سلطان اویس جلایر
دومین حاکم جلایریان و حاکم عراق و آذربایجان / From Wikipedia, the free encyclopedia
معزالدین سلطان اویس بن حسن بن حسین بن آغبوغا بن ایلکا بن جلایر (زادهٔ ۱۳۳۸ میلادی / ۷۳۹ هجری – درگذشتهٔ ۱۳۷۴ میلادی / ۷۷۶ هجری) شاعر، موسیقیدان، نقاش و دومین پادشاه از دودمان جلایریان (ایلکانیان) است.[1][2][3] او مشهورترین پادشاه جلایری و فرزند شیخ حسن بزرگ و دلشاد خاتون بود و قبرش در شادباد مشایخ در شش کیلومتری مرکز شهر تبریز قرار دارد.[4]
سلطان اویس جلایر | |||||
---|---|---|---|---|---|
شیخ اویس جلایر مشهورترین پادشاه ایلکانی | |||||
سلطنت | ۱۳۷۴ – ۱۳۵۶ میلادی | ||||
تاجگذاری | ۱۳۵۶ میلادی (۷۵۷ هجری) بغداد ۱۳۵۸ میلادی (۷۵۹ هجری) تبریز | ||||
پیشین | شیخ حسن بزرگ | ||||
جانشین | سلطان حسن جلایر | ||||
زاده | ۱۳۳۸ میلادی (۷۳۹ هجری) بغداد | ||||
درگذشته | ۱۳۷۴ میلادی (۷۷۶ هجری) ۳۶ سال تبریز | ||||
آرامگاه | |||||
فرزند(ان) | احمد، اسماعیل، بایزید، حسن، حسین، شیخ علی و دندی خاتون | ||||
| |||||
دودمان | جلایریان | ||||
پدر | شیخ حسن بزرگ | ||||
مادر | دلشاد خاتون |
سلطان اویس در آبادانی تبریز و بغداد بسیار کوشید و بازارها، مساجد و ساختمانهای فراوانی در این شهرها بنا کرد که از جملهٔ آنها میتوان به کاخ بزرگ و شاهانهٔ دولتخانهٔ تبریز اشاره کرد که ۲۰ هزار اتاق داشته و امروزه به کلی ویران شده است. در زمان سلطنت او، قلمرو دولت ایلکانی به وسیعترین حد خود رسید و در شهرهای تبریز، اردبیل، خوی، نخجوان، شروان، شیراز، کاشان، بغداد و واسط به نام او و دولتش سکه ضرب میشد و حتی والی مکه هم به نام او خطبه خواند.[4]
سلطان اویس نخست در سال ۱۳۵۶ میلادی (۷۵۷ هجری) در شهر بغداد، پایتخت نخست دولت ایلکانی، به تخت پادشاهی نشست. پیش از او پدرش شیخ تاجالدین حسن بزرگ جلایر در سال ۱۳۴۰ میلادی (۷۴۰ هجری) در بغداد تاجگذاری کرده و دودمان آل جلایر (ایلکانی) را تأسیس نموده بود. ایلکا بن جلایر یکی از فرماندهان مغول بود که نوادگان او با تأسیس دودمان ایلکانی (جلایری) به مدت ۷۳ سال در عراق عرب، عراق عجم، آذربایجان، اران، شروان و ارمنستان حکومت کردند.[2]