تقویتکننده قدرت صوتی
From Wikipedia, the free encyclopedia
یک تقویتکننده، تقویتکننده الکترونیکی یا (غیررسمی) اَمپ یک مدار یا دستگاه الکترونیکی است که میتواند توان یک سیگنال (یک ولتاژ یا جریان متغیر با زمان) را افزایش دهد. این یک مدار الکترونیکی دو دهانه است که از انرژی الکتریکی منبع تغذیه برای افزایش دامنه سیگنال واردشده به پایانههای ورودی خود استفاده میکند و سیگنال دامنهٔ متناسب بیشتری را در خروجی خود تولید میکند. مقدار تقویتشده توسط یک تقویتکننده، با بهره آن اندازهگیری میشود: نسبت ولتاژ، جریان یا توان خروجی به ورودی. تقویتکننده مداری است که بهره توان بیشتر از یک دارد.[1][2][3]
تقویت در الکترونیک یکی از اجزاها و مدارهای اساسی است و تقویتکنندهها تقریباً در تمام تجهیزات الکترونیکی بهطور گستردهای مورد استفاده قرار میگیرند. تقویتکنندهها را میتوان به روشهای مختلفی طبقهبندی کرد. تقویت کنندههای امواج رادیویی با فرکانس سیگنال الکترونیکی تقویت میشوند. تقویتکنندههای صوتی سیگنالها را در محدوده شنوایی (صوتی) کمتر از ۲۰ کیلوهرتز تقویت میکنند. تقویتکنندهها همچنین میتوانند با قرارگیری فیزیکی آنها در زنجیرهٔ سیگنال طبقهبندی شوند. برای مثال، یک پیشتقویتکننده ممکن است قبل از مراحل دیگر پردازش سیگنال باشد.[4] اولین وسیله الکتریکی عملی که میتوانست تقویتکند، لامپ خلأ ترایود است که در سال ۱۹۰۶ توسط لی دفارست اختراع شد که منجر به اختراع اولین تقویتکنندهها در حدود سال ۱۹۱۲ شد. امروزه بیشتر تقویتکنندهها از ترانزیستورها استفاده میکنند.