوسی توسی، به گویش قدیم توس نوشته شده، دارای ارزش زیادی است.[5]