دادگاه ویژه روحانیت
From Wikipedia, the free encyclopedia
دادسرا و دادگاه ویژه روحانیت در خرداد ۱۳۵۸ به دستور روحالله خمینی تأسیس شد. این دادگاه خارج از حیطۀ قوه قضائیه فعالیت میکند.
نوع | دادگاه و دادسرا |
---|---|
بنانهاده | ۱۳۵۸ |
بنیانگذاران | سید روحالله خمینی |
دفتر مرکزی | تهران، ایران |
رئیس | محمدجعفر منتظری |
اولین رئیس (حاکم شرع) | علی رازینی[1] |
دادستان ویژه روحانیت | غلامحسین محسنی اژهای[2] |
اولین دادستان دادسرای ویژه روحانیت | علی فلاحیان[3] |
گستره کاری | روحانیون سراسر کشور ایران |
|
دادسرا و دادگاه ویژۀ روحانیت مستقیماً زیر نظر رهبر جمهوری اسلامی فعالیت کرده و روند دادرسی در آن نیز با قوه قضائیه و سایر دادگاههای ایران متفاوت است.[4] دادگاه ویژه روحانیت، بسیاری از روحانیون منتقد جمهوری اسلامی را محاکمه کرده که از جمله مهمترین آنان سید حسین کاظمینی بروجردی،[5] سید محمّدکاظم شریعتمداری،[6] حسینعلی منتظری،[6] محمدرضا نکونام،[7] عبدالحمید معصومی تهرانی،[8] عبدالله نوری،[6] مرتضی فهیم کرمانی،[9] محسن کدیور[6] و حسن یوسفی اشکوری،[10] سید مهدی هاشمی،[11] هادی قابل،[12] هادی خامنهای،[13] مجید جعفریتبار،[14]احمد منتظری[15] سید حسین حسینی شیرازی و سید محمدصادق روحانی هستند.[16] این دادگاه همچنین مهدی خزعلی، فرزند ابوالقاسم خزعلی که پزشکی غیر روحانی است، را احضار و زندانی نمود.[17]
همچنین در پی دست دادن محمد خاتمی با یک خانم در سفر به ایتالیا، برخی از وی به دادگاه ویژه روحانیت شکایت کرده و مشاور احمدینژاد در امور روحانیون نیز خواستار محاکمه وی شد.[18]
این دادگاه همچنین ضمن محاکمه محمد موسوی خوئینیها مدیر مسئول روزنامه سلام حکم به توقیف پنج ساله این روزنامه داد.[19] این دادگاه همچنین بدون نیاز به استناد به قوانین مصوبه کشور، بنا به احکام شرعی به صدور حکم میپرداخت.[نیازمند منبع]
دادگاه ویژه روحانیت در دوران اصلاحات فعالیت بیشتری یافت و بسیاری از روحانیون اصلاح طلب را محاکمه کرد.[نیازمند منبع]
نمایندگان مجلس هفتم پس از تصویب طرح دولت احمدینژاد برای قطع بودجه کمک به احزاب و نهادهای غیردولتی، بودجه آن را میان نهادیهای حکومتی تقسیم کردند که از این میان ۱۵۰ میلیارد ریال نصیب این دادگاه شد.[20]
احکام شدید علیه روحانیون منتقد در حالی از سوی این دادگاه صادر میشد که در جریان انتشار فیلم یک روحانی در حال روابط جنسی، وی تنها به صد ضربه شلاق، تبعید و خلع لباس محکوم گردید.[21]