شیخ صدوق
فقیه و محدث شیعه / From Wikipedia, the free encyclopedia
ابوجعفر محمد بن علی بن حسین بن موسی بن بابَوَیْه قمی(۹۲۳-۹۹۱ م) (۳۰۶-۳۸۱ق) معروف به شیخ صَدوُق و اِبنِ بابَوَیْه از علمای علم حدیث شیعه است. معروفترین اثر او من لایحضر الفقیه یک مجموعه از احادیث در مورد احکام (فرعی) دین است که یکی از کتابهای چهارگانهٔ شیعه است.[2] نخستین کسی که ابن بابویه را صدوق نامیده ابن ادریس حلی است، و پس از وی تا زمان شهید اول، علامه مجلسی، این لقب شهرت نداشتهاست.[3]
شیخ صدوق شیخ صدوق | |
---|---|
عنوان(ها) | شیخ صَدوُق اِبنِ بابَوَیْه |
اطلاعات شخصی | |
زاده | محمد بن علی بن بابَوَیْهِ قمی ۳۰۶ |
درگذشته | ۳۸۱ |
محل دفن | حرم قبرستان ابنبابویه ۳۵°۳۵′۶٫۰۲″ شمالی ۵۱°۲۶′۹٫۲۳″ شرقی |
محل اقامت | قم، شهر ری، مشهد، بلخ[1] |
آثار معروف | من لایحضره الفقیه عللالشرایع کمالالدین و تمامالنعمة التوحید خصال |
تحصیلات | قم، شهر ری، مشهد |
استادان | محمد بن حسن ولید قمی احمد بن علی بن ابراهیم قمی علی بن محمد قزوینی جعفر بن محمد بن شاذان و … |
شاگردان
|