حاکمیت ایران بر جزایر سهگانه
From Wikipedia, the free encyclopedia
حاکمیت ایران بر جزایر سهگانه (Iran's sovereignty over the three islands)، حاکمیت ایران بر جزایر ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک ریشه در دورههای پادشاهی هخامنشی، اشکانی و ساسانی دارد. در این دوران، نظم و امنیت ایرانی بر سراسر پهنه آبی خلیج فارس و جزایر آن حاکم بود.[1]
حاکمیت ایران بر جزایر سهگانه | |||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
نقشه تنگه هرمز جزایر ایرانی را نشان میدهد | |||||||||
| |||||||||
طرفهای درگیر | |||||||||
ایران |
امارت شارجه امارت رأسالخیمه | ||||||||
فرماندهان و رهبران | |||||||||
محمدرضا پهلوی دریابد فرجالله رسائی |
خالد بن محمد القاسمی صقر بن محمد القاسمی | ||||||||
قوا | |||||||||
۲٬۰۰۰ سرباز | ۶ افسر پلیس | ||||||||
تلفات و خسارات | |||||||||
۳ کشته (ادعای ایران) |
۴ کشته (ادعای ایران) ۱ کشته (ادعای امارات) |
جزایر سهگانه در سال ۱۹۴۸ میلادی بهطور کامل به اشغال امپراتوری بریتانیا به عنوان قیم رسمی امارات متصالحه درآمد، اما تا سال ۱۹۷۱ هیچیک از دولتهای وقت ایران این اشغال را نپذیرفتند و ابوموسی به همراه تنب بزرگ و تنب کوچک در تقسیمات کشوری ایران قرار داشت.
در سال ۱۹۷۱، پس از توافق ایران و بریتانیا و پیش از خروج نیروهای نظامی این کشور از منطقه ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک پس از نزدیک به ۷۰ سال شکایتهای مداوم دولت ایران علیه اشغالگری بریتانیا، سرانجام به ایران بازگردانده شدند[2] و ایران و شارجه ابوموسی را به دو ناحیه انحصاری اقتدار ملی تقسیم کردند. در سال ۱۹۹۲ ایران کنترل کامل این جزیره را به دست گرفت.[3]
امارات متحدۀ عربی با همراهی کشورهای عربی حوزهٔ خلیج فارس همچنان اصرار بر مالکیت این جزایر را دارد، که بیانیههایی را از سوی اتحادیهٔ عرب برای حمایت امارات متحدهٔ عربی منتشر شدهاست، اما حکومت مرکزی ایران این بیانیهها و ادعاها را بیاساس دانسته و بر اساس پیشینهٔ تاریخی و فرهنگی، این جزایر را کاملاً متعلق به ایران میداند. این جزایر به دلیل همجواری با بخش عمیق خلیج فارس و اشراف بر تنگه هرمز که شاهراه طلای سیاه است (نفت)، اهمیت بالایی برای کشورهای حوزهٔ خلیج فارس و جهان دارد.