زبان لارستانی
یکی از زبانهای ایرانی غربی / From Wikipedia, the free encyclopedia
زبان لاری که با نامهای اچمی و خودمونی نیز خوانده میشود،[4] زبان مردم ساکن در جنوب فارس، غرب هرمزگان و شرق بوشهر است. این زبان همچنین در میان جوامع مهاجر ایرانی کشورهای حاشیهٔ خلیج فارس نیز رواج دارد.[5] لاری زبان غالب شهرستانهای لارستان، خنج، گراش،بنارویه،
اطلاعات اجمالی لاری, زبان بومی در ...
لاری | |
---|---|
اچمی، خودمونی | |
زبان بومی در | ایران، قطر، بحرین، امارات متحده عربی، کویت و عمان |
منطقه | فارس، هرمزگان و بوشهر |
شمار گویشوران | ۲۰۰٬۰۰۰ (۲۰۱۴)[1] |
الفبای فارسی[2] | |
کدهای زبان | |
ایزو ۳–۶۳۹ | lrl |
گلاتولوگ | lari1253 [3] |
بستن
جویم و اوز در فارس و شهرستان بستک در هرمزگان است. این زبان به جاماندهٔ پارسی میانه است و دستور زبان خاص خود را دارد.[6][7][4]
امروزه این زبان به خاطر تفاوتهای زیادش با زبان پارسی معیار به عنوان یک زبانِ مستقل از شاخهٔ زبانهای ایرانیتبار جنوب غربی قلمداد میشود.[نیازمند منبع] گویشهای زبان لارستانی همانند فارسی و لری، نوادهٔ پارسی میانه محسوب میشوند. این زبان به خاطر نگه داشتن واژگان بسیاری از پارسی میانه، از فارسی نو خالصتر است و حتی هنوز ارتباط نزدیکی با پارسی باستان دارد.[8]