پرستش
From Wikipedia, the free encyclopedia
پرستیدَن یا پَرَستِش از دو بخش تشکیل شدهاست: بخش نخست آن پیشوند «پَر» بهمعنای «پیرامون (پیرا)» و «دُور»، و بخش دوم «استادن (ایستادن)» است. بر این اساس، پرستیدن بهمعنای دُور و اطراف چیزی ایستادن است.
این مقاله دارای چندین مشکل است. خواهشمندیم به بهبود آن کمک کنید یا در مورد این مشکلات در صفحهٔ بحث گفتگو کنید. (دربارهٔ چگونگی و زمان مناسب برداشتن این برچسبها بیشتر بدانید)
|
«عبادت» معادل عربیِ پرستش، از ریشه «عَبَدَ» و بهمعنای پرستش و اطاعت خاشعانه و نهایت خضوع است. از ریشهٔ عبد دو مصدر عبودیت و عبادت مشتق شدهاست. این دو واژه در زبانهای عبری و عربی کاربرد دارند و دارای معنی همساناند. عبادت، هماهنگکردن همه حرکات و سکنات و حیات و ممات با خواستههای خداوند براساس نیت خالص است.[1] ابوعلی سینا گفتهاست: العباده هیَ غایه الخضوعِ و التّذلّل (عبادت نهایت خضوع و فروتنی است). مرتضی مطهری در تعریف عبادت میگوید: پرستش آن حالتی است که در آن انسان یک توجهی میکند که از ناحیهٔ باطن خودش به آن حقیقتی که او را آفریدهاست و خودش را در قبضهٔ قدرت او میبیند، خودش را به او نیازمند و محتاج میبیند. درواقع، سیری است که انسان از خلق بهسوی خالق میکند. این امر اساساً قطعنظر از فایده و اثری که داشتهباشد، خودش یکی از نیازهای روحی بشر است.