بتپرستی
From Wikipedia, the free encyclopedia
بتپرستی (به انگلیسی: Idolatry) در یهودیت و مسیحیت، عبادت کسی یا چیزی غیر از خدا به گونهای که گویی خداست. اولین فرمان از ده فرمان در کتاب مقدس، بتپرستی را ممنوع میکند: «به جز من خدایان دیگری نخواهید داشت.» انواع مختلفی از بتپرستی متمایز شده است. بتپرستی فاحش یا آشکار شامل اعمال صریح احترامی خطاب به یک شخص یا یک شیء، خورشید، پادشاه، حیوان، مجسمه و.. است. این پرستش ممکن است در کنار تصدیق یک موجود برتر وجود داشته باشد.[1]
بُت تندیسی از سنگ، چوب، فلز یا هر چیز دیگری است که آن را به شکل انسان یا جانور یا هر شکل خیالی یا راستینی بسازند و پرستشکنند. در زبان فارسی لفظ بت را برگرفته از نام بودا دانستهاند، چرا که در آیین بوداییان میباید مجسمهای از او در هر خانه باشد. بوداییان این مجسمهها را میآراستند و زیبا میکردند اما آرایش بت در میان اعراب زیاد مورد توجه نبود و بتهایشان میتوانستند هیکلی بیشکل از خرما یا چوب باشد. همچنین در بخشهایی از ادبیات فارسی بت برابر با معشوق زیباروی هم آمده است.
در زبان عربی به بتهایی که بهشکل مجسمهٔ انسانها و موجودات اساطیری بودند صنم و به نمادهای پدیدههای طبیعی و سایر اشیای پرستیدنی وثن میگفتند. بتها را به عنوان نماد خدایان در نظر میگرفتند و برای آنها مراسم مذهبی نیایشی، هدیه و قربانی انجام میدادند تا خدای مورد نظر که بت سمبل زمینی آن بود را راضی کنند. در گذشته مجسمهٔ ال یهوه (قبل از دین یهود)، الله (قبل اسلام) و غیره در معابد یا بهشکل نقاشی و سنگنوشته در کتیبههای بسیاری موجود بود.