زبانهای بالتواسلاوی
شاخهای از زبانهای هندواروپایی / From Wikipedia, the free encyclopedia
زبانهای بالتواسلاوی (به انگلیسی: Balto-Slavic languages) شاخهای از خانوادهٔ زبانی هندواروپایی هستند که دو خانوادهٔ زبانی بالتیک و اسلاوی را در بر میگیرند. زبانهای بالتیک و اسلاوی دارای چندین ویژگی زبانی منحصر به فرد هستند که در هیچ شاخه دیگر هند و اروپایی یافت نمیشود و که نشانگر دوره ای از پیشرفت مشترک است. اگرچه مفهوم وحدت بالتواسلاوی نیز مورد بحث قرار گرفتهاست.[2] اکنون میان متخصصان زبانشناسی هند و اروپایی برای طبقهبندی زبانهای بالتیک و اسلاوی در یک شاخه واحد اتفاق نظر وجود دارد و تنها در برخی از جزئیات ماهیت روابط آنها اختلاف است.
بالتواسلاوی | |
---|---|
پراکنش: | شمال اروپا، شرق اروپا، اروپای مرکزی، اروپای جنوب شرقی، شمال آسیا، بخشهایی از آسیای مرکزی |
تبار: | هندواروپایی
|
نیا: | نیابالتواسلاوی |
زیرگروهها: | |
گلاتولوگ | balt1263[1] |
کشورهایی که زبان رسمی آنها بالتواسلاوی است:
اسلاوی شرقی
اسلاوی غربی
اسلاوی جنوبی
بالتیک شرقی |
زبان نیابالتواسلاوی به وسیله روشهای مقایسهای از زبان نیاهندواروپایی قابل بازسازی است. بعدها یک گویش نوآورانه از زنجیره گویشی بالتی اسلاوی جدا شد و تبدیل به زبان نیا-اسلاوی شد، که همه زبانهای اسلاوی از آن نشات گرفتهاند.