![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/04/USAF_F-16A_F-15C_F-15E_Desert_Storm_edit2.jpg/640px-USAF_F-16A_F-15C_F-15E_Desert_Storm_edit2.jpg&w=640&q=50)
نبرد هوایی جنگ خلیج فارس
From Wikipedia, the free encyclopedia
نبرد هوایی جنگ خلیج فارس که به بمباران عراق در سال ۱۹۹۱ نیز معروف است، یک عملیات بمباران هوایی گسترده از ۱۷ ژانویه ۱۹۹۱ تا ۲۳ فوریه ۱۹۹۱ بود. در طول این نبرد، گروه ائتلاف جنگ خلیج فارس در بیش از ۱۰۰٬۰۰۰ سورتی پرواز، ۸۸٬۵۰۰ تن بمب پرتاب کرد،[4] و زیرساختهای نظامی و غیرنظامی عراق را بهطور گستردهای ویران کرد.[5] فرماندهی عملیات نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا بر عهده ژنرال چاک هورنر بود که در ابتدا و در نبود ژنرال شوارتسکف در صحنهٔ عملیات، برای مدت کوتاهی بهعنوان فرماندهٔ کل پیشروی ستاد فرماندهی مرکزی ایالات متحده آمریکا خدمت میکرد. فرماندهان هوایی بریتانیا نیز اندرو ویلسون (تا ۱۷ نوامبر ۱۹۹۰) و بیل راتن (از ۱۷ نوامبر) بودند. عملیات هوایی تا ۲۳ فوریه ۱۹۹۱ که ائتلاف، به کویت حمله کرد، تا حد زیادی به پایان رسید.
نبرد هوایی جنگ خلیج فارس (عملیات طوفان صحرا) | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
بخشی از جنگ خلیج فارس | |||||||
![]() جنگندههای نیروی هوایی آمریکا بر فراز نیروهای عراقی در کویت | |||||||
| |||||||
طرفهای درگیر | |||||||
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
![]() | ||||||
فرماندهان و رهبران | |||||||
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
![]() ![]() | ||||||
قوا | |||||||
بیش از ۲۷۸۰ فروند هواگرد ثابتبال[1] | ۱۱۱۴ فروند هواگرد ثابتبال (۵۵۰ هواپیمای رزمی) و تعداد زیادی سیستم پدافند هوایی | ||||||
تلفات و خسارات | |||||||
۴۶ کشته یا مفقود ۸ اسیر ۷۵ هواگرد، شامل ۵۲ فروند هواگرد ثابتبال و ۲۳ بالگرد |
۱۰٬۰۰۰–۱۲٬۰۰۰ کشته[2] ۲۵۴ فروند هواپیما، روی زمین منهدم شدند.[3] ۳۶ هواپیما در درگیری هوایی و چندین سیستم پدافندی، نابود شد. | ||||||
۲٬۰۰۰–۳٬۰۰۰ غیرنظامی عراقی کشته شدند. |
حملات اولیه توسط موشکهای کروز تاماهاوک[6] که از کشتیهای جنگی واقع در خلیج فارس، توسط بمبافکنهای رادارگریز لاکهید اف-۱۱۷ نایتهاوک[6] با تسلیح بمبهای هوشمند هدایتشونده لیزری،[6] و توسط اف-۴جی انجام شد. این هواپیما و همچنین هواپیمای مکدانل داگلاس اف/ای-۱۸ هورنت مجهز به موشکهای ضدرادار ایجیام-۸۸ هارم بودند.[7] این حملات اولیه، به جنگندههای اف-۱۴ تامکت، اف-۱۵ ایگل، اف-۱۶ فایتینگ فالکن و اف/ای-۱۸ هورنت اجازه داد تا بر نیروهای عراقی، برتری هوایی داشته باشند و سپس به پرتاب بمبهای هدایتشونده TGM و بمبهای هدایت لیزری ادامه دهند.
جنگندههای ای-۱۰ تاندربولت ۲ با یک توپ دوار GAU-8 و موشکهای ماوریک فروسرخ یا هدایت نوری، نیروهای زرهی عراق را بمباران و نابود کرده و از پیشروی نیروهای زمینی ایالات متحده پشتیبانی کردند.[6] جنگندههای پشتیبانی هوایی نزدیک هریر از سپاه تفنگداران دریایی آمریکا، از بمبهای خوشهای و ناپالم خود علیه نیروهای عراقی استفاده کردند تا راه را برای نفوذ تفنگداران دریایی و گذشتن از دفاع ارتش صدام هموار کنند. بالگردهای تهاجمی ایاچ-۶۴ آپاچی و ایاچ-۱ کبرا موشکهای هدایت لیزری ایجیام-۱۱۴ هلفایر و موشکهای بیجیام-۷۱ تاو را شلیک کردند که توسط ناظران زمینی یا بالگردهای جاسوسی مانند اواچ-۵۸ کیووا به سمت تانکها هدایت میشدند.[8] ناوگان هوایی ائتلاف همچنین از سیستمهای هشدار و کنترل زودهنگام هوابرد ئی-۳ سنتری و ناوگان بمبافکنهای بی-۵۲ استراتوفورترس استفاده کرد.[6][7]