![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/b/b5/Palestinian_refugees.jpg/640px-Palestinian_refugees.jpg&w=640&q=50)
اخراج و فرار ۱۹۴۸ فلسطینیان
From Wikipedia, the free encyclopedia
در سال ۱۹۴۸ در جریان جنگ ۱۹۴۸ فلسطین بیش از ۷۰۰٬۰۰۰ عرب فلسطینی - حدود نیمی از جمعیت عرب فلسطین قبل از جنگ - از خانههای خود گریختند یا توسط شبه نظامیان صهیونیست بیرون رانده شدند،[1][2] این هجرت یکی از اجزای اصلی شکستگی، خلع ید و آوارگی جامعه فلسطین، معروف به نکبه بود،[3][4] که در آن بین ۴۰۰ تا ۶۰۰ روستای فلسطینی ویران شد، چاههای روستایی در یک برنامه جنگ بیولوژیکی مسموم شدند و داراییها برای جلوگیری از بازگشت آوارگان فلسطینی غارت شدند،[5][6] و سایر مکانها در معرض عبری سازی نامهای مکانهای فلسطینی قرار گرفتند،[7] و همچنین به دوره گستردهتر خود جنگ و ظلمهای متعاقب آن تا به امروز اشاره دارد.[8]
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/b/b5/Palestinian_refugees.jpg/320px-Palestinian_refugees.jpg)
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/64/Map_of_Palestinian_Nakba_-_Demographics_of_Palestine_-_Israel_-_with_Legend.png/640px-Map_of_Palestinian_Nakba_-_Demographics_of_Palestine_-_Israel_-_with_Legend.png)
تعداد دقیق پناهندگان، که بسیاری از آنها در کمپهای پناهندگان در کشورهای همسایه مستقر شدهاند، محل بحث است اما حدود ۸۰ درصد از ساکنان عرب اسرائیل (نیمی از کل عرب فلسطین تحت قیمومیت) را ترک کردند یا رفتند. از خانههای خود رانده شدند.[9] حدود ۲۵۰٬۰۰۰ تا ۳۰۰٬۰۰۰ فلسطینی در جریان جنگ داخلی ۱۹۴۷–۱۹۴۸ در قیمومیت فلسطین، قبل از اعلامیه استقلال اسرائیل در ماه مه ۱۹۴۸، گریختند یا اخراج شدند، واقعیتی که به عنوان عاملی برای ورود اتحادیه عرب به این کشور که جرقه جنگ اعراب و اسرائیل در سال ۱۹۴۸ را زد نامگذاری شد.
علل این واقعه نیز محل اختلاف نظر اساسی در میان مورخان است. عوامل دخیل در مهاجرت عبارتند از: پیشرویهای نظامی یهودیان، تخریب روستاهای عرب، جنگ روانی، ترس از کشتار دیگری توسط نظامیان صهیونیست پس از کشتار دیر یاسین،[10] : ۲۳۹–۲۴۰ که باعث شد بسیاری از سر وحشت خارج شوند، دستور اخراج مستقیم مقامات اسرائیلی، تأثیر منفی فرار طبقات ثروتمندتر،[11] همهگیری حصبه در برخی مناطق ناشی از مسمومیت چاهها توسط اسرائیل،[12] فروپاشی رهبری فلسطین و دستورهای تخلیه اعراب،[13][14] و عدم تمایل به زندگی تحت کنترل یهودیان.
بعدها، یک سری قوانینی که توسط دولت اول اسرائیل تصویب شد، از بازگشت اعراب خارج شده به خانه یا مطالبه اموال خود جلوگیری کرد. آنها و بسیاری از فرزندانشان همچنان پناهنده هستند.[15][16] اخراج فلسطینیان از آن زمان توسط برخی از مورخان به عنوان پاکسازی قومی توصیف شدهاست،[17][6][18] در حالی که برخی دیگر این اتهام را رد میکنند.[19] با این وجود، وجود قانون به اصطلاح بازگشت که اجازه مهاجرت و تابعیت هر فرد یهودی و خانواده آنها را به اسرائیل میدهد، در حالی که حق بازگشت فلسطینیان رد شدهاست، به عنوان شاهدی بر اتهامات آپارتاید علیه کشور اسرائیل ذکر شدهاست.[20][21]
وضعیت پناهندگان، و به ویژه اینکه آیا اسرائیل به آنها حق بازگشت به خانههایشان را میدهد یا به آنها غرامت میدهد، مسائلی کلیدی در مناقشه جاری اسرائیل و فلسطین است. وقایع سال ۱۹۴۸ توسط فلسطینیها چه در سرزمینهای فلسطینی و چه در جاهای دیگر در ۱۵ می، تاریخی که به روز نکبت معروف است، گرامی داشته میشود.