ابوسعید ابوالخیر
عارف و شاعر ایرانی / From Wikipedia, the free encyclopedia
سعید کاتب صفا (ابوسعید فضلالله بن ابوالخیر احمد) مشهور به شیخ ابوسعید ابوالخیر (۳۵۷ - ۴۴۰ قمری) عارف و شاعر نامدار ایرانی سده چهارم و پنجم بود. ابوسعید ابوالخیر در میان عارفان مقامی بسیار برجسته و ویژهای دارد و نام او با عرفان و شعر آمیختگی عمیقی یافته است. چندان که در بخش مهمی از شعر پارسی چهرهٔ او در کنار مولوی و عطار قرار میگیرد، بی آنکه خود شعر چندانی سروده باشد. در تاریخ اندیشههای عرفانیاش در بالاترین سطح اندیشمندان این گُسترهٔ پهناور در کنار منصور حلاج، بایزید بسطامی و ابوالحسن خرقانی بشمار میرود. همان کسانی که شهابالدین سهروردی آنها را ادامه دهندگان فلسفه باستان و ادامه حکمت خسروانی میخواند. از دوران کودکی نبوغ و استعداد او بر افراد آگاه پنهان نبوده است.[1]
شیخ ابوسعید ابوالخیر مهنهای ابوسعید فضلالله بن احمد بن محمد بن ابراهیم | |
---|---|
اطلاعات شخصی | |
زاده | ۱ محرم ۳۵۷ شنبه، ۲۱ آذر ۳۴۶ ۱۲ دسامبر ۹۶۷ میهنه، ابیورد |
درگذشته | ۴ شعبان ۴۴۰ ۲۲ دی ۴۲۷ ۱۲ ژانویه ۱۰۴۹ میهنه، ابیورد یا مهنه، مه ولات، خراسان رضوی) |
ملیت | ایرانی |
دوران | سده چهارم و پنجم هجری |
منطقه | خراسان، میهنه، مرو یا مهنه، مه ولایت |
مذهب | عرفان و تصوف |
آثار معروف | اسرار التوحید. رباعیات ابوسعید ابوالخیر |
شناخته شده برای | از مبتکرین قالب رباعی در شعر فارسی - وحدت وجود شهودی. |
پیشه | فلسفه، تصوف، فقه، اخلاق، حدیث |
مرتبه | |
تأثیرگذاران | |
وبگاه |