ریاستجمهوری سید علی خامنهای
From Wikipedia, the free encyclopedia
ریاستجمهوری سید علی خامنهای به دو دوره ریاستجمهوری سید علی خامنهای گفته میشود که مشتمل بر دولتهای سوم و چهارم جمهوری اسلامی ایران از ۱۷ مهر ۱۳۶۰ تا ۲۵ مرداد ۱۳۶۸ است. پس از ترور محمدعلی رجایی، رئیسجمهور، محمدرضا مهدوی کنی به ریاست دولت موقت سرکار بود و از ۷ آبان ۱۳۶۰، میرحسین موسوی به نخستوزیری ایران دست یافت. در این دوران که با بخش عمدهٔ جنگ همزمان بود و جناح چپ جمهوری اسلامی قدرتمند بود، او از چهرههای نسبتاً معتدل بهشمار میرفت.[1] این دوران با نخستوزیری و ریاست موسوی بر دستگاه اجرایی کشور به مدت هشت سال بودهاست؛ آخرین سال آن همزمان با مرگ رهبر جمهوری اسلامی، سید روحالله خمینی و رهبری خامنهای، رئیسجمهور وقت، همراه شد.
ریاستجمهوری سید علی خامنهای | |
---|---|
۱۷ مهر ۱۳۶۰ – ۲۵ مرداد ۱۳۶۸ | |
رئیسجمهور | سید علی خامنهای |
کابینه | دولت نخست، دولت دوم |
حزب | حزب جمهوری اسلامی |
انتخابات | مهر ۱۳۶۰، ۱۳۶۴ |
مقر | نهاد ریاستجمهوری |
به گفتهٔ علیاکبر ولایتی، خامنهای ریاستجمهوری خود را در حالی آغاز کرد که نهاد ریاستجمهوری ساختار مناسبی نداشت. گروههای مشاور و کارگروهها برای کمک به رئیسجمهور تشکیل نشده بود و این امر مشکلات فراوانی را برای عملکرد رئیسجمهور پدید میآورد. به تدریج، دفتر ریاستجمهوری با چندین مشاور و کارگروه شکل گرفت. خامنهای در ابتدا بخشی از تلاشهای خود را معطوف ساختارسازی برای دفتر رئیسجمهور و نهاد ریاستجمهوری کرد. بعدها در پی ابهام در شرح وظایف رئیسجمهور که کاستی آن بهویژه در تعامل با نخستوزیر در طول دوره اول آشکار شده بود، قانون اختیارات رئیسجمهور تهیه و تدوین شد و در ۱۶ اردیبهشت ۱۳۶۵ به تصویب مجلس شورای اسلامی رسید.[2]