زبان نیاایرانی
From Wikipedia, the free encyclopedia
زبان نیاایرانی (به انگلیسی: Proto-Iranian یا Proto-Iranic)، نیازبان بازسازیشدهٔ فرضیِ شاخهٔ زبانهای ایرانی خانوادهٔ زبانهای هندواروپایی است، و بدین روی، نیای زبانهای ایرانی همچون فارسی، سغدی، مازندرانی، کردی، آسی و … است. بر پایه فرضیه کورگان[1] گمان میشود که نیا-ایرانیانِ انگاشته، در آغاز هزارهٔ دوم پیش از میلاد زندگی میکردهاند و به حوزههای باستانیِ نیاهندوایرانی و آندرونوو یا برخی تمدنهای فلات ایران مرتبط میشوند.
نیا-ایرانی یک زبان سَتِم برخاسته از زبان نیاهندوایرانی بوده، که خود پورواهندوایرانی نیز از زبان نیا-هندواروپایی بودهاست. این زبان بر پایه برخی برآوردها ظاهراً کمتر از یک هزاره از زبان اوستایی و کمتر از دو هزاره از زبان نیا-هندواروپایی فاصلهٔ نسل داشتهاست.